Στην ηλικία που βρίσκομαι (άντε, στην ηλικία που κοντοζυγώνω), το δεύτερο πιο hot θέμα συζήτησης στα γυναικεία πηγαδάκια, μετά από οτιδήποτε έχει να κάνει με τα παιδιά, είναι οι αισθητικές επεμβάσεις. Δεν εννοώ τα κανονικά χειρουργεία σε μύτες, στήθος κλπ, γιατί εκεί υπάρχει Ομερτά, ο Νόμος της Σιωπής. Μιλάμε για σχεδόν αναίμακτες διαδικασίες που σκοπό, θεωρητικά πάντα, δεν έχουν την αλλοίωση αλλά τη συντήρησή σου, σε αντιμετωπίζουν δηλαδή σαν τρόφιμο.

Κι αυτό, γιατί οι πρώτες γραμμούλες στο πρόσωπο, οι κάμπιες ας τις πούμε της μελλοντικής ρυτίδας-πεταλούδας, δεν θεωρούνται πια μία αποδεκτή εξέλιξη στη γυναικεία επιδερμίδα αλλά η αρχή μίας προαναγγελθείσας καταστροφής που χρήζει άμεσης και αποτελεσματικής διαχείρισης. Και είναι λογικό, γιατί ό,τι αγαπάμε ενστικτωδώς το φροντίζουμε και το προστατεύουμε από τη φθορά (κι αν δεν αγαπάς τα μούτρα σου, όχι να σε τρομάξω αλλά πιθανόν έχεις άλλα θεματάκια), και αναμενόμενο γιατί καλώς ή κακώς, τα πρότυπα της γυναικείας ομορφιάς στην εποχή μας είναι ως επί το πλείστον αψεγάδιαστα.

Στην τελική, έχουμε όλοι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, και αν δεν μας ικανοποιεί στο φυσικό της η εμφάνισή μας, και εύκολα πια μπορούμε να την αλλάξουμε και δεν θα ρωτήσουμε και κανέναν. Βάζουμε στο παιχνίδι botox, υαλουρονικά, laser, νήματα, μεσοθεραπείες, λίφτινγκ και διάφορα άλλα, που δεν τα ξέρω ακόμα αλλά υποψιάζομαι ότι σύντομα θα τα μάθω, και όχι μόνο διατηρούμε τη φάτσα μας στην αρχική της κατάσταση αλλά της κάνουμε και 1-2 βελτιώσεις, μιας που μπήκαμε στον κόπο και το έξοδο. Κάθε παιχνίδι όμως, έχει και τους κανόνες του. Και τελευταία, διαπιστώνω ότι πολλές γυναίκες είτε δεν τους γνωρίζουν είτε δεν τους σέβονται, με ολέθρια αποτελέσματα τόσο για τις ίδιες, όσο και για τους γύρω τους. Ιδού λοιπόν 6 βασικοί κανόνες για τις αισθητικές επεμβάσεις, προκειμένου να μην καταντήσουν αντιαισθητικές, τους οποίους μη διστάσεις να συμπληρώσεις, χάρη θα μας κάνεις:

#more

Έχει τύχει συχνά να πέσω σε συζητήσεις για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να αποκτήσει κάποιος σκυλάκι και αυτά που ακούω συνήθως είναι τα εξής:

1. ΟΧΙ, πού να μπλέξεις, τρίχες, κατρουλιά, έξοδα, να δαγκώσει και κανά παιδί, τσιμπούρια, λύσσα, αυτά σου έλειπαν τώρα, τόσα προβλήματα έχεις κλπ
2. NAI, πανεύκολο είναι, καμία ταλαιπωρία, μην ακούς τι λένε οι σιχαμένοι που δεν τα αγαπάνε, το δικό μας από την πρώτη εβδομάδα κοιμόταν 9 με 9 (ουπς, λάθος, αυτό είναι για άλλο post), τα έκανε από μόνο του στη γλάστρα κλπ

Τίποτα φυσικά από αυτά δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια. Το να μεγαλώσεις ένα κουτάβι είναι τεράστια χαρά αλλά και μεγάλη ευθύνη που μόνο όποιος την έχει αναλάβει μπορεί (και οφείλει) να σου περιγράψει. Ο πρώτος καιρός έχει τρελό ενθουσιασμό αλλά και αρκετά ζόρια, διότι ως γνωστόν όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια, και η πραγματική ζωή απέχει αρκετά από αυτή στις φωτογραφίες που ανεβάζεις στο Instagram. Είναι κάπως σαν να μεγαλώνεις μωρό, με τη διαφορά ότι το κουτάβι σε ένα χρόνο θα μπαίνει στην εφηβεία και επίσης, ενώ στο μωρό ανθρωπάκι το κυρίως άγχος σου είναι να κρατήσεις ζωντανό το μωρό, στο μωρό σκυλάκι το κυρίως άγχος σου είναι να κρατήσεις όρθιο το σπίτι. Αλήθειες που ξαναθυμήθηκα πρόσφατα, όταν υιοθετήσαμε από το Save a Greek Stray το νέο μέλος της οικογένειάς μας, τη Μελίνα. #more

Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, λίγο που έμεινα στην πόλη, λίγο η βροχή, το έριξα στη μαγειρική. Μεταξύ άλλων επιχείρησα να φτιάξω και ένα χοιρινό με δαμάσκηνα και μέλι, από συνταγή περιοδικού που είχα κρατήσει χρόνια πριν, η οποία αν δεν ήμουν πια αρκετά έμπειρη στην κουζίνα, δεν θα είχε εξελιχθεί ποτέ σε κάτι βρώσιμο, θα μαγείρευα 3 ώρες και στο τέλος θα τρώγαμε delivery. Καταρχήν είχε στην εκτέλεση καρότα, που δεν είχε στα υλικά. Δηλαδή μαγειρεύεις, είσαι πάνω από το κρέας που βράζει, ανακατεύεις ενώ ταυτόχρονα πετάς μέσα σκόρδα, κρασιά, φασκόμηλα, αλατοπίπερα κλπ και ξαφνικά διαβάζεις “βάλτε και τα καρότα”. Ποια καρότα? Στα υλικά δεν είχε καρότα! Το ψυγείο έχει καρότα? Πόσα καρότα? Νάτος ο πανικός πάνω από την καυτή κατσαρόλα. Αν προσπεράσεις αυτή την άτυχη στιγμή, και αφού έχεις κάνει νέο ρεκόρ καθαρίσματος ρημαδοκαρότων, κλείνεις το καπάκι και αφήνεις να βράσει για 1,5 ώρα. Και συνεχίζει η συνταγή “μόλις κατεβάσετε, βγάζετε τα καρότα και τα δαμάσκηνα και τα κάνετε σάλτσα με λίγο ζουμί στο blender”. Ποια δαμάσκηνα? Έχεις δει πώς γίνεται το αποξηραμένο δαμάσκηνο άμα το βράζεις 1,5 ώρα? Μωβ κονφετί κολλημένο πάνω στο κρέας. Και ποιο ζουμί? Αφού όλο το νόημα στο εν λόγω φαγητό είναι να μη μείνει ζουμί αλλά να καραμελώσει αλλιώς τζάμπα τα μέλια.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά θυμήθηκα την πρώτη μου φορά στην κουζίνα, στα 19 μου, με τρελό άγχος, καθώς το πειραματόζωό μου το είχε πολύ καλομαθημένο η μανούλα του κι εγώ το μόνο που ήξερα να μαγειρεύω τότε ήταν ο Nescafe. #more