Μπροστά σε μια σημαντική απώλεια, αναλογίζομαι πάντα χωρίς να το θέλω – μια εσωτερική διεργασία που γίνεται σχεδόν ακούσια – τί μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά, καλύτερα, πώς αλλιώς μπορούσε να έχει γραφτεί το σενάριο, πώς θα μπορούσαν όλα να έχουν ένα καλύτερο τέλος. Καταλήγω πάντα στο ότι το τέλος για ό,τι και όποιον αγαπάς θα είναι έτσι κι αλλιώς οδυνηρό και το μόνο θετικό είναι οι ωραίες αναμνήσεις και τα μαθήματα ζωής που εμπεριέχει.
Το τραγούδι αυτό έκανε τις τελευταίες μέρες εξαιρετική παρέα στις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, απλοποιώντας τα βίαια αλλά και λυτρωτικά με κάθε ρεφραίν.
https://youtu.be/Ix9qfggjIhs
It takes a lot to give, to ask for help,
to be yourself, to know and love what you live with
It takes a lot to breathe, to touch, to feel the slow reveal of what another body needs.
Πράγματα τόσο απλά και τόσο δύσκολα. Τόσο δύσκολα που μόνη η προσπάθεια, θα πρέπει να αρκεί.
Αντίο Καιτούλα.