Είμαι σίγουρη ότι περίμενες να ανεβάσω και εγώ, όπως όλοι οι δημοσίως γράφοντες που σέβονται τον εαυτό τους, ένα post σχετικά με τον κορονοϊό, την καραντίνα κλπ. Και η αλήθεια είναι ότι το σκέφτομαι και δεν αποκλείεται μια μέρα να διαβάσεις αναλυτικά όλα τα τραγελαφικά που ζούμε κι εμείς το τελευταίο τρίμηνο. Στο μεταξύ, όμως, συνέβη το εξής…
Χθες το βράδυ, όλα τα insta live των ημερών, τα τραγούδια στα μπαλκόνια, οι φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες στα social media, οι ουρές για την είσοδο στα σούπερ μάρκετ και ποιος ξέρει τί άλλα απωθημένα, συνοψίστηκαν σε ΕΝΑ όνειρο υπερπαραγωγή, με τη συμμετοχή πλήθους εγχώριων celebrities, που δεν μπορώ να το κρατήσω για τον εαυτό μου… άλλωστε, μπορεί να αποτελέσει και έμπνευση για την πραγματικότητα του μέλλοντος!
Ήμουν που λες σε ένα θέατρο για να παρακολουθήσω μία παράσταση, κι ενώ καθόμασταν όλοι στις θέσεις μας και ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, μπαίνει μέσα η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με τη μπάντα της (οι μόνοι που έχω καταλάβει πως βρέθηκαν εκεί, μιας που τους έβλεπα σε stories λίγο πριν κοιμηθώ) και αρχίζει να κάνει χαμό για να διασκεδάσει τον κόσμο, χορεύοντας και τραγουδώντας ανάμεσα στα καθίσματα. Στο 3ο-4ο τραγούδι σηκώνεται ενοχλημένος ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, πρωταγωνιστής (υποθέτω) της παράστασης που τελούσε υπό την ομηρεία του «Βενζινάδικου», και αρχίζει να κάνει νοήματα στις ταξιθέτριες (για να τη διώξουν; να μοιράσουν λουλούδια; δεν κατάλαβα…). Αυτές όμως προσπαθούσαν μάταια να σταματήσουν τη Σάσα Σταμάτη (που προφανώς το κομπλεξικό μου υποσυνείδητο διάλεξε λόγω ύψους), η οποία μπούκαρε στην αίθουσα με ένα μεγάλο πανέρι και πουλούσε χειροποίητα πλεκτά μάλλινα κασκόλ (πολύ κουλτουριάρικα, με απλικαρισμένες χάντρες και λουλουδάκια), τα έσοδα από τις πωλήσεις των οποίων θα πήγαιναν σε κάποιον φιλανθρωπικό σκοπό, ποιον από όλους δεν θυμάμαι, θα σας γελάσω.
Αφού αναγκάστηκα να αγοράσω ένα τσουρούτικο μωβ για την κόρη μου (πώς να πεις όχι στη Σάσα;) και σχολίασα στην συνοδό μου (την ταυτότητα της οποίας αγνοώ, γυναίκα ήταν πάντως) ότι μόλις το έβλεπε η Αλιάνα θα μου το έδινε να το φάω, σηκώθηκα για να πάω στην τουαλέτα. Και τότε ανακαλύπτω ότι το θέατρο ήταν μέσα σε ένα τεράστιο κατάλευκο μινιμαλιστικό κτίριο σαν εμπορικό κέντρο αλλά χωρίς μαγαζιά, και οι τουαλέτες απλώνονταν σε έναν ολόκληρο όροφο, δαιδαλώδεις με 2 καθαρίστριες-τροχονόμους στις γυναικείες. Πάω να μπω και μου λέει η μία δεν γίνεται, είναι μέσα δύο άλλες κυρίες, ενώ υπήρχαν άλλες 8 ξερωγώ διαθέσιμες. Ακολούθησε η γνωστή κατινοστιχομυθία, ανένδοτη η καθαρίστρια, έξαλλη εγώ, να με υποστηρίζουν οι από πίσω στην ουρά, ενώ στην απέναντι πλευρά έξω από τις αντρικές τουαλέτες, περίμενε τη σειρά του ο Σάκης (ο Ρουβάς ντε).
Τον κοντοζυγώνω σινάμενη κουνάμενη (μην ξεχνάμε ότι κατουριόμουν κι όλας), του δείχνω το καινούργιο μου φιλανθρωπικό κασκόλ για να δει τί ψυχάρα είμαι και με μία σουρεαλιστική γέφυρα που μόνο στα όνειρα συμβαίνει δυστυχώς, μας υποδέχεται η Κάτια, πάντα μεγαλόκαρδη, μαζί με τη φίλη μου, να κατουρήσουμε στο σπίτι τους. Το οποίο ήταν ιδιαιτέρως φιλόξενο, με τα κοκτέιλ, τα μπισκοτάκια, τους κήπους και τις πισινούλες του, ενώ παραδόξως απουσίαζε και ο μικρός λόχος από ξανθά γαλανομάτικα ανήλικα που κανονικά πάει πακέτο με το ακίνητο. Κι έτσι, απολαμβάνοντας την ησυχία και τον ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο (ναι το ξέρω ότι έφυγα νύχτα από το θέατρο αλλά προφανέστατα βγαίνοντας από την τουαλέτα αλλάξαμε και time zone, τί δεν καταλαβαίνεις;), φαίνεται ότι τους κατσικωθήκαμε για ατελείωτες ώρες, γιατί κάποια στιγμή ο Σάκης ξενέρωσε με την πάρτη μας, κατέβασε μούρη και αγριοκοίταζε την καημένη την Κάτια, τύπου ανάθεμα την ώρα που μας κάλεσε, που είχε και live με τον Κοντόπουλο σε λίγο και θα έβγαινε ταλαίπωρος σαν το χαλασμένο μύδι.
Και πάνω εκεί που με έζωναν τα φίδια ότι μάλλον ετοιμάζονται να μας πετάξουν έξω, χτυπάει το κινητό μου και είναι η Σέβη, η communications manager του El Sistema Greece και μου λέει: Καλά! Έχεις πόσες ώρες που πηγαινοέρχεσαι από Βλαδίμηρο σε Πρωτοψάλτη κι από Σάσα σε Ζυγούλη και Ρουβά! Έναν άνθρωπο δεν μπορούσες να καλέσεις να μας στηρίξει για τη συναυλία μας στο Ηρώδειο;
-Ποια συναυλία ρε Σέβη;; ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΡΟΝΟΪΟ!! ?
Και ακριβώς όπως αυτός ο καταραμένος ιός μου χαλάει 2 μήνες τώρα τα σχέδια στο ξύπνιο μου, έτσι μου τα χάλασε και στον ύπνο μου. Σηκώθηκα απογοητευμένη (και κομματάκι ντροπιασμένη που μ’ αυτά και μ’ αυτά έγινα ρεντίκολο στον Σάκη), έκανα τη γνωστή βόλτα μέχρι την κουζίνα, μπούκωσα ένα κουλουράκι για παρηγοριά και ξανακοιμήθηκα. Τον ύπνο του αδίκου όμως, για τα τόσα πράγματα που έχουν πάει στράφι και με μεγάλη αγωνία για το πώς θα βρω την εσωτερική δύναμη να τα ξαναχτίσω.
Η Σάσα άραγε να τα πούλησε όλα τα κασκόλ; Και πόσα λεφτά να μάζεψε; Είναι κι αυτό μια κάποια ελπίδα.
