Είμαι η Χαρά κι εδώ θα βρεις a piece of (my) mind, δηλαδή τις σκέψεις μου για ό,τι μου κινεί το ενδιαφέρον και ιστορίες για όσα τραγελαφικά ζω καθημερινά. Δεν έχω αποφασίσει τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω και έχοντας προσπεράσει πια τα 40 μάλλον δεν θα το αποφασίσω και ποτέ. Μεταξύ άλλων, την τελευταία δεκαετία είμαι και μαμά του Κώστα και της Αλιάνας, μάλλον το μόνο που είμαι σίγουρη ότι θα ισχύει και στο μέλλον.

Αυτό το blog δεν ήταν στα πλάνα μου (παρότι διαθέτω πολλά πλάνα…), εξ ου και δεν έχει «κυρίως θέμα». Oφείλεται στους φίλους μου που, έχοντας υποψιαστεί ότι μικρή έπεσα στο μαγικό ζωμό της παντελώς ανεξήγητης αισιοδοξίας, λύσσαξαν να τους γράφω διάφορα, κυρίως για να γελάνε. Πράγμα που καθόλου δεν με πειράζει, αφενός γιατί μου άρεσε ανέκαθεν να γράφω και αφετέρου γιατί έχω κι εγώ την ίδια υποψία για τον ζωμό.

Τα κείμενά μου δεν εκφράζουν ιδεολογίες, παρατάξεις, ομάδες, ιδιότητες, εκφράζουν μόνο εμένα και συχνά είναι και απροκάλυπτα αντιφατικά, όπως εγώ. Επίσης, δεν είμαι πάντα τόσο χαρούμενη όσο φαίνεται και όπως όλοι, πέφτω. Απλώς, σε αντίθεση με άλλους, όταν πέφτω κάνω γκελ. Και ξανασηκώνομαι. Και εκεί στην άνοδο μου αρέσει να παρασύρω κι άλλους, να γινόμαστε πολλοί και να βρίσκουμε, έστω για λίγο, (our) peace of mind, πράγμα που ελπίζω να διαπιστώσεις κι εσύ. Καλωσόρισες.