Μηηηη φεύγεις μηηηηηη!!!! #eurovisiongr pic.twitter.com/6GQn…

About 2 years ago from Hara Kessaris's Twitter

Posted In #MoodOfTheDay

Supersonic Love – Ian Ikon feat. Marina Celeste

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 14/02/2017

Κάθε φορά που ξημερώνει η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου, ακόμα και τώρα που επιτέλους ξεπέρασα την εμμονή να τη χλευάζω για να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα ως γνήσιος Υδροχόος, σκέφτομαι πόσο ατυχής είναι η επιλογή μιας ημερομηνίας μέσα στο καταχείμωνο γι’ αυτή τη γιορτή. Η αγάπη και ο έρωτας θα έπρεπε να γιορτάζουν τον Αύγουστο. Στη θάλασσα, στο ηλιοβασίλεμα, στη βραδινή βόλτα με φεγγάρι. Λίγο παραπάνω αν βοηθούσε το σκηνικό, αυτή η μέρα και πραγματικά μαγική θα ήταν και πολύ λιγότερους επικριτές θα είχε. Τώρα, μέσα σε μια πανικόβλητη και μουντή πόλη, ακόμα κι αν αγνοήσεις την αυθόρμητη σκέψη “εδώ ο κόσμος χάνεται…” και αποφασίσεις να συμμετάσχεις στο πάρτι, τρέχα γύρευε ηλιοβασίλεμα στις 5 το απόγευμα κι άντε να βγάλεις το κορίτσι βόλτα στην πανσέληνο αν δεν είναι αρκούδα.

Ίσως γι’ αυτό, και μιας που στο μέσα μου κάνει ό,τι καιρό θέλω εγώ, οι μουσικές που διαλέγω για να μπω στο Valentine’s mood είναι όλως τυχαίως εκείνες που φέρνουν στα ρουθούνια μου καρύδα, νυχτολούλουδο και θαλασσινό αλάτι. Σήμερα, για να μην χαλάσει η παράδοση, ξημέρωσε και θα νυχτώσει με το Supersonic Love του Ian Ikon και τη Marina Celeste να τραγουδά με τη νεραϊδένια φωνή της το μαγικό ξόρκι “Supersonic love, pull me into orbit round your sun”. Και ξαφνικά, είναι πάλι καλοκαίρι. Χρόνια πολλά!

 

 

Posted In #JustSaying

Ο τελευταίος καφές της χρονιάς

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 06/01/2017

Από μικρή είχα την τάση να δίνω μια υπεραξία στις πρωτιές και στα φινάλε. Ίσως επειδή με συγκλονίζει αυτό το αδιάκοπο πέρασμα του χρόνου που τα «χωνεύει» όλα και κάπως σαν να τα ισοπεδώνει, έχω την ανάγκη να βάζω μόνη μου τελείες, παύσεις και θαυμαστικά για να αφομοιώσω και να χορτάσω τις στιγμές. Κι ενώ οι πρωτιές έχουν πάντα ενθουσιασμό και χαρά για το καινούργιο, την αρχή, την (ψευδ)αίσθηση ότι ο χρόνος είναι όλος μπροστά μου, σε κάθε τέλος, ακόμα και σε όσα έχω προκαλέσει εγώ ή σηματοδοτούν την αρχή για κάτι νέο που ανυπομονούσα να ξεκινήσει, η γεύση που μου μένει είναι πάντα γλυκόπικρη. Κι αυτό γιατί το τέλος το συνοδεύει πάντα ένας απολογισμός, που ακόμα κι αν είναι θετικός, εμπεριέχει μία συγκίνηση για ό,τι πέρασε και δεν θα ξαναέρθει και για το τί αφήνει πίσω του.

Συνειδητό απολογισμό στο τέλος του χρόνου δεν κάνω. Η δική μου πρωτοχρονιά είναι η 1η Σεπτεμβρίου, κατάλοιπο μάλλον των σχολικών μου χρόνων. Τότε βάζω τους νέους μου στόχους, στην παραλία καταστρώνω τα πλάνα μου. Υπάρχει όμως μια στιγμή την παραμονή της πρωτοχρονιάς που φέτος κατάλαβα ότι είναι σταθερά επαναλαμβανόμενη και περίεργα φορτισμένη. Είναι ο τελευταίος καφές της χρονιάς, που τον πίνω πάντα μόνη μου, αργά το απόγευμα, στο ίδιο πάντα σημείο στο τραπέζι της κουζίνας. #more

#more

Posted In #TrueStory

Στον παθολόγο, για βόλτα…

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 20/12/2016

Διακόπτω τη ροή του Χριστουγεννιάτικου προγράμματος για να σας διηγηθώ μία φρεσκότατη ιστορία, όσο ακόμα μπορώ. Διότι μπορεί να έζησα να τη διηγηθώ αλλά μ’ αυτά και μ’ αυτά, ποιός ξέρει για πόσο ακόμα.

Για να τα πάρω από την αρχή, ο Δεκέμβριος ξεκίνησε με μία βαρβάτη ίωση, με πονόλαιμο, πυρετό, ζαλάδες, βήχα κλπ και συνεχίστηκε με ένα Σαββατοκύριακο ημικρανίας, κατά τη διάρκεια του οποίου κατέβαζα τα χάπια της ημικρανίας μαζί με ό,τι παυσίπονο είχα σε αυτοσχέδιους συνδυασμούς και δoσολογίες. Τη Δευτέρα λοιπόν, ξύπνησα μαστουρωμένη από τα φάρμακα και με σοβαρές υποψίες ότι το συκώτι μου δεν περνούσε καλά, ενώ εξακολουθούσε να με βασανίζει μία εβδομάδα μετά, ο ίδιος περίεργος πονόλαιμος σαν να είχα καταπιεί ένα μπαλάκι του γκολφ που φράκαρε στη βάση του λαιμού μου. Μέσα στην παραζάλη και την αυτολύπησή μου, αποφάσισα αφενός ότι πρέπει να με δει ένας ωρυλά (είχα αρχίσει να υποψιάζομαι από κακοήθεια στον θυρεοειδή μέχρι ότι είχα όντως καταπιεί κάποιο μπαλάκι των παιδιών στον ύπνο μου) και αφετέρου ότι πρέπει να σταματήσω να φαρμακώνομαι κατά βούληση και να μάθω τη σωστή δοσολογία για ό,τι καταπίνω. Τηλεφώνησα λοιπόν στη μαμά μου, που όπως όλες οι μαμάδες έχει μία φίλη, που έχει μία φίλη, που έχει τα καλά τα κονέ στους γιατρούς και την παρακάλεσα να μου βρουν έναν καλό ωρυλά στο Υγεία, διότι μένω δίπλα ακριβώς και δεν ήμουν για βόλτες στο Φάληρο που εξετάζει ο δικός μου.

Δύο ώρες μετά, με παίρνει η μάνα μου περιχαρής και μου δίνει το προσωπικό κινητό του περιζήτητου δόκτορος -ας τον πούμε- Μούντριχα, τον οποίο είχε ήδη ενημερώσει η φίλη της για την περίπτωσή μου και περίμενε λέει τηλέφωνό μου άμεσα. Τι είναι μάνα ο κύριος Μούντριχας; Παθολόγος, μου λέει. Μάνα ωρυλά δεν σου ζήτησα? Ε τι να κάνουμε τώρα παιδί μου, αυτόν μου έδωσε η γυναίκα, ντροπή να μην πας, περιμένει ο άνθρωπος. #more

#more

Posted In #JustSaying

“Υπάρχουν και χειρότερα” κι άλλες ιστορίες bullying

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 30/11/2016

Μεγαλώνοντας, ανακαλύπτω ότι γίνομαι ολοένα και πιο επιεικής με τους ανθρώπους, κυρίως, επειδή αντιλαμβάνομαι καλύτερα τη μοναδικότητα της ζωής του καθενός και το συνεπαγόμενο δικαίωμά του να τη ζήσει όπως γουστάρει. Πολλές από τις συμβάσεις που μου είχαν επιβληθεί σε νεαρότερη ηλικία από τους γονείς, τους δασκάλους, τη θρησκεία μου, πλέον αισθάνομαι την υποχρέωση να τις επαναδιαπραγματεύομαι, στο πλαίσιο της αναζήτησής μου για τον αληθινό εαυτό και τις πραγματικές επιθυμίες μου σε αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο ταξίδι (ού γαρ έρχεται μόνον…). Μαθαίνω πια να αγαπώ χωρίς τυπικές προϋποθέσεις τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να έχω γύρω μου και κατ’ επέκταση οποιονδήποτε δεν βλάπτει σκοπίμως τους άλλους. Να χαίρομαι με την προσωπική τους ευτυχία χωρίς να με ενδιαφέρει το φύλο, η καταγωγή, η θρησκεία ή η ηλικία του συντρόφου τους, να τους συμπονώ για κάθε απώλεια και να σέβομαι το πώς διαχειρίζονται το πένθος τους ασχέτως του τί χρώμα ρούχα φορούν κι αν θα εμφανιστούν σε κοινωνικές εκδηλώσεις προτού παρέλθουν οι 40 μέρες, να τους επιτρέπω να πιστεύουν στον Θεό κι ας τρώνε την Μ. Παρασκευή λουκάνικα, να λυπάμαι για κάθε προσπάθειά τους που αποτυγχάνει ασχέτως του πόσες επιτυχημένες προηγήθηκαν ή έπονται, για κάθε προσδοκία τους που ματαιώνεται ασχέτως του πόσο «πλήρεις» μπορεί να είναι κατά τα λοιπά σε σχέση με εμένα ή τον γενικό πληθυσμό.

Ο κόσμος, όμως, γύρω μου αισθάνομαι ότι ακολουθεί αντίστροφη πορεία και δεν χάνει ευκαιρία να κατακρίνει και να ενοχοποιεί τον διπλανό του, κυριολεκτικά για το οτιδήποτε. Και μάλιστα, επειδή ο κόσμος γύρω μου δεν είναι συνολικά ηλίθιος, πράγμα που σε ένα γενικότερο πλαίσιο μπορεί να θεωρηθεί καλό νέο, το κάνει πλέον με ιδιαίτερα ύπουλους τρόπους, έτσι ώστε να το νιώσεις το «μπατσάκι» αλλά να δυσκολεύεσαι να καταλάβεις από πού ακριβώς σου ήρθε. Ο χειρότερος από αυτούς αποφάσισα ότι είναι η φράση «Μη μιλάς εσύ, υπάρχουν πολύ χειρότερα» και οι παραλλαγές της. #more

#more

Posted In #HappeningNow

Λάνθιμος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι

Η δυσκολία στο "κόπι-πάστε" του σουρεαλισμού ακόμα και σε μία απλή φωτογράφιση μόδας

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 08/11/2016

Θυμάσαι στο σχολείο που προσπαθούσες να αντιγράψεις από το μπροστινό “φυτό” αλλά αυτό σε είχε καταλάβει και έκρυβε το γραπτό του και τελικά τα κουτσοκατάφερνες αλλά σου έλειπαν μια-δυο προτάσεις που δεν έβλεπες καλά και τελικά χωρίς αυτές δεν έβγαζαν κανένα νόημα τα υπόλοιπα, σε έπαιρνε πρέφα ο καθηγητής και σου μηδένιζε την κόλλα;

Ε, αυτό φαίνεται ότι έπαθε και μία ανερχόμενη αμερικανική εταιρία υπερσεξουαλικών εσωρούχων (κυρίως, αλλά και ρούχων στην ίδια λογική με δαντέλες, λουριά, κορδόνια κλπ), που αποφάσισε να προωθήσει τη νέα της σειρά για το φθινόπωρο ψιλοαντιγράφοντας το editorial που επιμελήθηκε ο Γιώργος Λάνθιμος για το V magazine τον περασμένο Μάιο. Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης του Κυνόδοντα δημιούργησε ένα εκπληκτικό concept, φωτογραφίζοντας με μαγιώ ένα από τα υπερόπλα της Victoria Secret, την Taylor Hill, στο σπίτι που διαθέτει ο ίδιος στην αγγλική εξοχή. Το μοντέλο ποζάρει προκλητικό και ανέμελο με τα μαγιώ του στα διάφορα δωμάτια του σπιτιού που θυμίζει ίσως αυτό της γιαγιάς σου, ανάμεσα σε μία κανονική οικογένεια με μαμά, μπαμπά, αδερφό, παππού, γιαγιά, οι οποίοι ζουν κανονικά τη ζωή τους ντυμένοι με τα πουλοβεράκια τους κλπ, και όλο αυτό δένει υπέροχα με τον χαρακτηριστικό σουρεαλιστικό τρόπο του Λάνθιμου, παραπέμποντας σε ένα σωρό συνειρμούς για την οικογενειακή θαλπωρή, τις μνήμες από το πατρικό μας σπίτι, το “θράσος” και την καλοκαιρινή ανεμελιά της εφηβείας μας, όταν τίποτα δεν μας περιόριζε από το να κυκλοφορούμε όλη μέρα με ένα μαγιώ.

Η εν λόγω εταιρία, ενθουσιασμένη από το concept, αποφάσισε να το αντιγράψει, βρήκε μοντέλο θανατηφόρο, μη σου πω πιο sexy κι απ’την Taylor, αλλά κάπου εκεί τελείωσαν τα λεφτά, κόπηκαν οι κομπάρσοι, βρέθηκε στυλίστας να-τον-πάρεις-να-μην-πουλήσεις-ούτε-μανταλάκι, σπίτι στην εξοχή δεν είχανε, οπότε πήγανε στο παρατημένο σπίτι της γιαγιάς τους, Θεός σχωρέσ’τη, και ιδού το αποτέλεσμα, που κόνσεπτ μπορεί να μην έχει πια, αλλά αν μη τί άλλο είναι εξίσου σουρεαλιστικό.

Σε μία από τις πρώτες φωτό που ανέβηκαν στο instagram (όπου και ανακάλυψα το brand) βλέπουμε το μοντέλο να κάθεται όμορφα και σεξουαλικά πάνω στην κομότα της γριάς. Πρόκειται για φωτογραφία που τη βλέπεις και παθαίνεις, ειδικά αν είσαι άντρας δηλαδή νιώθεις μια γενική ανάταση να σου’ρχεται ολούθε.

image

Ενθουσιασμός στο κοινό, το δάχτυλο έτοιμο να πατήσει τις καρδούλες και τα σχετικά, αλλά ο στυλίστας δεν έχει μιλήσει ακόμα. Κοιτάς παρακάτω και τί να δεις;;;;

image

Πάει η ανάταση. Ίσως και για πάντα.

Σε μια δυο μέρες ανεβαίνει διαφορετική φωτό με το ίδιο εσώρουχο πάνω στο ίδιο μοντέλο, το οποίο έχει ξεκαβαλήσει την κομότα και έχει γείρει να ξαποστάσει πάνω στις ντουλάπες σε στάση που πλέον δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία. Παρατηρούμε ότι το μοντέλο είναι ιδιαιτέρως σκεπτικό, έως προβληματισμένο. Παρατηρούμε επίσης ότι φοράει το ίδιο ανεκδιήγητο υπόδημα αλλά έτσι, χάριν του σουρεαλισμού, έχει αλλάξει κάλτσες…

img_0704

Σε επόμενη ανάρτηση, το μοντέλο έχει δραπετεύσει από το κορμάκι με τα 100 λουριά και λανσάρει απελευθερωμένο ένα αθώο λευκό νυχτικάκι. Η δεξιά πλευρά του μοντέλου έχει αρχίσει να εξαϋλώνεται. Ενδεχομένως εκεί να οφείλεται και ο βαθύς προβληματισμός που εξακολουθεί να διαφαίνεται στην έκφρασή του. Το ανδρικό κοινό παρατηρεί επίσης περιχαρές ότι το σπίτι της γιαγιάς δεν διαθέτει θέρμανση, με αποτέλεσμα τα απόκρυφα προσόντα του μοντέλου να έχουν περάσει σε πρώτο πλάνο, εν μέρει λόγω και της απώλειας των δεξιών άκρων του.

img_1139

Κι αυτή η χαρά όμως θα μείνει ημιτελής, λόγω της αρρωστημένης εμμονής του στυλίστα με το ροζ λαμέ διαστημικό πασούμι που αυτή τη φορά συνδυάζεται με  παιδικό σοσόνι με φραμπαλά σε απόλυτη χρωματική αρμονία με το πασούμι, την ταπετσαρία και την καρέκλα. Εντυπωσιακό είναι το ότι ενώ το δεξί πόδι σταδιακά εξαφανίζεται, πασούμι και σοσόνι είναι στη θέση τους.

img_1140

Το τελειωτικό χτύπημα, όμως, έρχεται στην επόμενη φωτό, στην οποία μέχρι και το ίδιο το μοντέλο το’χει πιάσει κλαυσίγελως και τραβάει τα μαλλιά του, αφού του έχουν βάλει τη μπλούζα μέσα στο βρακί και το έχουν εναποθέσει (με το βρακί) πάνω σε έναν βρωμερό μεταλλικό πάγκο κουζίνας με συρτάρια και ντουλάπια που έχουν σαπίσει από την υγρασία και είναι παντού πασαλειμένα με μούχλα.

img_0706

Είναι σαφές ότι η συγκεκριμένη φωτογράφιση δεν αναδεικνύει το προϊόν που αποσκοπεί να διαφημίσει, αφού πέρα από τα πασούμια της κουτσής που θα στοιχειώνουν για πάντα τους στυλιστικούς εφιάλτες μας, και μόνη η ανάμνηση αυτής της κουζίνας φτάνει για να μη θελήσουμε ποτέ να βάλουμε αυτό το βρακί. Επιπλέον, όσο κι αν προσπάθησα δεν μπορώ να βρω ή να επινοήσω κάποιο story telling, παρόμοιο ή διαφορετικό από αυτό του Λάνθιμου. Ακόμα κι αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο γυμνό μοντέλο και το ντυμένο με μοκέτες και ταπετσαρίες σπίτι, υποχωρεί όταν εμφανίζονται οι πρώτες φωτογραφίες των ρούχων της εταιρίας, στις οποίες πια, το μόνο που παραμένει σταθερό είναι ένας σκέτος ακατάλληπτος σουρεαλισμός, που όχι, δεν αρκεί για το Όσκαρ.

img_1240

Καλή χώνεψη.

Posted In #TrueStory

Η προσαρμογή του φθινοπώρου – Part 2

Ο οδηγός επιβίωσης

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 31/10/2016


Όπως εξομολογήθηκα την περασμένη εβδομάδα, κυρίως για να μη λες ότι είμαι εντελώς ζαβή και δεν καταλαβαίνω τι περνάει ο υπόλοιπος κόσμος ο κανονικός, το φετινό φθινόπωρο με βρήκε ψυχολογικά απροετοίμαστη για τις χλαπάτσες που φαίνεται ότι μου αναλογούσαν. Την είπα την απελπισία μου και ομολογώ ότι λιγάκι ξαλάφρωσα. Για να μην σε αφήσω όμως έτσι στα μαύρα του ωκεανού, ιδού το sequel του post, στο οποίο ευθύς αμέσως θα σου αποκαλύψω μερικά από τα μυστικά μου όπλα για την αντιμετώπιση κάθε ταλαιπώριας, στιγμιαίας ή διαρκείας. Για να πετύχουν και για σένα, πρέπει καταρχήν να αποδεχθείς ότι το μεγαλύτερο οπλοστάσιο για την καταπολέμηση της μαυρίλας σου είναι μέσα στο κεφάλι σου. Ναι, στο ίδιο μέρος που είναι και οι «νάρκες» που ενίοτε πατάς και διαλύεσαι. Αλλά παραδίπλα. Να καταλάβεις ότι το μυαλό σου είναι δικό σου, your bitch που λένε, και εντολές δίνεις εσύ σε αυτό και όχι ανάποδα. Βρίσκεις το οπλοστάσιό σου, μαθαίνεις να το χρησιμοποιείς στα δύσκολα και μένεις μακριά από το ναρκοπέδιο. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι υπάρχουν δυσάρεστα γεγονότα και καταστάσεις που δεν μπορείς να αποφύγεις αλλά στο πώς εσύ τα αντιλαμβάνεσαι, στην οπτική σου γωνία δηλαδή, μπορείς να επέμβεις δραστικά.

Όσα ακολουθούν είναι τα όπλα που βρήκα στο δικό μου κεφάλι και, σημειωτέον, τα παραδείγματα είναι όλα #truestories. Είναι δοκιμασμένα με επιτυχία στο πετσί μου αλλά όπως όλα τα γιατρικά, του σώματος ή της ψυχής, για να δουλέψουν πρέπει να αποφασίσεις και να θελήσεις να τα πάρεις. Όσο γελοία, λοιπόν, κι αν σου φαίνονται, δώσε τους μια ευκαιρία γιατί μπορεί να εκπλαγείς. Ή και όχι βέβαια και να με γλεντάς μέχρι του χρόνου αλλά δες το κι έτσι: Τί έχεις να χάσεις; #more

#more

Posted In #JustSaying

Η θεωρία της σχετικότητας σε 4 γραμμές

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 29/10/2016

Η θεωρία της σχετικότητας συνοπτικά, μέσα από έναν τυπικό διάλογο με τον 10χρονο γιο μου:

#more

#more

Posted In #MoodOfTheDay

This is a war – Losers

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 28/10/2016

Λίγο η επέτειος της 28ης, λίγο τα όσα συμβαίνουν με τη δικαιοσύνη και την κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες, στο μυαλό μου παίζει αυτό το τραγούδι των Losers. Το ανακάλυψα στην πρεμιέρα της 4ης σαιζόν της αγαπημένης μου σειράς “The Blacklist”, όταν εκεί που παρακολουθούσα με αφοσίωση συνειδητοποίησα ότι κάτι άλλο με είχε συγκλονίσει σε μια συγκεκριμένη σκηνή και όχι η πλοκή. Και τελικά ήταν αυτό το τραγούδι στο soundtrack. Η πιο τραγική ειρωνία, δε, είναι ότι το άλμπουμ τιτλοφορείται “How to ruin other people’s futures”, πράγμα που υποψιάζομαι ότι έχουν βαλθεί να επιτύχουν σήμερα όλοι όσοι ξέχασαν ότι η δουλειά τους είναι να προστατεύσουν αυτή τη χώρα και τους πολίτες της και το παίζουν Θεοί.
Και το ερώτημα που μένει να αιωρείται σ’ εμένα είναι: Ρε παιδιά, τί θα κάνουμε;

You think you’re God
in a place where
there is no God
to replace us
This is a war.

Wake
from the chaos
Open your arms
I’m your neighbour
This is a war

Posted In #TrueStory

Η προσαρμογή του φθινοπώρου – Part 1

Από καρπούζι ζουμερό, και πάλι κολοκύθα

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 18/10/2016

Η 1η Σεπτεμβρίου ήταν ανέκαθεν η πρωτοχρονιά μου. Κάθε τέλος καλοκαιριού που κλαίνε οι χήρες, κλαίνε οι παντρεμένες και γενικώς τον κλαίγανε, μπαίνω περιχαρής στο facebook και παραληρώ για τις χαρές του φθινοπώρου, της κάθε καινούργιας αρχής, του σπιτιού, των Χριστουγέννων κλπ, ανεβαίνει το ηθικό, πέφτουν τα λάικς βροχή, χαίρεται ο κόσμος, χαίρομαι κι εγώ και γινόμαστε όλοι μια πιο χαρούμενη παρέα. Φέτος, η σχολική πρωτοχρονιά με βρήκε ακριβώς με την ίδια καλή διάθεση (δεν λέω, βοήθησε και το ότι ήμουν ακόμα διακοπές) αλλά στη συνέχεια έγινε λίγο το έλα να δεις πανταχόθεν και την ένιωσα ωραιότατα την ανώμαλη προσγείωση. Συνειδητοποίησα δηλαδή, τί σημαίνει η προσαρμογή του φθινοπώρου αν σου παραπέσει κάπου το τριπάκι της αισιοδοξίας και τη ζήσεις σαν νηφάλια κοινή θνητή και δη μάνα με πλέον του ενός μικρά παιδιά. #more

#more

Posted In #MoodOfTheDay

It takes a lot to know a man – Damien Rice

Hara Chryssikopoulou-Kessaris | 30/09/2016

Μπροστά σε μια σημαντική απώλεια, αναλογίζομαι πάντα χωρίς να το θέλω – μια εσωτερική διεργασία που γίνεται σχεδόν ακούσια – τί μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά, καλύτερα, πώς αλλιώς μπορούσε να έχει γραφτεί το σενάριο, πώς θα μπορούσαν όλα να έχουν ένα καλύτερο τέλος. Καταλήγω πάντα στο ότι το τέλος για ό,τι και όποιον αγαπάς θα είναι έτσι κι αλλιώς οδυνηρό και το μόνο θετικό είναι οι ωραίες αναμνήσεις και τα μαθήματα ζωής που εμπεριέχει.

Το τραγούδι αυτό έκανε τις τελευταίες μέρες εξαιρετική παρέα στις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, απλοποιώντας τα βίαια αλλά και λυτρωτικά με κάθε ρεφραίν.

It takes a lot to give, to ask for help,
to be yourself, to know and love what you live with
It takes a lot to breathe, to touch, to feel the slow reveal of what another body needs.

Πράγματα τόσο απλά και τόσο δύσκολα. Τόσο δύσκολα που μόνη η προσπάθεια, θα πρέπει να αρκεί.

Αντίο Καιτούλα.