Έτυχε πρόσφατα να πέσω σε πηγαδάκι που σχολίαζε με σηκωμένα φρύδια για διάφορους γνωστούς που στα 30 τους αποφάσισαν ξαφνικά να γίνουν από Τάσος Αναστάσης, από Λίτσα Ευαγγελία, από Ντίνα Κωνσταντίνα κλπ. Όταν τα βλέμματα έπεσαν σ’ εμένα για να δώσω το νεύμα συγκατάβασης «ναι, πράγματι πόσο γελοίοι όλοι», αποφάσισα να κάνω το δικό μου outing και να ομολογήσω ότι κι εμένα κάποτε με φώναζαν με το βαπτιστικό μου, δηλαδή Χαρίκλεια. Αφού θυμήθηκαν όλοι το σοφό “καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς”, βρήκαν την εξαιρετική δικαιολογία ότι εγώ το άλλαξα μικρή και δε μετράει, η αλήθεια όμως είναι ότι στα μάτια τους είδα μια γνώριμη από το παρελθόν συμπόνια, αυτή που λέει «Χαρίκλεια; Ο Χριστός κι η Παναγία!». Μιας λοιπόν που σήμερα γιορτάζει αυτό το υπέροχο όνομα μαζί με την πιο εύπεπτη -αλλά τα χάλια της κι αυτή- Χαραλαμπία, και δεδομένου ότι οι φίλες μου βαφτίζουν μία μία τα παιδιά τους, αισθάνομαι το ηθικό χρέος να βάλω 2-3 πράγματα στη θέση τους. #more

Μία από τις πιο τραγελαφικές έως τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου ήταν το πρώτο μου μασάζ σε spa. Άργησα να το πάρω απόφαση, γιατί εκτός από ντροπιάρα είμαι και νευρόσπαστο και την ακινητοποίηση την αντιλαμβάνομαι ως τιμωρία, αλλά το μεγαλείο του δράματος που έζησα όταν είπα να δώσω μια ευκαιρία στο σπορ, δεν μπορούσα να τη φανταστώ ούτε σε εφιάλτη.

Ελεύθεροι και ωραίοι τότε εγώ και ο νυν σύζυγος, βρεθήκαμε για mini break σε υπέροχο επαρχιακό resort. Χειμώνας ήταν, ψοφόκρυο έξω, πόσους φυσιολατρικούς περιπάτους να κάνεις, πόσο σεξ, κάποια στιγμή μπουκώνει το πράγμα και πέφτει η φαεινή ιδέα του spa, που την ακούς σαν «πάμε να εξερευνήσουμε τη σπηλιά του Νταβέλη που λένε βέβαια ότι έχει αρκούδες αλλά είναι πολύ ρομαντικά?». Δε γίνεται όμως να αποκαλύψεις ότι ολόκληρη μουλάρα δεν έχεις ξαναμπεί σε spa και να ξεφτιλιστείς, άρα κάνεις ότι πετάς και τη σκούφια σου. «Αρκούδες? Δεν έχω καλύτερο!» #more

Όπως ίσως γνωρίζει όλος ο ντουνιάς, έχω δύο παιδάκια, 6 και 9 ετών. Αυτό σημαίνει ότι τα τελευταία τόσα χρόνια, στις μουσικές μου επιλογές προστέθηκε και η κατηγορία «παιδικά». Και όταν λέω παιδικά δεν εννοώ τον Alice Cooper που ομολογουμένως κατόρθωσα για αρκετό καιρό να επιβάλω ως «τον αστείο κύριο που τραγουδάει σαν να κάνει εμετό» ή τις «Φατσούλες» της Άννας Βίσση (αυτό, βρε, που λέει «μπορείς απόψε να βγεις, πολλές φα-τσούλες να δεις»…), για να μην με στείλει στο τρελάδικο ο Μπαρμπα-Μπρίλος στα 3ωρα ταξίδια μας, αλλά τα άλλα τα κανονικά με φουλ πεταλούδες, κουκουβάγιες, γαϊδάρους κλπ. Αφού δοκίμασα να επιβάλλω και λίγες διασκευές κλασικής μουσικής, οι οποίες κατόπιν των ανωτέρω έσκασαν σαν βωβός κινηματογράφος μετά από υπερπαραγωγή της Disney, συμβιβαστήκαμε τελικά στην κατηγορία του έντεχνου παιδικού. Πώς ήταν στα χρόνια μας η Λιλιπούπολη? Τα αντίστοιχα σημερινά, που είναι και πολλά και καλά και μερικά τα ακούω ευχαρίστως και μόνη μου.

Σε ένα από αυτά τα CD λοιπόν ανακάλυψα πρόσφατα το καταπληκτικότερο τραγούδι όλων των εποχών για τη γυναικεία χειραφέτηση. Το sequel της Μαίρης Παναγιωταρά, σε έκδοση φιλική προς ανηλίκους, η οποία όχι μόνο δεν κάθεται πλέον να της πιάνουν και τον «κώ» αλλά τα’χει βροντήξει όλα και κάνει τη ζωάρα της. Κι όλο αυτό (και εκεί είναι η υπέρτατη μαγκιά) τραγουδισμένο με πάθος όχι από μια γυναικεία φωνή αλλά από τον υπέροχο Διονύση Σαββόπουλο και με τον απολαυστικά ειρωνικό τίτλο «Ο κόκορας ξυπνάει», αφού είναι σαφές ότι οι κότες είναι αυτές που ξύπνησαν… #more

Αν έχεις μικρά παιδιά, γνωρίζεις και οφείλεις να παραδεχθείς ότι από τότε που τα έκανες, ναι μεν έχεις αποκτήσει ένα σωρό ευθύνες, αγωνίες και έξοδα αλλά τουλάχιστον τα Χριστούγεννά σου απέκτησαν και πάλι το θεσπέσιο άρωμα που είχαν όταν ήσουν μικρός. #more

Την περασμένη εβδομάδα έγινε το καθιερωμένο bazaar του Free Shop στο Ψυχικό, στο οποίο η ιδιοκτήτρια και φίλη μου Μελίσσα, επιδεικνύει κάθε χρόνο την (ευφυέστατη) γενναιοδωρία να διαθέτει σχεδόν όλα τα ρούχα της καλοκαιρινής και όχι μόνο σαιζόν σε τιμές έως και -80%. Πέρσι βαρέθηκα να πάω, πράγμα που πλήρωσα ακριβά βλέποντας μετά την αδερφή μου να μου επιδεικνύει την πολύτιμη πραμάτεια της από designer items σε τιμές σκάνδαλο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην κάνω το ίδιο λάθος φέτος. #more

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αναλαμβάνω αυτοβούλως την εμψύχωση των φίλων μου για την ομαλή τους επανένταξη στην καθημερινότητα του φθινοπώρου και την επιτυχή διαχείριση του πένθους της ξαπλώστρας. Ομολογουμένως το’χω ευκολάκι διότι ο Σεπτέμβριος ήταν πάντα η δική μου “Πρωτοχρονιά”. Όλα τα νέα σχέδια τα καταστρώνω στις ακρογιαλιές και το τέλος του Αυγούστου με βρίσκει να ανυπομονώ να επιστρέψω για να τα βάλω μπροστά, χορτάτη από ήλιο και θάλασσα.

#more

Η σημερινή ιστορία θα μπορούσε να είναι και από cartoon. Δεν είναι. Είναι και αυτή ένα ντιπ για ντιπ #truestory, βουτηγμένο σε γράσα, βροχή και πολύ ιδρώτα.

#more

Με αφορμή την 5η του διοργάνωση τον Απρίλιο του 2015, ιδού το Madwalk μέσα από τα μάτια ενός 8χρονου (του γνωστού….):

-Μαμά μπορώ να έρθω κι εγώ στο Madwalk?

-Όχι αγάπη μου, δεν είναι σαν τα Mad Video Music Awards, δεν είναι για αγοράκια, είναι βασικά μόδα, δηλαδή fashion shows, πασαρέλα, μοντέλα κλπ μαζί με μουσική live σαν συναυλία.

-Δηλαδή; Δεν κατάλαβα. Τί πασαρέλα με συναυλία…; #more