Με αφορμή τη χθεσινή ημέρα, θα ήθελα να καταθέσω ότι το αστειάκι αυτό με τη “γιορτή της γυναίκας” πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Έχοντας με το ζόρι στραβοκαταπιεί επί σειρά ετών τα χρόνια πολλά και τις κιτς καρδούλες και λουλουδάκια της ημέρας αυτής, σε τέλεια αρμονία με το καρναβάλι, έχω να πω ότι αυτή η φιέστα λατίνα για τα αυτονόητα χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσης, που άρα γιορτάζει κατά βάσιν το ότι δεν έχουμε πουλί αλλά πιπί με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πραγματικό νόημα της θεσμοθέτησης της συγκεκριμένης επετείου το 1977 με παράλληλες ταυτόχρονες κινητοποιήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο για τη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τις γυναίκες, και, πλέον, μου φαίνεται ότι μας κάνει μόνο κακό.
Καταρχήν όταν υπάρχουν τόσο τεράστιες διαφορές στη θέση και τα δικαιώματα των γυναικών ανά τον κόσμο, εκ των πραγμάτων δεν είμαστε όλες στο ίδιο τσουβάλι. Διότι υπάρχουν γυναίκες που διεκδικούν ακόμα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ εμείς εδώ Μπουμπουλίνες μου, που ευχόμασταν χθες από το πρωί η μία στην άλλη να ζήσουμε και χρόνια μας πολλά, έχουμε την ευτυχία αφενός να μην ζούμε σε ισλαμικό κράτος και αφετέρου σε επίπεδο συνταγματικών δικαιωμάτων να έχουμε ήδη λύσει τα κύρια υπαρξιακά μας θέματα. Να φοράγαμε κι εμείς μπούργκες, να μην είχαμε δικαίωμα στην παιδεία, στην εργασία, στην ψήφο, να μας θάβανε ζωντανές με το σύζυγο μόλις τίναζε τα πέταλα, τότε μάλιστα. Να βγαίναμε όλες μαζί στους δρόμους να διαδηλώναμε γι’ αυτά. Οι δικές μας οι διεκδικήσεις όμως έχουν πλέον περάσει σε άλλο επίπεδο, δεν αφορούν πράγματα τόσο κραυγαλέα και ακριβώς για το λόγο αυτό θέλουν κατά τη γνώμη μου άλλους, πολύ πιο λεπτούς και ατομικούς χειρισμούς από το πανηγύρι για τη διακήρυξη της μοναδικότητάς μας κάθε 8 Μαρτίου. Εμείς πια έχουμε να παλέψουμε με μία πολύ πιο υπόγεια και βαθιά ριζωμένη στις κοινωνίες μας φαλλοκρατική νοοτροπία. Με τον συνάδελφο που γελάει μόνος του με τα σεξιστικά του αστειάκια ή τον γελοίο στο δρόμο που κορνάρει και μουτζώνει φωνάζοντας να πάμε να πλύνουμε κανά πιάτο. Υπάρχουν δεκάδες παρωχημένα λυπηρά στερεότυπα που μας καταδυναστεύουν ακόμα τη ζωή και προσωπικά παλεύω ανέκαθεν με χαρακτηριστικό γυναικείο πάθος να καταρρίψω, ένας λόγος παραπάνω τώρα που πρέπει να μεγαλώσω την κόρη μου μέσα σε αυτά. Όμως αυτός ο αγώνας, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως π.χ. η ίση αμοιβή για ίση εργασία, δεν μπορεί πια να δίνεται ομαδικά. Πρέπει να τα παλεύει και να τα κερδίζει η καθεμία μόνη της, καθημερινά, εφόσον βέβαια το αξίζει, πράγμα που επίσης δεν είναι διόλου αυτονόητο. Γιατί φαλλοκράτες μπορεί να υπάρχουν παντού γύρω μας αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, και το γυναικείο multitasking, για το οποίο δικαίως καμαρώνουμε, στην οδήγηση είναι εγκληματικό (άσε που στην πλειοψηφία μας όχι, δεν ξέρουμε να παρκάρουμε και το’χουμε κάνει το όχημα πασχαλινό αυγό) και ο σεβασμός στο χώρο της εργασίας σίγουρα δεν κερδίζεται ούτε κυκλοφορώντας στο γραφείο με τον γυμνό βύζο μπροστάρη ούτε αξιώνοντας 1,5 χρόνο άδεια (σωρεύοντας άδειες μητρότητας, διακοπών, άνευ αποδοχών κλπ) για να κάνουμε ένα παιδί όταν και ο εργοδότης και οι άντρες συνάδελφοί μας που φορτώνονται τη δουλειά μας γνωρίζουν ότι δεν την έχουμε πραγματικά ανάγκη (γιατί π.χ. έχουμε βοήθεια στο σπίτι μας και δεν το μεγαλώνουμε μόνες το παιδί). Και καριέρα και ενάμιση χρόνο λεχώνα κοπελιά, sorry αλλά δεν βγαίνει.
Και προσωπικά, έχω καεί ακριβώς από απαράδεκτες πρακτικές γυναικών που διαιωνίζουν οι ίδιες έναν φαύλο κύκλο ανισότητας εις βάρος τους στον εργασιακό χώρο. Διότι όταν πήγα στα 20 μου να διεκδικήσω μία θέση εργασίας (όχι βέβαια υψηλόβαθμη ούτε υψηλόμισθη) στις δημόσιες σχέσεις του Μεγάρου Μουσικής ως φοιτήτρια τότε της Νομικής Αθηνών και με Δίπλωμα Πιάνου μεταξύ άλλων, η τότε υπεύθυνη πήρε μπροστά μου στη συνέντευξη το βιογραφικό μου, έγραψε πάνω “Α με τόνο” και μου είπε τα εξής, που έκτοτε δεν έχω ξεχάσει: “Είσαι ιδανική υποψήφια για τη θέση και η καρδιά μου γίνεται μαρούλι που το λέω αυτό ενώ είμαι κι εγώ γυναίκα αλλά αν εμφανιστεί άντρας υποψήφιος ή γυναίκα μεγαλύτερη που να έχει ήδη 2 παιδιά, θα τους προτιμήσω, γιατί εσύ μπορεί μεθαύριο να ερωτευτείς και να θέλεις να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά και να λείπεις με άδεια για μήνες ολόκληρους κι εδώ θα πρέπει να κάνουμε και τη δική σου δουλειά. Εγώ έφυγα 2 μέρες προτού γεννήσω και γύρισα μία εβδομάδα μετά αλλά δεν είναι όλες σαν εμένα.” Και πες μου εσύ, πού είναι το κακό αρσενικό μέσα στη συγκεκριμένη ιστορία. Ήμουν νεαρή γυναίκα και έπρεπε να παλέψω εναντίον άλλων γυναικών και μόνο, για να έχω ίση ευκαιρία για τη θέση και το δικαίωμα να κριθώ βάσει των προσόντων μου και μόνο.
Αν πάλι δεν γιορτάζουμε για να διεκδικήσουμε κάτι αλλά για να πανηγυρίσουμε την ισότητα που υποθετικά έχουμε κατακτήσει, τότε γιατί γιορτάζουμε μόνο εμείς; Ποιος ο λόγος που είναι παγκοσμίως άγνωστη η γιορτή του άντρα; Είναι ή δεν είναι αυτή η διάκριση από μόνη της μία ανισότητα που αντί να την πολεμάμε την αγκαλιάζουμε για να λαμβάνουμε ευχές και άνθη? Όχι. Δεν τα θέλω τα ομαδικά άνθη, θέλω τα δικά μου. Δεν είμαι μόνο γυναίκα, δεν είμαι οποιαδήποτε γυναίκα και θέλω ευχές και τριαντάφυλλα τη μέρα που έκανα τον άντρα μου χαρούμενο που είμαι εγώ συγκεκριμένα δίπλα του κι όχι επειδή είμαστε υπέροχες όλες μαζί οι γκόμενες, πρώην, νυν και επόμενες. Σε λίγο θα αξιώνουμε να ανεβάζουν οι άντρες μας φωτογραφίες μας στα social όπως ανεβάζουμε τα σκυλιά και τα γατάκια μας την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Όχι αγάπη μου. Όταν θα καθιερωθεί η μέρα που θα ευχόμαστε κι εμείς στους απανταχού άρρενες φίλους μας να χαίρονται την απλή τετράγωνη λογική, τα στιβαρά τους μπράτσα, τη μαγκιά, το θεληματικό πηγούνι και τον οποίο εναπομείναντα ιπποτισμό τους, τότε θα δεχθώ κι εγώ ευχές για τις χαριτωμένες βλεφαρίδες μου. Μέχρι τότε, θα γιορτάζω ομαδικώς μόνο στη γιορτή της μητέρας, για ευνόητους λόγους, και με δεδομένο ότι στο σπίτι μας γιορτάζουμε με την ίδια επισημότητα και τη γιορτή του πατέρα.
Τέλος, στις απανταχού ακραίες φεμινίστριες (και λέω ακραίες γιατί τον καλώς νοούμενο φεμινισμό ουδεμία εμίσησε) έχω να πω με κάθε σεβασμό στον αγώνα σας ότι κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μιλάτε εξ ονόματος όλων των γυναικών του πλανήτη και επίσης, ότι φέρετε τεράστια ευθύνη που οι ακόμα ελεύθερες φίλες μου δε βρίσκουν άντρα της προκοπής να ανοίξουν σπίτι. Δεν ξέρω αν σε κάποιες ακούγεται σοκαριστικό αλλά είμαστε πάρα πολλές εμείς που δεν θέλουμε να είμαστε παντελώς όμοιες με τους άντρες μας. Εμείς που αγαπάμε ολόκληρη τη θηλυκή μας πλευρά, που υπερτονίζεται υπέροχα αλλά δεν εξαντλείται στο κόκκινο κραγιόν, το wonderbra και τα δωδεκάποντα. Που γουστάρουμε να του μαγειρεύουμε και , φευ!, να τον σερβίρουμε κι όλας, να του φτιάχνουμε καφέ, να του διπλώνουμε τα πουκάμισα σε ένδειξη φροντίδας κι ας τα διπλώνει καλύτερα μόνος του, και να κυκλοφορούμε στοιχειωδώς περιποιημένες μέσα στο σπίτι μας για να νιώθουμε επιθυμητές, κατανοώντας ότι όσο και να μας αγαπάει ο χριστιανός, όσες θυσίες κι αν έχουμε κάνει για εκείνον, δεν θα λιμπιστεί ποτέ την τριχωτή γάμπα του Καραγκιόζη. Γιατί αντίστοιχα βέβαια θέλουμε τον άντρας μας κυνηγό, να μας την πέφτει όπου μας βρει γιατί αισθανόμαστε ότι έτσι δικαιώνει τη δική του φύση κι όχι ότι προσπαθεί να μας υποβιβάσει σε “αντικείμενα ηδονής”, και παράλληλα περιμένουμε από αυτόν να μας φροντίζει και να μας προστατεύει. Να μας ανοίγει τις πόρτες να περάσουμε, να μας ανάβει το τσιγάρο, να μας δανείζει το σακάκι του όταν κρυώνουμε και να πληρώνει το λογαριασμό τουλάχιστον στο πρώτο ραντεβού σε ένδειξη ιπποτισμού κι όχι επειδή θέλουμε να του τα φάμε ενώ έχουμε δικά μας.
Συγχωρήστε με λοιπόν που γίνομαι party pooper αλλά ακριβώς επειδή θεωρώ ιερούς τους αγώνες και τις κατακτήσεις των γυναικών που εξασφάλισαν το να μπορώ να απολαμβάνω σήμερα όλα αυτά που η προγιαγιά μου δεν μπορούσε ούτε να ονειρευτεί, προτιμώ να γιορτάζω το φύλο μου προσπαθώντας καθημερινά σε ατομικό επίπεδο να τις δικαιώνω, και να ενώνω τη φωνή μου με αυτές των άλλων γυναικών μόνο όταν έχουμε κάτι ουσιαστικό να πούμε (όπως π.χ. με αφορμή την εξαιρετική καμπάνια #likeagirl ) παρά με αρκουδάκια, λουλούδια και καρδούλες χωρίς πραγματικό μήνυμα, που το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν βήμα στους άντρες να μας τρολάρουν στα social με σπανακόπιτες αφιερωμένες στη γιορτή του «ωραίου φύλλου», και υποτιμητικά σεξιστικά σχολιάκια τύπου “θα σας λέγαμε χρόνια πολλά αν ήσασταν σαν τη Μπριζίτ Μπαρντό γιατί αυτή θεωρούμε πραγματική γυναίκα”. Και τις γυναίκες που γνωρίζω και αγαπώ θα τις θαυμάζω πάντα και θα τους εύχομαι από καρδιάς “χρόνια πολλά”, ξεχωριστά στην κάθε μία, τη μέρα που για όποιο λόγο εκείνη γιορτάζει.
Σμαράγδα, να ζήσεις κορίτσι μου, χρόνια σου πολλά.
