Όπως εξομολογήθηκα την περασμένη εβδομάδα, κυρίως για να μη λες ότι είμαι εντελώς ζαβή και δεν καταλαβαίνω τι περνάει ο υπόλοιπος κόσμος ο κανονικός, το φετινό φθινόπωρο με βρήκε ψυχολογικά απροετοίμαστη για τις χλαπάτσες που φαίνεται ότι μου αναλογούσαν. Την είπα την απελπισία μου και ομολογώ ότι λιγάκι ξαλάφρωσα. Για να μην σε αφήσω όμως έτσι στα μαύρα του ωκεανού, ιδού το sequel του post, στο οποίο ευθύς αμέσως θα σου αποκαλύψω μερικά από τα μυστικά μου όπλα για την αντιμετώπιση κάθε ταλαιπώριας, στιγμιαίας ή διαρκείας. Για να πετύχουν και για σένα, πρέπει καταρχήν να αποδεχθείς ότι το μεγαλύτερο οπλοστάσιο για την καταπολέμηση της μαυρίλας σου είναι μέσα στο κεφάλι σου. Ναι, στο ίδιο μέρος που είναι και οι «νάρκες» που ενίοτε πατάς και διαλύεσαι. Αλλά παραδίπλα. Να καταλάβεις ότι το μυαλό σου είναι δικό σου, your bitch που λένε, και εντολές δίνεις εσύ σε αυτό και όχι ανάποδα. Βρίσκεις το οπλοστάσιό σου, μαθαίνεις να το χρησιμοποιείς στα δύσκολα και μένεις μακριά από το ναρκοπέδιο. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι υπάρχουν δυσάρεστα γεγονότα και καταστάσεις που δεν μπορείς να αποφύγεις αλλά στο πώς εσύ τα αντιλαμβάνεσαι, στην οπτική σου γωνία δηλαδή, μπορείς να επέμβεις δραστικά.

Όσα ακολουθούν είναι τα όπλα που βρήκα στο δικό μου κεφάλι και, σημειωτέον, τα παραδείγματα είναι όλα #truestories. Είναι δοκιμασμένα με επιτυχία στο πετσί μου αλλά όπως όλα τα γιατρικά, του σώματος ή της ψυχής, για να δουλέψουν πρέπει να αποφασίσεις και να θελήσεις να τα πάρεις. Όσο γελοία, λοιπόν, κι αν σου φαίνονται, δώσε τους μια ευκαιρία γιατί μπορεί να εκπλαγείς. Ή και όχι βέβαια και να με γλεντάς μέχρι του χρόνου αλλά δες το κι έτσι: Τί έχεις να χάσεις; #more

Η 1^η Σεπτεμβρίου ήταν ανέκαθεν η πρωτοχρονιά μου. Κάθε τέλος καλοκαιριού που κλαίνε οι χήρες, κλαίνε οι παντρεμένες και γενικώς τον κλαίγανε, μπαίνω περιχαρής στο facebook και παραληρώ για τις χαρές του φθινοπώρου, της κάθε καινούργιας αρχής, του σπιτιού, των Χριστουγέννων κλπ, ανεβαίνει το ηθικό, πέφτουν τα λάικς βροχή, χαίρεται ο κόσμος, χαίρομαι κι εγώ και γινόμαστε όλοι μια πιο χαρούμενη παρέα. Φέτος, η σχολική πρωτοχρονιά με βρήκε ακριβώς με την ίδια καλή διάθεση (δεν λέω, βοήθησε και το ότι ήμουν ακόμα διακοπές) αλλά στη συνέχεια έγινε λίγο το έλα να δεις πανταχόθεν και την ένιωσα ωραιότατα την ανώμαλη προσγείωση. Συνειδητοποίησα δηλαδή, τί σημαίνει η προσαρμογή του φθινοπώρου αν σου παραπέσει κάπου το τριπάκι της αισιοδοξίας και τη ζήσεις σαν νηφάλια κοινή θνητή και δη μάνα με πλέον του ενός μικρά παιδιά. #more

Και κάπως έτσι φτάνει προς το τέλος του ο Αύγουστος και μαζί του οι φετινές μας διακοπές. Αυτές οι ευλογημένες μέρες που είναι για τους ενήλικες ό,τι και τα Χριστούγεννα για τα παιδιά, που κρύβουν τις μεγαλύτερες προσδοκίες και τα μεγαλύτερα όνειρά μας, όποια κι αν είναι αυτά. Άλλος φαντασιώνεται πολυτελή θέρετρα, άλλος περιπετειώδεις εξερευνήσεις, άλλος ντομάτες μυρωδάτες στο χωριό του, όπως ακριβώς άλλο παιδί παρακαλάει τον Αϊ Βασίλη για μία μπάλα κι άλλο για mini iPad. Καμία διαφορά δεν έχει στην καρδιά του καθενός, η λαχτάρα είναι η ίδια.

Εύχομαι λοιπόν οι διακοπές σας να ήταν ό,τι ακριβώς ονειρευτήκατε αλλά αν τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά, έφταιξε άραγε η τύχη ή μήπως το σχέδιο ήταν προβληματικό εξαρχής; Γιατί πολλές φορές, συνεπαρμένοι από τη χαρά μας την ώρα που καταστρώνουμε τα πλάνα μας, παραβλέπουμε παράγοντες που απειλούν να τορπιλίσουν με μαθηματική ακρίβεια την ευτυχία των διακοπών μας. Μη νιώθετε άσχημα, δεν είστε μόνοι. Ιδού το προσωπικό μου Top 5 (ομολογώ ότι θα μπορούσε να γίνει και Top 10) από ολοφάνερα προβληματικές επιλογές της νιότης μου, που οδήγησαν σε κάποιες από τις χειρότερες διακοπές της ζωής μου, καλοκαιρινές και όχι μόνο. #more

Ο άνθρωπος μπορεί μεν να είναι ένα πνευματικά ανώτερο και εξελιγμένο ον, διαθέτει όμως και κάποια κατώτατα, καθόλου εξελιγμένα ένστικτα, τα οποία, αν θέλει να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του και ένα στοιχειώδες cool στη ζωή αυτή, οφείλει να τα καταπνίγει. Με πρώτο και χειρότερο, αυτό της ερωτικής ζήλειας.

Δεν θα ρωτήσω αν έχετε ενίοτε ζηλέψει τους εκάστοτε συντρόφους σας γιατί προσωπικά αποδέχομαι ως ειλικρινή μόνο την θετική απάντηση. Ο έρωτας είναι συναίσθημα κατεξοχήν κτητικό και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν έχει ζηλέψει ποτέ το ταίρι του, ίσως πρέπει να σκεφτεί σοβαρά να αλλάξει ταίρι. Ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά, ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα μούδιασμα στα χείλια, αν δεν είναι έμφραγμα, είναι πολύ φυσιολογικά συμπτώματα για έναν ερωτευμένο άνθρωπο. Από αυτά όμως μέχρι την απόλυτη παράνοια, είναι μακρύς και απαγορευμένος ο δρόμος, άλλο που αρκετοί κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι, τον έχουμε ενίοτε διανύσει σε χρόνο dt με κολλημένα γκάζια. Και τα παθήματα που γίνονται μαθήματα καλό είναι να τα μοιραζόμαστε προς γνώση και συμμόρφωση, εξ’ ού και η σημερινή εξομολόγηση μίας από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. #more

Στην ηλικία που βρίσκομαι (άντε, στην ηλικία που κοντοζυγώνω), το δεύτερο πιο hot θέμα συζήτησης στα γυναικεία πηγαδάκια, μετά από οτιδήποτε έχει να κάνει με τα παιδιά, είναι οι αισθητικές επεμβάσεις. Δεν εννοώ τα κανονικά χειρουργεία σε μύτες, στήθος κλπ, γιατί εκεί υπάρχει Ομερτά, ο Νόμος της Σιωπής. Μιλάμε για σχεδόν αναίμακτες διαδικασίες που σκοπό, θεωρητικά πάντα, δεν έχουν την αλλοίωση αλλά τη συντήρησή σου, σε αντιμετωπίζουν δηλαδή σαν τρόφιμο.

Κι αυτό, γιατί οι πρώτες γραμμούλες στο πρόσωπο, οι κάμπιες ας τις πούμε της μελλοντικής ρυτίδας-πεταλούδας, δεν θεωρούνται πια μία αποδεκτή εξέλιξη στη γυναικεία επιδερμίδα αλλά η αρχή μίας προαναγγελθείσας καταστροφής που χρήζει άμεσης και αποτελεσματικής διαχείρισης. Και είναι λογικό, γιατί ό,τι αγαπάμε ενστικτωδώς το φροντίζουμε και το προστατεύουμε από τη φθορά (κι αν δεν αγαπάς τα μούτρα σου, όχι να σε τρομάξω αλλά πιθανόν έχεις άλλα θεματάκια), και αναμενόμενο γιατί καλώς ή κακώς, τα πρότυπα της γυναικείας ομορφιάς στην εποχή μας είναι ως επί το πλείστον αψεγάδιαστα.

Στην τελική, έχουμε όλοι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, και αν δεν μας ικανοποιεί στο φυσικό της η εμφάνισή μας, και εύκολα πια μπορούμε να την αλλάξουμε και δεν θα ρωτήσουμε και κανέναν. Βάζουμε στο παιχνίδι botox, υαλουρονικά, laser, νήματα, μεσοθεραπείες, λίφτινγκ και διάφορα άλλα, που δεν τα ξέρω ακόμα αλλά υποψιάζομαι ότι σύντομα θα τα μάθω, και όχι μόνο διατηρούμε τη φάτσα μας στην αρχική της κατάσταση αλλά της κάνουμε και 1-2 βελτιώσεις, μιας που μπήκαμε στον κόπο και το έξοδο. Κάθε παιχνίδι όμως, έχει και τους κανόνες του. Και τελευταία, διαπιστώνω ότι πολλές γυναίκες είτε δεν τους γνωρίζουν είτε δεν τους σέβονται, με ολέθρια αποτελέσματα τόσο για τις ίδιες, όσο και για τους γύρω τους. Ιδού λοιπόν 6 βασικοί κανόνες για τις αισθητικές επεμβάσεις, προκειμένου να μην καταντήσουν αντιαισθητικές, τους οποίους μη διστάσεις να συμπληρώσεις, χάρη θα μας κάνεις:

#more

Έχει τύχει συχνά να πέσω σε συζητήσεις για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να αποκτήσει κάποιος σκυλάκι και αυτά που ακούω συνήθως είναι τα εξής:

1. ΟΧΙ, πού να μπλέξεις, τρίχες, κατρουλιά, έξοδα, να δαγκώσει και κανά παιδί, τσιμπούρια, λύσσα, αυτά σου έλειπαν τώρα, τόσα προβλήματα έχεις κλπ
2. NAI, πανεύκολο είναι, καμία ταλαιπωρία, μην ακούς τι λένε οι σιχαμένοι που δεν τα αγαπάνε, το δικό μας από την πρώτη εβδομάδα κοιμόταν 9 με 9 (ουπς, λάθος, αυτό είναι για άλλο post), τα έκανε από μόνο του στη γλάστρα κλπ

Τίποτα φυσικά από αυτά δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Το να μεγαλώσεις ένα κουτάβι είναι τεράστια χαρά αλλά και μεγάλη ευθύνη που μόνο όποιος την έχει αναλάβει μπορεί (και οφείλει) να σου περιγράψει. Ο πρώτος καιρός έχει τρελό ενθουσιασμό αλλά και αρκετά ζόρια, διότι ως γνωστόν όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια, και η πραγματική ζωή απέχει αρκετά από αυτή στις φωτογραφίες που ανεβάζεις στο Instagram. Είναι κάπως σαν να μεγαλώνεις μωρό, με τη διαφορά ότι το κουτάβι σε ένα χρόνο θα μπαίνει στην εφηβεία και επίσης, ενώ στο μωρό ανθρωπάκι το κυρίως άγχος σου είναι να κρατήσεις ζωντανό το μωρό, στο μωρό σκυλάκι το κυρίως άγχος σου είναι να κρατήσεις όρθιο το σπίτι. Αλήθειες που ξαναθυμήθηκα πρόσφατα, όταν υιοθετήσαμε από το Save a Greek Stray το νέο μέλος της οικογένειάς μας, τη Μελίνα. #more

Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, λίγο που έμεινα στην πόλη, λίγο η βροχή, το έριξα στη μαγειρική. Μεταξύ άλλων επιχείρησα να φτιάξω και ένα χοιρινό με δαμάσκηνα και μέλι, από συνταγή περιοδικού που είχα κρατήσει χρόνια πριν, η οποία αν δεν ήμουν πια αρκετά έμπειρη στην κουζίνα, δεν θα είχε εξελιχθεί ποτέ σε κάτι βρώσιμο, θα μαγείρευα 3 ώρες και στο τέλος θα τρώγαμε delivery. Καταρχήν είχε στην εκτέλεση καρότα, που δεν είχε στα υλικά. Δηλαδή μαγειρεύεις, είσαι πάνω από το κρέας που βράζει, ανακατεύεις ενώ ταυτόχρονα πετάς μέσα σκόρδα, κρασιά, φασκόμηλα, αλατοπίπερα κλπ και ξαφνικά διαβάζεις “βάλτε και τα καρότα”. Ποια καρότα? Στα υλικά δεν είχε καρότα! Το ψυγείο έχει καρότα? Πόσα καρότα? Νάτος ο πανικός πάνω από την καυτή κατσαρόλα. Αν προσπεράσεις αυτή την άτυχη στιγμή, και αφού έχεις κάνει νέο ρεκόρ καθαρίσματος ρημαδοκαρότων, κλείνεις το καπάκι και αφήνεις να βράσει για 1,5 ώρα. Και συνεχίζει η συνταγή “μόλις κατεβάσετε, βγάζετε τα καρότα και τα δαμάσκηνα και τα κάνετε σάλτσα με λίγο ζουμί στο blender”. Ποια δαμάσκηνα? Έχεις δει πώς γίνεται το αποξηραμένο δαμάσκηνο άμα το βράζεις 1,5 ώρα? Μωβ κονφετί κολλημένο πάνω στο κρέας. Και ποιο ζουμί? Αφού όλο το νόημα στο εν λόγω φαγητό είναι να μη μείνει ζουμί αλλά να καραμελώσει αλλιώς τζάμπα τα μέλια.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά θυμήθηκα την πρώτη μου φορά στην κουζίνα, στα 19 μου, με τρελό άγχος, καθώς το πειραματόζωό μου το είχε πολύ καλομαθημένο η μανούλα του κι εγώ το μόνο που ήξερα να μαγειρεύω τότε ήταν ο Nescafe. #more

Αν έχεις παιδιά, ξέρεις σίγουρα αυτά τα καταπληκτικά μαγικά που κάνουν κάθε φορά που θα αποφασίσεις να πας ένα ταξίδι. Αυτό που, αν είναι να τα αφήσεις πίσω, αρρωσταίνουν την προηγούμενη μέρα ακριβώς, οπότε βάζεις τα εισιτήρια στον πωπό σου, κι αυτό που, αν είναι να τα πάρεις μαζί, ανεβάζουν πυρετό αμέσως μόλις απογειωθεί το αεροπλάνο και ακολουθεί ένας μίνι εφιάλτης με φόντο τα αξιοθέατα του τόπου προορισμού σας, τα οποία φυσικά εσύ δεν θα δεις. Ένα άλλο εξίσου πετυχημένο σενάριο είναι αυτό που έχεις τη φαεινή ιδέα να πάτε χειμερινές διακοπές σε ένα από τα Kinderhotels, αυτά τα ξενοδοχεία στην Ευρώπη που είναι ειδικά μελετημένα για τα παιδιά. Κι όταν λέμε παιδιά εννοούμε τα 2 δικά σου, άλλα 14 των φίλων που κανονίσατε να πάτε παρέα και καμιά 50αριά ακόμα αλλοδαπά που οι γονείς τους είχαν την ίδια ιδέα μ’ εσάς. #more

Αν ένα πράγμα έχω καλοχωνέψει σ’ αυτή τη ζωή (μεταφορικά εννοώ γιατί κυριολεκτικά έχω χωνέψει αναρίθμητα πράγματα και συνεχίζω ακάθεκτη) είναι ότι τα ωραιότερα σού συμβαίνουν όταν δεν τα πολυπρογραμματίζεις. Όταν σε βρίσκουν, σαν να λέμε, αντί να τα βρεις. Και νομίζω αυτό γίνεται επειδή δεν έχεις προλάβει να τα φορτώσεις με χιλιάδες προσδοκίες εκ των οποίων πάντα κάποιες θα ματαιωθούν, εκτός αν είσαι μέντιουμ, οπότε στείλε μου το τηλέφωνό σου, θέλω να γνωριστούμε. Κάπως έτσι, με πολλή χαρά και χωρίς «μεγάλες προσδοκίες», βρέθηκα την περασμένη εβδομάδα με τη μικρή μου αδερφή στη Ρώμη, για 12 ώρες που τα είχαν μέσα όλα. #more