Όπως ελπίζω ότι κάποιοι έχετε παρατηρήσει (κι ότι δεν πρόκειται για περίπτωση μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ’ ακούω), έχω κανά μήνα να σας γράψω… Κι αυτό γιατί ο Μάιος ήταν ο μήνας του Taste the Fashion , του project υπερπαραγωγή για δύο σόλο βιολιά (εγώ και η Μαριάννα, συνδιοργανώτρια, φίλη και κουμπάρα μου) και ορχήστρα από πολλούς σημαντικούς συνεργάτες που ο Θεός να τους έχει καλά που κάνουν σωστά τη δουλειά τους και λύνουν αντί να δημιουργούν θέματα. Όλο αυτό λοιπόν, είναι κάτι που με γεμίζει ψυχικά, μου δίνει την ευκαιρία να κάνω αυτό που αγαπώ και με τον τρόπο που θέλω, κάνει θαύματα για το κάρμα μου, αλλά είναι και τόσο απαιτητικό που σε συνδυασμό με τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις που δυστυχώς δεν έχουν κουμπάκι «pause», μου αδειάζει τελείως τις σωματικές μπαταρίες. Κυριολεκτικά. Οι τελευταίες εξετάσεις αίματος έδειξαν ότι για να ανέβει σε φυσιολογικά επίπεδα ο σίδηρός μου πρέπει για λίγο καιρό να τρώω πιρούνια.
Χαζεύοντας λοιπόν με ικανοποίηση τις υπέρλαμπρες φωτογραφίες της δημοσιότητας του event, αναλογιζόμουν για πολλοστή φορά πόσο τεράστια είναι η αντίθεση για εμάς που δραστηριοποιούμαστε στη διοργάνωση εκδηλώσεων ανάμεσα σε αυτό που τελικά βλέπει ο κόσμος και σε όλα τα ζόρια και τα τραγελαφικά που έχουν – κατά κανόνα – προηγηθεί μέχρι να φτάσουμε στην εκδήλωση. Με κορυφαία βέβαια όσα έζησα παλαιότερα, ως εργαζόμενη σε εταιρίες PR. Διότι όσο περισσότερα τα projects και οι εξωτερικοί συνεργάτες, τόσο περισσότερα και τα ευτράπελα.
Η Μαριάννα και εγώ στο Taste the Fashion In the Wild
Η Μαριάννα και εγώ, ξημερώματα στο στήσιμο.
Θυμάμαι ας πούμε σαν να ‘ταν χθες τα πρώτα βραβεία μεγάλου μουσικού καναλιού, που οσονούπω πάνε για 13η απονομή, εγώ βέβαια μωρό τότε, δε θέλω σχόλια! Η πρώτη απονομή, λοιπόν, γινόταν σε ανοιχτό θέατρο, ντάλα καλοκαίρι, και προσπαθώντας από το πρωί την ημέρα της εκδήλωσης με τις συναδέρφισσες και συναγωνίστριες να κολλήσουμε τα χαρτάκια με τα ονόματα στις κερκίδες των VIP, οι οποίες όμως είχαν χώμα πάνω με αποτέλεσμα τα χαρτάκια να πετάνε και να τα ξεκολλάμε όλη μέρα από τα δέντρα, έπαθα τελικά την πρώτη μου ηλίαση και έβγαλα τη βραδιά με μια γλυκιά ναυτία και απλανές βλέμμα, αφού έβλεπα παντού φωτεινά χρωματιστά κυκλάκια σαν να είχα πάρει LSD.
Ή το άλλο κορυφαίο, επίσης πριν πολλά χρόνια, σε κατάστημα αλυσίδας fast food με καλεσμένη πασίγνωστη ηθοποιό (που τότε την πάταγε επί σκηνής ένα τρένο κάθε βράδυ), που με το που πέρασε το κατώφλι του μαγαζιού τής ήρθε ο ακάθιστος και περιφερόταν διαρκώς αντί να κωλοκάτσει για δηλώσεις στο backdrop με τα σχετικά λογότυπα, φυσικά με όλες τις κάμερες να την ακολουθούν. Χώνομαι κι εγώ πίσω από το backdrop, το αρπάζω από το στήριγμα και αρχίζω να την ακολουθώ κατά πόδας, ένας ζωντανός μουσαμάς με ποδαράκια που περπατούσε σπρώχνοντας πίσω από τη star προκειμένου να έχει μονίμως λογότυπα το κεφάλι της. Στέρεψαν τα δάκρυα από το γέλιο που κάναμε στο γραφείο όταν βγήκαν τα σχετικά πλάνα στα δελτία ειδήσεων με τα λογότυπα να πηγαινοέρχονται βάρκα-γιαλό.
Για τον ίδιο πελάτη βέβαια είχαμε ζήσει και πολύ χειρότερα, σε εμπορικό κέντρο του Ρέντη, με guest star τραγουδιστή από reality της εποχής, όπου έγινε ξαφνικά το αδιαχώρητο και κάναμε όλες οι γκομενίτσες της εταιρίας περιφρούρηση αγκαλιασμένες με τους security-γοριλάκια, όταν ξαφνικά αλλοπαρμένη θαυμάστρια, αφού προσπάθησε μάταια να σκαρφαλώσει πάνω μας για να ορμήσει στον τραγουδιστή, αποφάσισε τελικά να ορμήσει πρώτα στη συνάδελφο παραδίπλα μου χαστουκίζοντάς τη, με αποτέλεσμα να παρατήσουμε στη μοίρα του τον κλοιό και να βαστάμε τρεις τη συνάδελφο που απειλούσε δικαίως να δαγκώσει τη θαυμάστρια. Από την κούραση έφαγα και μια ώρα να ψάχνω το αυτοκίνητό μου στο δαιδαλώδες parking του εμπορικού πατώντας συνεχώς το κουμπάκι στο κλειδί και προσπαθώντας να καταλάβω από πού ακούγεται το πίου-πίου, για να γυρίσω τελικά κλαίγοντας απ’ τα νεύρα μου στο σπίτι με ταξί.
Επίσης, έχω κάνει με μεγάλη επιτυχία φορτηγατζής-μεταφορέας, όταν στο πρώτο Taste the Fashion, ανακαλύψαμε την προηγουμένη του event ότι δεν είχαμε ολόσωμους καθρέφτες για το backstage των fashion shows. Στα αρνητικά, το ΙΚΕΑ δεν έκανε delivery αυθημερόν και ο ολόσωμος καθρέφτης έχει ύψος 2 μέτρα. Στα θετικά, είχαμε φίλο με βενζινάδικο και ήμουν οδηγάρα. Και κάπως έτσι βρέθηκα να οδηγώ συλλεκτικό φορτηγάκι εταιρίας πετρελαίου, με οριζόντιο γιγάντιο τιμόνι, συρόμενη πόρτα με σπασμένη κλειδαριά που άνοιγε «αυτόματα» σε κάθε απότομο φρενάρισμα, σπασμένο πίσω παρμπρίζ καλυμμένο με χαρτοκιβώτια και κολλητικές ταινίες και με βασικό λειτουργικό αξεσουάρ τη Μαριάννα (βλ. παραπάνω), που έκανε κουμάντο με μπρίο κάθε που έπρεπε να κάνουμε όπισθεν ή να παρκάρουμε. Στα highlights του event συγκαταλέγεται η στιγμή που εμφανιστήκαμε με το φορτηγάκι στην είσοδο του Hilton, πίσω από μία λιμουζίνα και μπροστά από ένα πολυτελές διθέσιο, και ξεκουβαλήσαμε σινάμενες κουνάμενες τις 2μετρες κούτες του ΙΚΕΑ.
Στην κατηγορία βαρέα και ανθυγιεινά ανήκει και η παραμονή Χριστουγέννων του 2004, όταν ετοιμάζαμε πυρετωδώς στο γραφείο τα press kit για την πρεμιέρα πασίγνωστου τραγουδιστή, που ήταν folder μεγέθους A4 με ατελείωτο υλικό μέσα, οπότε τα δουλεύαμε οκλαδόν στα πατώματα. Κατά τις 8 το βράδυ αποφασίσαμε να σταματήσουμε για να κάνουμε Χριστούγεννα αλλά από το οκλαδόν μου πιάστηκε το ισχίο και σηκώθηκα κουτσή. Μπαίνοντας στο ρεβεγιόν 3 ώρες μετά με επίσημη βραδινή αμφίεση και κουτσαίνοντας έντονα κρεμασμένη στο μπράτσο του συνοδού, αναρωτιόμουν πόσοι θα θυμούνταν εκείνο το βράδυ εις βάρος μου το ανέκδοτο με τον σακάτη και το κουστουμάκι του. (Χαλάλι σου, όμως, Αντωνάκη μου μού την ξεπλήρωσες την προσωρινή αναπηρία και με το παραπάνω, όταν με στόλισαν νυφούλα στο καμαρίνι σου…)
Μετά, υπάρχουν και οι παρεξηγήσεις και ως γνωστόν, καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Σε πολύ κόσμο λοιπόν και για αρκετό καιρό είχε δημιουργηθεί κάποτε η εντύπωση ότι τον επιούσιο τον έβγαζα ως πορτιέρισσα σε νυχτερινά μαγαζιά. Διότι αφενός με έβρισκαν σε διάφορα πάρτι καλωδιωμένη με λίστες στην είσοδο να υποδέχομαι τον κόσμο και να μοιράζω δελτία τύπου και αφετέρου, όταν ανέλαβα τον λογαριασμό ενός super hot νέου εστιατορίου, το οποίο έπρεπε να επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά για να επιβλέπω συνεντεύξεις και φωτογραφήσεις, η δουλειά μου συχνά τελείωνε το βράδυ και αφού είχαν ήδη αρχίσει να καταφθάνουν οι πελάτες για το δείπνο τους, πολλοί εκ των οποίων φίλοι και γνωστοί. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν άρχισε ο λαός να μου τηλεφωνεί για κρατήσεις.
Project managers ή πορτιέρισσες?
Τέλος, εκτός από security, φορτηγατζής, πορτιέρης, ζωντανό banner κλπ, έχω κάμει σκαλωσιά και περετικό προσωπικό, σε εκδήλωση για λανσάρισμα μοντέλου αυτοκινήτου, στην οποία γνωστή σκηνογράφος επρόκειτο να μεταμορφώσει μία άδεια αποθήκη σε μαγευτικό σιβηρικό τοπίο, αλλά 15 μέρες πριν θυμήθηκε κάτι άλλες δουλειές που είχε (επαγγελματισμός, όχι αστεία) και μας παράτησε στα κρύα του igloo, με αποτέλεσμα να κάνουμε 3 κουλές και η ηρωική εταιρία παραγωγής τους σκηνογράφους, να ψάχνουμε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για προβιές και παγοκολόνες, και την ημέρα του event, αφού κάναμε όλοι μαζί το σταυρό μας και τον στολισμό του χώρου κρεμασμένοι από σκαλωσιές, κατέληξα να σφουγγαρίζω όλη νύχτα, καθότι οι παγοκολόνες βρέθηκαν μεν και ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακές αλλά έλιωναν εξίσου εξαιρετικά γρήγορα. Πέρναγα πού και πού κι απ’ το publicity banner για φωτογραφίες με γνωστούς, και ξανά πίσω στη σφουγγαρίστρα.
Καταλαβαίνεις ότι όταν έρχονται νέα παιδιά να μου πουν ότι θέλουν πολύ να ασχοληθούν με τις δημόσιες σχέσεις και τα events γιατί είναι εμφανίσιμοι, κοινωνικοί, ξέρουν πολύ κόσμο και τους αρέσουν τα πάρτι, πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω να γκρεμίζω τη φαντασίωση. Επίσης, δεν ξέρω από ποια πλευρά να αρχίσω να τραβάω τα μαλλιά μου όταν το κοριτσάκι που στέκεται ημίγυμνο χειμώνα-καλοκαίρι και μέρα μεσημέρι στο πεζοδρόμιο της Σκουφά έξω από μια καφετέρια δηλώνει «υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων». Κάτι τέτοια άλλωστε είναι που κόντεψαν να στείλουν τον πατέρα μου στο Ωνάσειο για 3η φορά, όταν του ανακοίνωσα ότι τη Νομική θα την τελειώσω μεν αφού λύσσαξε, αλλά εγώ καριέρα στις δημόσιες σχέσεις θα κάνω, κατά το θρυλικό «το τραγούδι θα το πω χωρίς να παντρευτώ» της Ρένας Παγκράτη στο 31:40 της θρυλικής ταινίας με τη μανούλα, το μανούλι και τον παίδαρο…
Επειδή λοιπόν μετά τα αποτελέσματα των Πανελληνίων (που εύχομαι να έφεραν στα παιδιά όλων σας τα αποτελέσματα που άξιζαν) έρχεται η εισαγωγή στις διάφορες σχολές και από εκεί τραβάει κάθε παιδί το δύσκολο δρόμο της επαγγελματικής του αποκατάστασης, αισθάνομαι ότι οφείλω να πω κι εγώ τη μικρή μου συμβουλή, κι όποιος θέλει την ακούει.
Μην καταπιέζετε το παιδί σας να κάνει αυτό που θέλετε εσείς στη ζωή του. Το πιθανότερο είναι ότι είτε θα αποτύχει είτε θα καταδικαστεί σε μια επίχρυση μετριότητα, ακόμα κι αν διαθέτει τα απαιτούμενα προσόντα, γιατί θα του λείπει το πιο βασικό συστατικό της επιτυχίας, το πάθος. Μην το αφήσετε, όμως, και να διαλέξει το δρόμο του αβοήθητο, μόνο από αυτά που βλέπει γύρω του (ή, φεύ!, στις ταινίες), διότι τα φαινόμενα είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της πραγματικότητας, συνήθως το πιο ευχάριστο, και μπορεί να το παραπλανήσουν. Βρείτε 2-3 σοβαρούς επαγγελματίες του χώρου που κινεί το ενδιαφέρον του παιδιού σας, φέρτε το σε επαφή μαζί τους και ζητήστε τους αν είναι δυνατόν να περάσει μία μέρα δίπλα τους, για να ζήσει τη δουλειά τους από τα παρασκήνια. Μόνο τότε θα μπορεί να πάρει μια συνειδητή απόφαση για το αν αυτό που βλέπει το μπορεί και, κυρίως, αν πραγματικά το θέλει.
Και ο Θεός μαζί του.
Υ.Γ. Μπαμπά μου έφυγες νωρίς και δεν προλάβαμε να τσακωθούμε όσο θα ήθελα για όλα αυτά. Εύχομαι, όμως, να ξέρεις ότι εγώ τις κράτησα όλες τις υποσχέσεις μου, και αυτές που έδωσα σε σένα, και αυτές που έδωσα στον εαυτό μου. Κι αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα. Happy Father’s Day, όπου και να ‘σαι.
