Περπατώτας πρόσφατα μέσα στο μαγευτικό πευκοδάσος της Β. Εύβοιας, που σήμερα αποτελεί κρανίου τόπο χάρη στη μοναδική μας ετοιμότητα κάθε καλοκαίρι για τις πυρκαγιές και τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό μας (btw μεγαλύτεροι ήρωες από τους πυροσβέστες μας δεν ξέρω αν υπάρχουν), ανακάλυψα με μεγάλη απογοήτευση ότι όσο χαζολογούσαμε όλοι τον Ιούλιο στη Μύκονο αναζητώντας τους σελέμπριτις και τα πάρτι τα καλά, χάσαμε το πραγματικό event του καλοκαιριού, το εξωτικό γλέντι στους Παπάδες της Εύβοιας με τις Γκαμήλες και τις Πιπεργιές. Εξωτικό, διότι όπως γνωρίζεις ντόπιες γκαμήλες δεν υφίστανται, κι όσο για τις πιπεργιές μη βιάζεσαι, δεν είναι αυτό που νομίζεις, το’ψαξα και να τί βρήκα…
Η Γκαμήλα, έθιμο που για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπάρχει σε πάμπολλες περιοχές της Ελλάδας με τελείως άλλη σημειολογία και προέλευση σε καθεμιά (εν προκειμένω στους Παπάδες δεν έχουν ιδέα από πού τους έχει προκύψει…), είναι ένα πράγμα αισθητικά ανεκδιήγητο τύπου καρνάβαλος με μορφή που πολύ πολύ επιεικώς και με την προϋπόθεση της κατανάλωσης μεγάλης ποσότητας αλκοόλ, μπορεί κάποιος να προσομοιάσει με καμήλα, να, δες να καταλάβεις…
Αυτό το πράμα, που μεταξύ άλλων είθισται να έχει για κεφάλι αληθινό κρανίο ζώου, το παίρνουν λέει το Πάσχα που έχουν χαρά επειδή μπαίνει η άνοιξη και το γυρνάνε με συνοδεία κουστωδίας στα σπίτια του χωριού. Ανοίγει ο σπιτονοικοκύρης κι αν τη γλιτώσει και δεν του’ ρθει κόλπος μόλις ανοίξει την πόρτα και δει το μπλε κρανίο γίδας να τον κοιτάζει, του τραγουδάει η κουστωδία την τοπική επιτυχία “Δώσε της Γκαμήλας τίποτα”, ενώ ο χωρατατζής της παρέας τον ψιλοκράζει για να ξετσιγκουνευτεί και να δώσει κανά φράγκο.
Λίγο μετά το Πάσχα, την Πρωτομαγιά συγκεκριμένα, νέο κοψοχόλιασμα περιμένει τους χωριανούς, καθώς την πόρτα τους χτυπάει αυτή τη φορά η κακομοίρα η όμορφη του χωριού, στολισμένη με λέλουδα σαν τον επιτάφιο από τις άλλες χωριανές – που φαντάζεσαι τί “στόλισμα” της κάνουν απ’ τη ζήλια τους – η λεγόμενη “Πιπεργιά” (είδες που βιάστηκες;). Την ακολουθεί ένας με μια τσάπα σαν το Χάρο που κάνει τον αγρότη και ξοπίσω διάφοροι που τραγουδάνε μια παραλαγή του ινδιάνικου χορού της βροχής παρακαλώντας υποτίθεται τον Άη Λιά να βρέξει για να καρποφορήσουν τα δέντρα. Αν λοιπόν είσαι κάτοικος της περιοχής, αυτοί όλοι σου χτυπάνε την πόρτα, σου τραγουδάνε θες δε θες, εσύ τους μπουγελώνεις (η μοναδική χαρά που σου επιφυλάσσει το έθιμο), ο Χάρος-αγρότης σου σκάβει με την τσάπα την εξώπορτα και στο τέλος τους τα ακουμπάς για να ξεκουμπιστούν.
Εκστασιασμένη χορεύτρια
Το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου, λοιπόν, με το κομπόδεμα που μαζεύεται από τα καταπληκτικά αυτά έθιμα συν τα €5 που πληρώνεις στην είσοδο, γίνεται το ετήσιο γλέντι στην πλατεία του χωριού όπου οι ντόπιοι ξεσαλώνουν με κλαρίνα, βιολιά, χορευτικούς συλλόγους, άφθονο αλκοόλ και την Γκαμήλα να τα δίνει όλα στην πίστα, το λες και βουκολικό rave party.
Ραντεβού λοιπόν στους Παπάδες το Σάββατο 1η Ιουλίου 2017, αν και οφείλω να αποκαλύψω ότι αντίστοιχη φάση παίζει και στην Κερασιά στην Εύβοια με γκαμήλα πολύ πιο γκόμενα, να τα λέμε κι αυτά…
