Κάθε φορά που ξημερώνει η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου, ακόμα και τώρα που επιτέλους ξεπέρασα την εμμονή να τη χλευάζω για να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα ως γνήσιος Υδροχόος, σκέφτομαι πόσο ατυχής είναι η επιλογή μιας ημερομηνίας μέσα στο καταχείμωνο γι’ αυτή τη γιορτή. Η αγάπη και ο έρωτας θα έπρεπε να γιορτάζουν τον Αύγουστο. Στη θάλασσα, στο ηλιοβασίλεμα, στη βραδινή βόλτα με φεγγάρι. Λίγο παραπάνω αν βοηθούσε το σκηνικό, αυτή η μέρα και πραγματικά μαγική θα ήταν και πολύ λιγότερους επικριτές θα είχε. Τώρα, μέσα σε μια πανικόβλητη και μουντή πόλη, ακόμα κι αν αγνοήσεις την αυθόρμητη σκέψη “εδώ ο κόσμος χάνεται…” και αποφασίσεις να συμμετάσχεις στο πάρτι, τρέχα γύρευε ηλιοβασίλεμα στις 5 το απόγευμα κι άντε να βγάλεις το κορίτσι βόλτα στην πανσέληνο αν δεν είναι αρκούδα.

Ίσως γι’ αυτό, και μιας που στο μέσα μου κάνει ό,τι καιρό θέλω εγώ, οι μουσικές που διαλέγω για να μπω στο Valentine’s mood είναι όλως τυχαίως εκείνες που φέρνουν στα ρουθούνια μου καρύδα, νυχτολούλουδο και θαλασσινό αλάτι. Σήμερα, για να μην χαλάσει η παράδοση, ξημέρωσε και θα νυχτώσει με το Supersonic Love του Ian Ikon και τη Marina Celeste να τραγουδά με τη νεραϊδένια φωνή της το μαγικό ξόρκι “Supersonic love, pull me into orbit round your sun”. Και ξαφνικά, είναι πάλι καλοκαίρι. Χρόνια πολλά!

Λίγο η επέτειος της 28ης, λίγο τα όσα συμβαίνουν με τη δικαιοσύνη και την κυβέρνηση τις τελευταίες μέρες, στο μυαλό μου παίζει αυτό το τραγούδι των Losers. Το ανακάλυψα στην πρεμιέρα της 4ης σαιζόν της αγαπημένης μου σειράς “The Blacklist”, όταν εκεί που παρακολουθούσα με αφοσίωση συνειδητοποίησα ότι κάτι άλλο με είχε συγκλονίσει σε μια συγκεκριμένη σκηνή και όχι η πλοκή. Και τελικά ήταν αυτό το τραγούδι στο soundtrack. Η πιο τραγική ειρωνία, δε, είναι ότι το άλμπουμ τιτλοφορείται “How to ruin other people’s futures”, πράγμα που υποψιάζομαι ότι έχουν βαλθεί να επιτύχουν σήμερα όλοι όσοι ξέχασαν ότι η δουλειά τους είναι να προστατεύσουν αυτή τη χώρα και τους πολίτες της και το παίζουν Θεοί.
Και το ερώτημα που μένει να αιωρείται σ’ εμένα είναι: Ρε παιδιά, τί θα κάνουμε;

You think you’re God
in a place where
there is no God
to replace us
This is a war.

Wake
from the chaos
Open your arms
I’m your neighbour
This is a war

Μπροστά σε μια σημαντική απώλεια, αναλογίζομαι πάντα χωρίς να το θέλω – μια εσωτερική διεργασία που γίνεται σχεδόν ακούσια – τί μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά, καλύτερα, πώς αλλιώς μπορούσε να έχει γραφτεί το σενάριο, πώς θα μπορούσαν όλα να έχουν ένα καλύτερο τέλος. Καταλήγω πάντα στο ότι το τέλος για ό,τι και όποιον αγαπάς θα είναι έτσι κι αλλιώς οδυνηρό και το μόνο θετικό είναι οι ωραίες αναμνήσεις και τα μαθήματα ζωής που εμπεριέχει.

Το τραγούδι αυτό έκανε τις τελευταίες μέρες εξαιρετική παρέα στις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, απλοποιώντας τα βίαια αλλά και λυτρωτικά με κάθε ρεφραίν.

https://youtu.be/Ix9qfggjIhs

It takes a lot to give, to ask for help,
to be yourself, to know and love what you live with
It takes a lot to breathe, to touch, to feel the slow reveal of what another body needs.

Πράγματα τόσο απλά και τόσο δύσκολα. Τόσο δύσκολα που μόνη η προσπάθεια, θα πρέπει να αρκεί.

Αντίο Καιτούλα.