Όπως ίσως γνωρίζει όλος ο ντουνιάς, έχω δύο παιδάκια, 6 και 9 ετών. Αυτό σημαίνει ότι τα τελευταία τόσα χρόνια, στις μουσικές μου επιλογές προστέθηκε και η κατηγορία «παιδικά». Και όταν λέω παιδικά δεν εννοώ τον Alice Cooper που ομολογουμένως κατόρθωσα για αρκετό καιρό να επιβάλω ως «τον αστείο κύριο που τραγουδάει σαν να κάνει εμετό» ή τις «Φατσούλες» της Άννας Βίσση (αυτό, βρε, που λέει «μπορείς απόψε να βγεις, πολλές φα-τσούλες να δεις»…), για να μην με στείλει στο τρελάδικο ο Μπαρμπα-Μπρίλος στα 3ωρα ταξίδια μας, αλλά τα άλλα τα κανονικά με φουλ πεταλούδες, κουκουβάγιες, γαϊδάρους κλπ. Αφού δοκίμασα να επιβάλλω και λίγες διασκευές κλασικής μουσικής, οι οποίες κατόπιν των ανωτέρω έσκασαν σαν βωβός κινηματογράφος μετά από υπερπαραγωγή της Disney, συμβιβαστήκαμε τελικά στην κατηγορία του έντεχνου παιδικού. Πώς ήταν στα χρόνια μας η Λιλιπούπολη? Τα αντίστοιχα σημερινά, που είναι και πολλά και καλά και μερικά τα ακούω ευχαρίστως και μόνη μου.
Σε ένα από αυτά τα CD λοιπόν ανακάλυψα πρόσφατα το καταπληκτικότερο τραγούδι όλων των εποχών για τη γυναικεία χειραφέτηση. Το sequel της Μαίρης Παναγιωταρά, σε έκδοση φιλική προς ανηλίκους, η οποία όχι μόνο δεν κάθεται πλέον να της πιάνουν και τον «κώ» αλλά τα’χει βροντήξει όλα και κάνει τη ζωάρα της. Κι όλο αυτό (και εκεί είναι η υπέρτατη μαγκιά) τραγουδισμένο με πάθος όχι από μια γυναικεία φωνή αλλά από τον υπέροχο Διονύση Σαββόπουλο και με τον απολαυστικά ειρωνικό τίτλο «Ο κόκορας ξυπνάει», αφού είναι σαφές ότι οι κότες είναι αυτές που ξύπνησαν… #more
