Από μικρή είχα την τάση να δίνω μια υπεραξία στις πρωτιές και στα φινάλε. Ίσως επειδή με συγκλονίζει αυτό το αδιάκοπο πέρασμα του χρόνου που τα «χωνεύει» όλα και κάπως σαν να τα ισοπεδώνει, έχω την ανάγκη να βάζω μόνη μου τελείες, παύσεις και θαυμαστικά για να αφομοιώσω και να χορτάσω τις στιγμές. Κι ενώ οι πρωτιές έχουν πάντα ενθουσιασμό και χαρά για το καινούργιο, την αρχή, την (ψευδ)αίσθηση ότι ο χρόνος είναι όλος μπροστά μου, σε κάθε τέλος, ακόμα και σε όσα έχω προκαλέσει εγώ ή σηματοδοτούν την αρχή για κάτι νέο που ανυπομονούσα να ξεκινήσει, η γεύση που μου μένει είναι πάντα γλυκόπικρη. Κι αυτό γιατί το τέλος το συνοδεύει πάντα ένας απολογισμός, που ακόμα κι αν είναι θετικός, εμπεριέχει μία συγκίνηση για ό,τι πέρασε και δεν θα ξαναέρθει και για το τί αφήνει πίσω του.

Συνειδητό απολογισμό στο τέλος του χρόνου δεν κάνω. Η δική μου πρωτοχρονιά είναι η 1η Σεπτεμβρίου, κατάλοιπο μάλλον των σχολικών μου χρόνων. Τότε βάζω τους νέους μου στόχους, στην παραλία καταστρώνω τα πλάνα μου. Υπάρχει όμως μια στιγμή την παραμονή της πρωτοχρονιάς που φέτος κατάλαβα ότι είναι σταθερά επαναλαμβανόμενη και περίεργα φορτισμένη. Είναι ο τελευταίος καφές της χρονιάς, που τον πίνω πάντα μόνη μου, αργά το απόγευμα, στο ίδιο πάντα σημείο στο τραπέζι της κουζίνας. #more

Μεγαλώνοντας, ανακαλύπτω ότι γίνομαι ολοένα και πιο επιεικής με τους ανθρώπους, κυρίως, επειδή αντιλαμβάνομαι καλύτερα τη μοναδικότητα της ζωής του καθενός και το συνεπαγόμενο δικαίωμά του να τη ζήσει όπως γουστάρει. Πολλές από τις συμβάσεις που μου είχαν επιβληθεί σε νεαρότερη ηλικία από τους γονείς, τους δασκάλους, τη θρησκεία μου, πλέον αισθάνομαι την υποχρέωση να τις επαναδιαπραγματεύομαι, στο πλαίσιο της αναζήτησής μου για τον αληθινό εαυτό και τις πραγματικές επιθυμίες μου σε αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο ταξίδι (ού γαρ έρχεται μόνον…). Μαθαίνω πια να αγαπώ χωρίς τυπικές προϋποθέσεις τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να έχω γύρω μου και κατ’ επέκταση οποιονδήποτε δεν βλάπτει σκοπίμως τους άλλους. Να χαίρομαι με την προσωπική τους ευτυχία χωρίς να με ενδιαφέρει το φύλο, η καταγωγή, η θρησκεία ή η ηλικία του συντρόφου τους, να τους συμπονώ για κάθε απώλεια και να σέβομαι το πώς διαχειρίζονται το πένθος τους ασχέτως του τί χρώμα ρούχα φορούν κι αν θα εμφανιστούν σε κοινωνικές εκδηλώσεις προτού παρέλθουν οι 40 μέρες, να τους επιτρέπω να πιστεύουν στον Θεό κι ας τρώνε την Μ. Παρασκευή λουκάνικα, να λυπάμαι για κάθε προσπάθειά τους που αποτυγχάνει ασχέτως του πόσες επιτυχημένες προηγήθηκαν ή έπονται, για κάθε προσδοκία τους που ματαιώνεται ασχέτως του πόσο «πλήρεις» μπορεί να είναι κατά τα λοιπά σε σχέση με εμένα ή τον γενικό πληθυσμό.

Ο κόσμος, όμως, γύρω μου αισθάνομαι ότι ακολουθεί αντίστροφη πορεία και δεν χάνει ευκαιρία να κατακρίνει και να ενοχοποιεί τον διπλανό του, κυριολεκτικά για το οτιδήποτε. Και μάλιστα, επειδή ο κόσμος γύρω μου δεν είναι συνολικά ηλίθιος, πράγμα που σε ένα γενικότερο πλαίσιο μπορεί να θεωρηθεί καλό νέο, το κάνει πλέον με ιδιαίτερα ύπουλους τρόπους, έτσι ώστε να το νιώσεις το «μπατσάκι» αλλά να δυσκολεύεσαι να καταλάβεις από πού ακριβώς σου ήρθε. Ο χειρότερος από αυτούς αποφάσισα ότι είναι η φράση «Μη μιλάς εσύ, υπάρχουν πολύ χειρότερα» και οι παραλλαγές της. #more

#more

Καλοκαίρι λοιπόν. Που μεταξύ άλλων σημαίνει σχολεία κλειστά, άρα τηλεόραση ανοιχτή, αφού αν βγάλεις έναν 10ωρο στην καλύτερη περίπτωση ύπνο, μένουν 14 ώρες που τα παιδάκια σου πρέπει κάπως να απασχοληθούν, χωρίς μαθήματα, χωρίς μελέτη, χωρίς εξωσχολικές δραστηριότητες, συχνά και χωρίς φίλους, αφού κι αυτοί παίρνουν τα κουβαδάκια τους και σε κάποια παραλία πάνε. Και δεν θέλω βλακείες τύπου «τα δικά μας παιδιά δε βλέπουν τηλεόραση γιατί παίζουν ανέμελα στη θάλασσα όλη μέρα και δε βαριούνται ποτέ γιατί χαίρονται τη φύση, τα βότσαλα και τους αχινούς» γιατί αυτό είναι ένα ξεδιάντροπο ψέμα που αποσκοπεί μόνο να βγάλει εμάς τις υπόλοιπες μάνες άχρηστες, επειδή τα παιδιά μας είναι τάχα μου κακομαθημένα και μετά από 6 ώρες ας πούμε στην παραλία, άκου να φρίξεις, βαριούνται! Άσε που τα περισσότερα παιδάκια πλέον τη θάλασσα θα τη δουν για 15-20 μέρες συνολικά και τον υπόλοιπο καιρό θα τη βγάλουν όπως-όπως στην Αθήνα. Εκτός αν τα δικά σας τα πάτε Ιούλιο-Αύγουστο για ελεύθερο κάμπινγκ στη Γαύδο, οπότε ανήκουμε σε άλλες κατηγορίες ανθρωποειδών και δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ, ας το αποδεχτούμε εξ αρχής να μην τρωγόμαστε.

Τα «δικά μας» λοιπόν τα παιδιά, ήτοι η συντριπτική πλειοψηφία ανηλίκων από 3 έως 13 ας πούμε, το καλοκαίρι μεταξύ παιχνιδιού, παραλίας, λογοτεχνίας, ηλεκτρονικών κλπ θα δει και αρκετή τηλεόραση. Και εδώ μπαίνουμε στο θέμα του σημερινού post. Τί θα δει το παιδί? Παιδικά, θα πεις. Δεν είπα εγώ να δει Βουλή, αλλά ξαναρωτώ και έχω λόγο. Ποια παιδικά? Διότι δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει κι άλλοι τελευταία αλλά οι παιδικές σειρές και η – μη αυτονόητη ως φαίνεται – καταλληλότητά τους για τα παιδιά, αναδεικνύεται σε ιδιαίτερα αγαπημένο debate των γονιών, που ως γνωστόν τρελαίνονται για συζητήσεις που τους δίνουν την ευκαιρία να επιδείξουν το μεγαλείο των γνώσεών τους επί παιδιατρικής, παιδοψυχολογίας και γενικά επί παντός επιστητού, ώστε η ομήγυρη να συμπεράνει αβίαστα -που λέει ο λόγος- πόσο γαμάτοι γονείς είναι. Κάθε τόσο λοιπόν η συζήτηση στα μαμαδοπηγαδάκια γυρίζει σε διάφορες παιδικές σειρές, που εγώ η αφελής θεωρούσα υπεράνω πάσης υποψίας, στο πόσο λάθος μηνύματα περνάνε στα παιδιά, πόσο αλλοιώνουν τον χαρακτήρα τους και τελικά πόσο επικίνδυνες είναι για τον ψυχισμό τους. #more

Το τριήμερο της 25^ης Μαρτίου (τετραήμερο για την ακρίβεια) το περάσαμε οικογενειακώς στο εξοχικό μας στην Αιδηψό. Και του χρόνου. Εκεί λοιπόν ζει ένα ζευγάρι φίλων μας, ο Κώστας και η Ελένη. Ο Κώστας εργάζεται στον «Δασκαλάκη», ιστορικό κατάστημα της περιοχής, που διαθέτει ό,τι μπορείς να φανταστείς, βιβλία, γραφική ύλη, παιχνίδια, ξηρούς καρπούς, καλσόν, κεριά, αποσμητικά και βεβαίως σημαιάκια, τα οποία πήγα να προμηθευτώ την παραμονή της παρέλασης. Λίγο μετά από εμένα, μπαίνει στο κατάστημα κυρία ξανθιά γύρω στα 60-65 και εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου το εξής φανταστικό σκηνικό… #more

Με αφορμή τη χθεσινή ημέρα, θα ήθελα να καταθέσω ότι το αστειάκι αυτό με τη “γιορτή της γυναίκας” πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Έχοντας με το ζόρι στραβοκαταπιεί επί σειρά ετών τα χρόνια πολλά και τις κιτς καρδούλες και λουλουδάκια της ημέρας αυτής, σε τέλεια αρμονία με το καρναβάλι, έχω να πω ότι αυτή η φιέστα λατίνα για τα αυτονόητα χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσης, που άρα γιορτάζει κατά βάσιν το ότι δεν έχουμε πουλί αλλά πιπί με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πραγματικό νόημα της θεσμοθέτησης της συγκεκριμένης επετείου το 1977 με παράλληλες ταυτόχρονες κινητοποιήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο για τη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τις γυναίκες, και, πλέον, μου φαίνεται ότι μας κάνει μόνο κακό. #more

Συμμαθητής του γιου μου στο ποδόσφαιρο ήταν μέρες άρρωστος με γρίπη. Παρότι το παιδί δεν είναι ακόμα καλά, εμφανίζεται στην προπόνηση με τον μπαμπά του, ο οποίος όση ώρα παίζει μπάλα ο μικρός κάθεται στο καφέ που περιμένουμε όλοι οι γονείς και κράζει ανελέητα τη σύζυγο που του έκανε σκηνή για να μην πάει το παιδί στη μπάλα, που είναι πάντα υπερβολική και ξερόλα και θα του κάνει το γιο του μαμόθρεφτο, που στην τελική είναι αντρική υπόθεση η μπάλα κι αυτός όταν ήταν μικρός έπαιζε με κρύο και βροχή και τίποτα δεν έπαθε και τέλος, από δω και πέρα θα πατήσει πόδι και θα αποφασίζει αυτός για τέτοια θέματα γιατί είναι τρελή και ανίκανη και άδικα το κλείδωσε 10 μέρες μέσα στο σπίτι και κόντεψε να σαλτάρει το παιδάκι. #more

Μας την πέφτει και σήμερα στο φανάρι κοντά στη σχολή Μωραΐτη ο γνωστός τζαμοκαθαριστής με τον οποίο σκοτωνόμαστε συστηματικά γιατί εγώ χτυπιέμαι να μη μου ακουμπήσει το παρμπρίζ κι αυτός χαμογελαστός το πασαλείβει ακάθεκτος με το σαπουνοσκατόνερο. #more