Κάθε φορά που ξημερώνει η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου, ακόμα και τώρα που επιτέλους ξεπέρασα την εμμονή να τη χλευάζω για να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα ως γνήσιος Υδροχόος, σκέφτομαι πόσο ατυχής είναι η επιλογή μιας ημερομηνίας μέσα στο καταχείμωνο γι’ αυτή τη γιορτή. Η αγάπη και ο έρωτας θα έπρεπε να γιορτάζουν τον Αύγουστο. Στη θάλασσα, στο ηλιοβασίλεμα, στη βραδινή βόλτα με φεγγάρι. Λίγο παραπάνω αν βοηθούσε το σκηνικό, αυτή η μέρα και πραγματικά μαγική θα ήταν και πολύ λιγότερους επικριτές θα είχε. Τώρα, μέσα σε μια πανικόβλητη και μουντή πόλη, ακόμα κι αν αγνοήσεις την αυθόρμητη σκέψη “εδώ ο κόσμος χάνεται…” και αποφασίσεις να συμμετάσχεις στο πάρτι, τρέχα γύρευε ηλιοβασίλεμα στις 5 το απόγευμα κι άντε να βγάλεις το κορίτσι βόλτα στην πανσέληνο αν δεν είναι αρκούδα.

Ίσως γι’ αυτό, και μιας που στο μέσα μου κάνει ό,τι καιρό θέλω εγώ, οι μουσικές που διαλέγω για να μπω στο Valentine’s mood είναι όλως τυχαίως εκείνες που φέρνουν στα ρουθούνια μου καρύδα, νυχτολούλουδο και θαλασσινό αλάτι. Σήμερα, για να μην χαλάσει η παράδοση, ξημέρωσε και θα νυχτώσει με το Supersonic Love του Ian Ikon και τη Marina Celeste να τραγουδά με τη νεραϊδένια φωνή της το μαγικό ξόρκι “Supersonic love, pull me into orbit round your sun”. Και ξαφνικά, είναι πάλι καλοκαίρι. Χρόνια πολλά!