Και κάπως έτσι φτάνει προς το τέλος του ο Αύγουστος και μαζί του οι φετινές μας διακοπές. Αυτές οι ευλογημένες μέρες που είναι για τους ενήλικες ό,τι και τα Χριστούγεννα για τα παιδιά, που κρύβουν τις μεγαλύτερες προσδοκίες και τα μεγαλύτερα όνειρά μας, όποια κι αν είναι αυτά. Άλλος φαντασιώνεται πολυτελή θέρετρα, άλλος περιπετειώδεις εξερευνήσεις, άλλος ντομάτες μυρωδάτες στο χωριό του, όπως ακριβώς άλλο παιδί παρακαλάει τον Αϊ Βασίλη για μία μπάλα κι άλλο για mini iPad. Καμία διαφορά δεν έχει στην καρδιά του καθενός, η λαχτάρα είναι η ίδια.

Εύχομαι λοιπόν οι διακοπές σας να ήταν ό,τι ακριβώς ονειρευτήκατε αλλά αν τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά, έφταιξε άραγε η τύχη ή μήπως το σχέδιο ήταν προβληματικό εξαρχής; Γιατί πολλές φορές, συνεπαρμένοι από τη χαρά μας την ώρα που καταστρώνουμε τα πλάνα μας, παραβλέπουμε παράγοντες που απειλούν να τορπιλίσουν με μαθηματική ακρίβεια την ευτυχία των διακοπών μας. Μη νιώθετε άσχημα, δεν είστε μόνοι. Ιδού το προσωπικό μου Top 5 (ομολογώ ότι θα μπορούσε να γίνει και Top 10) από ολοφάνερα προβληματικές επιλογές της νιότης μου, που οδήγησαν σε κάποιες από τις χειρότερες διακοπές της ζωής μου, καλοκαιρινές και όχι μόνο.

1. Διακοπές φιλοξενούμενη σε σπίτι παντρεμένων με μωρά.

Η φαντασίωση: Δωρεάν διακοπές διαρκείας σε μαγευτική εξοχική έπαυλη με καινούργιο γκομενάκι και παρέα με την οποία γενικώς περνούσα υπέροχα. Κολύμπι ατελείωτο στην πισίνα, μεσημεριανές μπιρίμπες στον κήπο, βραδινό clubbing, και μία μοναδική ευκαιρία να επιδείξω τον γητευτή των βρεφών που κρυβόταν κάτω από το προφίλ της ανεξάρτητης εργαζόμενης 25άρας, προσόν αχρείαστο προς το παρόν αλλά σαφώς προσμετρήσιμο για να υπάρξει το όποιο μέλλον με το γκομενάκι.

Η πραγματικότητα: Διακοπές σε ένα υπέροχο σπίτι, παρέα με 4 κατάκοπα ζευγάρια, 5 μωρά και έναν εξίσου κατάκοπο γκόμενο, το βιολογικό ρολόι του οποίου συντονίστηκε με αυτό των μωρών αντί για το δικό μου. Εγερτήριο στις 9.00 το αργότερο, αφού όλοι οι άλλοι ήταν στο πρωινό από τις 7.30 και πόσο γαϊδούρα να είμαι στο ξένο σπίτι. Μπάνιο στην πισίνα παρέα με όλα τα μωρά, κουλούρες, παπάκια, βαρκάκια, μπρατσάκια, καθώς και τα μπαγκάζια των επιπλέον μωρών που έφερναν σχεδόν καθημερινά φίλοι με κοντινά εξοχικά, μέτρα και θα καταλάβεις ότι πιο εύκολα εξασφάλιζα την ξαπλώστρα μου δεκαπενταύγουστο στην Ψαρρού. Και ενώ η λογική έλεγε ότι το μεσημέρι, τι διάολο, θα ξεραίνονταν τα μωρά και θα κάναμε λίγη παρέα με ησυχία οι ενήλικες, ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη ότι μαζί με τα μωρά ξεραίνονταν και οι ενήλικες, συμπεριλαμβανομένου του αγαπητικού μου που ροχάλιζε μακάρια στην ξαπλώστρα του (τώρα που κατάφερνε να καβατζάρει μία) και έμενα εγώ να περιφέρομαι στο άδειο σπίτι σαν την Αστέρω, ενίοτε σέρνοντας και το καρότσι του Χρηστάκη, που δεν εννοούσε ο άτιμος να κοιμηθεί με τίποτα και μ’ έριχνε η άυπνη μάνα του στο φιλότιμο. Το ίδιο έργο σε επανάληψη βλέπαμε και κάθε απόγευμα, με κορύφωση του δράματος τις μαύρες ώρες μεταξύ 7-9μμ, όταν δηλαδή έπρεπε να πλυθούν, ταϊστούν και νανουριστούν τα θεία βρέφη που λόγω κούρασης και νύστας έκλαιγαν υστερικά εν χορώ από όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Στη συνέχεια αποσύρονταν όλοι να ντυθούν και να στολιστούν για τη βραδινή μας έξοδο, διάρκειας 2 ωρών, αφού τα μεσάνυχτα γίνονταν όλοι κολοκύθες και τρέχανε στα κρεβάτια για να ξαναξυπνήσουν με τα μωρά στις 7. Highlight των διακοπών το μωρό-επισκέπτης που μας έχεσε την πισίνα και την έβγαλε εκτός λειτουργίας για 2 μέρες.

2. Διακοπές στα Δωδεκάνησα με τούρκικο καΐκι.

Η φαντασίωση: 5 ερωτευμένα ζευγάρια για μία εβδομάδα σε ένα πανέμορφο ξύλινο «Gulet». Κολύμπι κάθε μέρα σε διαφορετικά γαλαζοπράσινα νερά και κάθε βράδυ βόλτες, φαγητό και ποτό στα πιο όμορφα και γραφικά από τα Δωδεκάνησα. Ένα ταξίδι που θα το θυμόμασταν όλοι για πάντα.

Η πραγματικότητα: Τα Gulet δεν είναι όλα ίδια και το κυριότερο δεν είναι όλα ίδια με αυτά της μπροσούρας. Δεν ήξερα, δεν ρώτησα. Όταν το είδα απ’ έξω ήμουν ένα βήμα πριν από το όνειρο αλλά όταν μπήκα μέσα, το όνειρο έγινε εφιάλτης. Από τα 5 δωμάτια του καΐκιού, ένα μόνο ήταν κανονικό με νορμάλ κρεβάτι και air-condition. Τα υπόλοιπα ήταν τέσσερις τάφοι του Ινδού, με κρεβάτια τόσο χαμηλοτάβανα σαν συρτάρια που έπρεπε ο μέσα να σουρθεί ξαπλωτός για να μπει και χωρίς air-condition ή παράθυρο, οπότε με το που έμπαινε κι ο απ’ έξω, καλωσορίσατε στην κόλαση. Κι επειδή στην παρέα ήμασταν δίκαιοι και αγαπημένοι, αποφασίσαμε να κοιμόμαστε στη lux καμπίνα εκ περιτροπής, όσο οι υπόλοιποι 7 θα κοιμούνταν σφιχταγκαλιασμένοι (για να χωρέσουν) στον καναπέ της πρύμνης. 7 και όχι 8, διότι εγώ η προβληματική που με κουνούσαν όλη νύχτα στο καρότσι μέχρι τα τρία μου κι έγινα μίζερη στον ύπνο είναι αδύνατο να κοιμηθώ αν κάποιος με ακουμπάει, με κοιτάζει, μυρίζει, αναπνέει κοντά μου ή είναι με οποιοδήποτε άλλο τρόπο ενοχλητικός, ας πούμε έχει 40 πυρετό και με ζεσταίνει (ναι, ναι, τραγική, τα παράπονά σας στη μάνα μου). 6 νύχτες γύρναγα πάνω στο πλοίο με ένα μαξιλάρι στο χέρι, σαν τη Σελήνη με τον Χόχο – και σε παρόμοια πνευματική κατάσταση – δοκιμάζοντας να απομονωθώ σε κάθε πιθανή γωνία για να κλείσω έστω για μία ωρίτσα τα μάτια μου, μέχρι πάνω σε ένα φαρδύ τζάμι ξαπλώθηκα για να ανακαλύψω λίγα λεπτά μετά από κάτω τον μουστακαλή καπετάνιο να με χαζεύει σαν χαλκομανία οροφής. Όλη μέρα γέλια, παιχνίδια και χαρά και μόλις σουρούπωνε, οι άλλοι να χαζεύουν με γερμένα κεφαλάκια το ηλιοβασίλεμα και στο δικό μου το κεφάλι να παίζουν τα βιολιά απ’την Ψυχώ. Γύρισα σπίτι μου φτυστή ο Μπενίτσιο ντελ Τόρο και παρότι κατά τα άλλα περάσαμε υπέροχα και θα έπρεπε πράγματι να έχω να σας πω κι άλλα πολλά που θα θυμάμαι για πάντα, δυστυχώς από την αϋπνία έχω κενά μνήμης.

3. Χειμερινές διακοπές με τον αγαπημένο μου και την παρέα του για σκι, ένα σπορ που είχα μόνο ακουστά.

Η φαντασίωση: Χειμερινή απόδραση με τον αγαπημένο μου και έμπειρο σκιέρ σε μαγευτικό ορεινό κατάλευκο τοπίο. Σκι μπορεί να μην ήξερα αλλά ποιος καλύτερος να με μάθει και μάλιστα δωρεάν! Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι άντρες τρελαίνονται να διδάσκουν κάτι τη γυναίκα δίπλα τους, που κατά τα άλλα εννοείται ότι τα ξέρει όλα. Ευκαιρία λοιπόν για μία σούπερ stylish εμφάνιση στο βουνό (με είχα φαντασιωθεί λεπτομερώς με ολόλευκη στολή με μεσάτο jacket και γούνινες λεπτομέρειες), όπου θα του έδειχνα πόσο καλή μαθήτρια είμαι και θα ανταμειβόμουν για τον κόπο μου με ζεστές σοκολάτες, κρασιά, τυριά και τρυφερές αγκαλιές δίπλα στο τζάκι.

Η πραγματικότητα: Μία πρώτη βόλτα στα σχετικά μαγαζιά ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι ήθελα έναν μισθό (από τους παλιούς μισθούς τους κανονικούς) για να αποκτήσω μόνο τις μπότες της φαντασίωσής μου, ενώ ο πωλητής με κατατόπισε και για τον υπόλοιπο βασικό εξοπλισμό, μπουφάν, παντελόνι, εσωθερμικά, fleece, κάλτσες, γάντια, σκούφο κλπ. Εννοείται ότι δεν ήμουν διατεθειμένη να ξοδέψω μία περιουσία για ρούχα που θα ξαναέβαζα τις απόκριες, οπότε βγήκα στη ζητιανιά για δανεική στολή από φίλη και βρήκα πράγματι μία που είχε πάρει η Ντίνα προ δεκαετίας στη Γερμανία και δεν την ξαναέβαλε ποτέ, μάντεψε γιατί. Εμφανίστηκα στο βουνό με μία ολόσωμη φουσκωτή φόρμα-πάπλωμα στο χρώμα του Παναθηναϊκού, ίδιο το ανθρωπάκι της Michelin σε οικολογική έκδοση, και σε μόνιμη στάση «μου φεύγουν». Μάταια προσπαθούσε ο καλός μου να με πείσει να ανοίξω λίγο τις μύτες των σκι για να τσουλήσω, ήταν ξεκάθαρο ότι την πλαγιά θα την κατέβαινα με τα οπίσθια. Κάποια στιγμή και ενώ προσπαθούσα απελπισμένα να ισορροπήσω, τον ακούω να συνομιλεί με μία γυναικεία φωνή, γυρίζω κεφάλι σκυφτή σαν γριά με κύρτωση και βλέπω την πρώην του να του χαμογελάει σε αγέρωχη πόζα, ντυμένη με τη στολή της φαντασίωσής μου, συν 10 πόντους ύψος, και να του δίνει ραντεβού για το βράδυ που θα μαζευόμασταν λέει στο σπίτι του Σάκη. Ορθώνω έξαλλη το ανάστημά μου και προτού προλάβω να πω το προφητικό «πάνω από το πτώμα μου», αρχίζω να τσουλάω ανεξέλεγκτα προς το lift με τις άγκυρες, παρασύροντας 5-6 ανυποψίαστους ανθρώπους που με έστελναν στο διάολο, λες και υπήρχε περίπτωση να πάω και πουθενά αλλού, ενώ στη διαδρομή του θανάτου το ένα σκι μού καρφώθηκε στο μπούτι σκίζοντας τη δανεική (κι αγύριστη) φόρμα, της οποίας τα μανίκια σηκώθηκαν μέχρι τους αγκώνες χαρίζοντάς μου και δύο ωραιότατα εγκαύματα στα χέρια. Ακολούθησε η επίσκεψη της κουτσής στον αγροτικό γιατρό που με τύλιξε με 20 μέτρα γάζες με αποτέλεσμα τα χέρια μου να μη χωράνε παρά μόνο στα φαρδιά πουλόβερ του φίλου μου – που είχε ξενερώσει ως το σώβρακό του με την περίπτωσή μου – και φυσικά η μαγευτική βραδιά στο σπίτι του Σάκη (παρέα με τη γκαμήλα την πρώην μας) όπου περάσαμε υπέροχα όλοι μαζί μια χαρούμενη παρέα πίνοντας και ανταλλάσσοντας βλέμματα όλο νόημα όσο το ραδιόφωνο έπαιζε τη γνωστή επιτυχία «για τις παλιές αγάπες μη μιλάς…».

4. Διακοπές στην Κέρκυρα, στο χρόνια τώρα ακατοίκητο αρχοντικό διαμέρισμα του παππού του αγαπημένου μου.

Η φαντασίωση: Άκουγα πολύ καιρό γι’ αυτό το αρχοντικό σπίτι με τις τόσες αναμνήσεις του καλού μου, στην πόλη του νησιού, και ήρθε επιτέλους η ώρα να γίνω κι εγώ κομμάτι της ιστορίας του. Όσο η υπόλοιπη παρέα θα στριμωχνόταν με εκατοντάδες τουρίστες στο κοσμικό resort του νησιού κυνηγώντας τα νήπιά της, εγώ θα έπαιζα ανενόχλητη την κόμισσα της Κέρκυρας.

Η πραγματικότητα: Οι λέξεις κλειδιά που αγνοήθηκαν στον προγραμματισμό μου ήταν «διαμέρισμα» και «ακατοίκητο». Άντε και «αρχοντικό». Αλλά και πάλι, πού να φανταστώ ότι θα έμπαινα μήνα Αύγουστο με λαλάκα σε ένα διαμέρισμα στρωμένο απ’ άκρη σ’ άκρη με ολόμαλλα χαλιά και βελούδινες ταπετσαρίες. Ασανσέρ εννοείται δεν διέθετε το αρχοντικό, οπότε αφού κουβαλήσαμε τις βαλίτσες στον 2^ο με τις σκάλες, τρέξαμε στην κουζίνα για λίγο κρύο νερό, όπου ανακαλύψαμε ότι ψυγείο γιοκ, και ξαναφύγαμε σούμπιτοι να κουβαλήσουμε καινούργιο ψυγείο. 4 ώρες αργότερα, κάθιδρη μετά και την τοποθέτηση του ψυγείου, ανοίγω βαλίτσα και μπαίνω στο ντους. Στην αρχή νόμιζα ότι επρόκειτο περί παλαιάς τεχνολογίας που δεν είχα καταλάβει αλλά στη συνέχεια επιβεβαιώθηκε ότι το ντους του Κολοκοτρώνη έβγαζε μόνο παγωμένο νερό και μάλιστα με ροή «ψιλή βροχή». Θέλω να σημειώσω ότι τότε, εκτός από τα υπόλοιπα προσόντα που αποχαιρέτισα με την απόκτηση των αγαπημένων μου παιδιών, διέθετα και χαίτη λέαινας. Αυτό σημαίνει ότι για να λουστώ ξεκουβαλούσα από την κουζίνα κατσαρόλες και εμφιαλωμένα νερά και παρότι χόρευα ολόκληρο το χορό της παγωμένης βροχής στο ξέβγαλμα, ξυνόμουν καθημερινά σε διάφορα σημεία που είχε ξεμείνει σαμπουάν. Σιγά το δράμα, θα πεις, ό,τι και να’ταν το σπίτι, εσείς έναν ύπνο κάνατε. Έναν ύπνο θα κάναμε ΑΝ είχε ήλιο και ζέστη. Έλα όμως που τις 5 από τις 7 ημέρες είχε βροχή! 14 χρόνια πέρασαν και θυμάμαι ακόμα τα σχεδιάκια στις πλάκες του μπαλκονιού όπου πέρασα ώρες ατελείωτες λύνοντας σταυρόλεξα, τρώγοντας σουβλάκια της παρηγοριάς και γκρινιάζοντας όσες ώρες ήμουν ξύπνια, χωρίς διάλειμα. Την τελευταία μέρα, δε, που εδέησε να βγει ο ήλιος και να δούμε λίγη θάλασσα, από την κλεισούρα και την καταπίεση απλώθηκα σαν την τρελή στην παραλία topless, με αποτέλεσμα στους ελάχιστους ανθρώπους πλην της μάνας μου που έχουν δει το στήθος μου γυμνό να συγκαταλέγεται πλέον και η οικογένεια του κυρίου Μιχάλη του σεκιούριτι, που περνούσε τυχαία από εκεί και έκρινε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να μας συστήσει τη γυναίκα και τα παιδάκια του.

5. Περιπετειώδεις διακοπές στις Κυκλάδες με φουσκωτό.

Η φαντασίωση: 15 μέρες ήλιος, θάλασσα και το αγόρι μου. Απόλυτη ελευθερία χωρίς καράβια και λοιπές ταλαιπωρίες, island hopping στα ωραιότερα νησιά του Αιγαίου από τη Μήλο ως την Ανάφη, κολύμπι ατελείωτο, ψαράκια που θα έβγαζε με το ψαροτούφεκο ο καλός μου και ύπνος στην άνεση των boutique ξενοδοχείων που εννοείται είχα φροντίσει να κλείσω από πριν στα νησιά-προορισμούς μας.

Η πραγματικότητα: Όποιος δεν έχει φορτωθεί για 2 εβδομάδες με όλα του τα υπάρχοντα πάνω σε μια 5μετρη βάρκα χωρίς τέντα παρέα με ριψοκίνδυνο ψαροτουφεκά, δεν ξέρει τι σημαίνουν οι λέξεις ναυτία, ηλίαση, καθώς και η φράση «είδα το Χάρο με τα μάτια μου». Οι αποστάσεις, ναι, εκμηδενίζονται με το φουσκωτό, εκτός αν χαλάσει η βασική μηχανή, οπότε αφενός κάνεις Λαύριο-Μήλο σε 5-6 ώρες με την εφεδρική (της Barbie) και αφετέρου κάθεσαι αναγκαστικά στη Μήλο 5 μέρες, μέχρι να φτάσει το ανταλλακτικό. Μετά, ας μιλήσουμε λίγο για το ψαροτούφεκο. Αν εσύ από ψαροτούφεκο δεν γνωρίζεις, που είναι και το πιθανότερο, άκου να δεις τι θα συμβεί. Όσο αυτός θα «ξεβραχώνει» τους ροφούς κανά 5ωρο, εσύ ή θα ψήνεσαι πάνω στη βάρκα με μόνιμη αναγούλα από το κούνια μπέλα ή θα παπαρώνεις μέσα στο νερό φλερτάροντας με την υποθερμία για να γλιτώσεις το κούνημα, χαιρετώντας όσο πιο ευγενικά μπορείς τις τερατόμορφες σμέρνες, δράκαινες και λοιπές ομορφιές που κυκλοφορούν στα μεσοπέλαγα που θα σ’ έχει παρατήσει, ενώ το απόγευμα θα «παραγουλιάζεις» τα χταποδάκια που πιάσατε για να μαλακώσουν, τα οποία μάθε από εμένα ότι έχουν δόντι κι αν ο ψαράς ξεχάσει να τους κάνει εξαγωγή, δαγκάνουν. Την επομένη που θα διαμαρτυρηθείς ότι δεν αντέχεις άλλο το κούνημα κι αν μουλιάσεις κι άλλο θα σου φύγει η πέτσα, εκείνος ενδέχεται να σε παρκάρει σε μία πάντερμη παραλία χωρίς σκιά και νερό, στην οποία θα σε ξεχάσει 7 ώρες (γιατί δεν ξεβράχωνε ο ροφός, μη λέμε τα ίδια συνέχεια, συντονίσου!) παρέα με μία κατσίκα, οπότε το βράδυ θα είσαι με ηλίαση και οριακή αφυδάτωση και θα βλέπεις διάφορα ψυχεδελικά με ανθρωπόμορφα χταπόδια απ’τον πυρετό. Εν συνεχεία θα σηκωθούν 8 μποφόρ στο Αιγαίο αλλά αυτός ως καπετάνιος υπέρμαγκας θα σε γυρίσει από την Πάρο με το καρυδότσουφλο, ενώ το λιμενικό έχει κηρύξει απαγορευτικό και για τα ψάρια, δεμένη με σχοινί από τη μέση σου στο πλαίσιο του τιμονιού, για να μη σε χάσει μέσα στα 5μετρα κύματα, και θα σε ξεβράσει τελικά ναυαγό στη Μύκονο αντί για το Λαύριο, άσπρη σαν γριά από τα αλάτια και με γυαλιστερές ρίγες στη μούρη από τη μύξα και τα σάλια που σου’ φευγαν από τον αέρα στη διαδρομή. Θα υποχρεωθείς σε γνωστούς και αγνώστους να σου βρουν δωμάτιο να διανυκτερεύσεις και εκείνος για να σε ανταμείψει θα σε πάει το βράδυ σε πανάκριβο εστιατόριο, στο οποίο θα πέσει από την εξάντληση το κεφάλι σου μέσα στο πιάτο με τη μακαρονάδα και θα σπεύσουν οι σερβιτόροι να σε σκουπίσουν όπως όπως με τις πετσέτες πνίγοντας τα γέλια τους. Όταν επιτέλους επιστρέψεις σπίτι σου, όπου η μάνα σου για μία εβδομάδα θα ζυμώνει non-stop φανουρόπιτες, θα συνειδητοποιήσεις ότι όλα σου τα ρούχα, που είχες παραχωμένα 2 εβδομάδες στο «ταμπούκι» (ορολογία έμαθες, αυτό θα σου το αναγνωρίσουμε), θα μυρίζουν μέχρι το επόμενο καλοκαίρι ψαρίλα και βενζίνη. Αυτά βέβαια, αν είσαι εξίσου τυχερή μ’ εμένα και ζήσεις. Γιατί υπάρχει πάντα και το άλλο σενάριο…