Αν έχεις παιδιά, ξέρεις σίγουρα αυτά τα καταπληκτικά μαγικά που κάνουν κάθε φορά που θα αποφασίσεις να πας ένα ταξίδι. Αυτό που, αν είναι να τα αφήσεις πίσω, αρρωσταίνουν την προηγούμενη μέρα ακριβώς, οπότε βάζεις τα εισιτήρια στον πωπό σου, κι αυτό που, αν είναι να τα πάρεις μαζί, ανεβάζουν πυρετό αμέσως μόλις απογειωθεί το αεροπλάνο και ακολουθεί ένας μίνι εφιάλτης με φόντο τα αξιοθέατα του τόπου προορισμού σας, τα οποία φυσικά εσύ δεν θα δεις. Ένα άλλο εξίσου πετυχημένο σενάριο είναι αυτό που έχεις τη φαεινή ιδέα να πάτε χειμερινές διακοπές σε ένα από τα Kinderhotels, αυτά τα ξενοδοχεία στην Ευρώπη που είναι ειδικά μελετημένα για τα παιδιά. Κι όταν λέμε παιδιά εννοούμε τα 2 δικά σου, άλλα 14 των φίλων που κανονίσατε να πάτε παρέα και καμιά 50αριά ακόμα αλλοδαπά που οι γονείς τους είχαν την ίδια ιδέα μ’ εσάς. #more

Αν ένα πράγμα έχω καλοχωνέψει σ’ αυτή τη ζωή (μεταφορικά εννοώ γιατί κυριολεκτικά έχω χωνέψει αναρίθμητα πράγματα και συνεχίζω ακάθεκτη) είναι ότι τα ωραιότερα σού συμβαίνουν όταν δεν τα πολυπρογραμματίζεις. Όταν σε βρίσκουν, σαν να λέμε, αντί να τα βρεις. Και νομίζω αυτό γίνεται επειδή δεν έχεις προλάβει να τα φορτώσεις με χιλιάδες προσδοκίες εκ των οποίων πάντα κάποιες θα ματαιωθούν, εκτός αν είσαι μέντιουμ, οπότε στείλε μου το τηλέφωνό σου, θέλω να γνωριστούμε. Κάπως έτσι, με πολλή χαρά και χωρίς «μεγάλες προσδοκίες», βρέθηκα την περασμένη εβδομάδα με τη μικρή μου αδερφή στη Ρώμη, για 12 ώρες που τα είχαν μέσα όλα. #more

Έτυχε πρόσφατα να πέσω σε πηγαδάκι που σχολίαζε με σηκωμένα φρύδια για διάφορους γνωστούς που στα 30 τους αποφάσισαν ξαφνικά να γίνουν από Τάσος Αναστάσης, από Λίτσα Ευαγγελία, από Ντίνα Κωνσταντίνα κλπ. Όταν τα βλέμματα έπεσαν σ’ εμένα για να δώσω το νεύμα συγκατάβασης «ναι, πράγματι πόσο γελοίοι όλοι», αποφάσισα να κάνω το δικό μου outing και να ομολογήσω ότι κι εμένα κάποτε με φώναζαν με το βαπτιστικό μου, δηλαδή Χαρίκλεια. Αφού θυμήθηκαν όλοι το σοφό “καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς”, βρήκαν την εξαιρετική δικαιολογία ότι εγώ το άλλαξα μικρή και δε μετράει, η αλήθεια όμως είναι ότι στα μάτια τους είδα μια γνώριμη από το παρελθόν συμπόνια, αυτή που λέει «Χαρίκλεια; Ο Χριστός κι η Παναγία!». Μιας λοιπόν που σήμερα γιορτάζει αυτό το υπέροχο όνομα μαζί με την πιο εύπεπτη -αλλά τα χάλια της κι αυτή- Χαραλαμπία, και δεδομένου ότι οι φίλες μου βαφτίζουν μία μία τα παιδιά τους, αισθάνομαι το ηθικό χρέος να βάλω 2-3 πράγματα στη θέση τους. #more

Μία από τις πιο τραγελαφικές έως τραυματικές εμπειρίες της ζωής μου ήταν το πρώτο μου μασάζ σε spa. Άργησα να το πάρω απόφαση, γιατί εκτός από ντροπιάρα είμαι και νευρόσπαστο και την ακινητοποίηση την αντιλαμβάνομαι ως τιμωρία, αλλά το μεγαλείο του δράματος που έζησα όταν είπα να δώσω μια ευκαιρία στο σπορ, δεν μπορούσα να τη φανταστώ ούτε σε εφιάλτη.

Ελεύθεροι και ωραίοι τότε εγώ και ο νυν σύζυγος, βρεθήκαμε για mini break σε υπέροχο επαρχιακό resort. Χειμώνας ήταν, ψοφόκρυο έξω, πόσους φυσιολατρικούς περιπάτους να κάνεις, πόσο σεξ, κάποια στιγμή μπουκώνει το πράγμα και πέφτει η φαεινή ιδέα του spa, που την ακούς σαν «πάμε να εξερευνήσουμε τη σπηλιά του Νταβέλη που λένε βέβαια ότι έχει αρκούδες αλλά είναι πολύ ρομαντικά?». Δε γίνεται όμως να αποκαλύψεις ότι ολόκληρη μουλάρα δεν έχεις ξαναμπεί σε spa και να ξεφτιλιστείς, άρα κάνεις ότι πετάς και τη σκούφια σου. «Αρκούδες? Δεν έχω καλύτερο!» #more