Διακόπτω τη ροή του Χριστουγεννιάτικου προγράμματος για να σας διηγηθώ μία φρεσκότατη ιστορία, όσο ακόμα μπορώ. Διότι μπορεί να έζησα να τη διηγηθώ αλλά μ’ αυτά και μ’ αυτά, ποιός ξέρει για πόσο ακόμα.

Για να τα πάρω από την αρχή, ο Δεκέμβριος ξεκίνησε με μία βαρβάτη ίωση, με πονόλαιμο, πυρετό, ζαλάδες, βήχα κλπ και συνεχίστηκε με ένα Σαββατοκύριακο ημικρανίας, κατά τη διάρκεια του οποίου κατέβαζα τα χάπια της ημικρανίας μαζί με ό,τι παυσίπονο είχα σε αυτοσχέδιους συνδυασμούς και δoσολογίες. Τη Δευτέρα λοιπόν, ξύπνησα μαστουρωμένη από τα φάρμακα και με σοβαρές υποψίες ότι το συκώτι μου δεν περνούσε καλά, ενώ εξακολουθούσε να με βασανίζει μία εβδομάδα μετά, ο ίδιος περίεργος πονόλαιμος σαν να είχα καταπιεί ένα μπαλάκι του γκολφ που φράκαρε στη βάση του λαιμού μου. Μέσα στην παραζάλη και την αυτολύπησή μου, αποφάσισα αφενός ότι πρέπει να με δει ένας ωρυλά (είχα αρχίσει να υποψιάζομαι από κακοήθεια στον θυρεοειδή μέχρι ότι είχα όντως καταπιεί κάποιο μπαλάκι των παιδιών στον ύπνο μου) και αφετέρου ότι πρέπει να σταματήσω να φαρμακώνομαι κατά βούληση και να μάθω τη σωστή δοσολογία για ό,τι καταπίνω. Τηλεφώνησα λοιπόν στη μαμά μου, που όπως όλες οι μαμάδες έχει μία φίλη, που έχει μία φίλη, που έχει τα καλά τα κονέ στους γιατρούς και την παρακάλεσα να μου βρουν έναν καλό ωρυλά στο Υγεία, διότι μένω δίπλα ακριβώς και δεν ήμουν για βόλτες στο Φάληρο που εξετάζει ο δικός μου.

Δύο ώρες μετά, με παίρνει η μάνα μου περιχαρής και μου δίνει το προσωπικό κινητό του περιζήτητου δόκτορος -ας τον πούμε- Μούντριχα, τον οποίο είχε ήδη ενημερώσει η φίλη της για την περίπτωσή μου και περίμενε λέει τηλέφωνό μου άμεσα. Τι είναι μάνα ο κύριος Μούντριχας; Παθολόγος, μου λέει. Μάνα ωρυλά δεν σου ζήτησα? Ε τι να κάνουμε τώρα παιδί μου, αυτόν μου έδωσε η γυναίκα, ντροπή να μην πας, περιμένει ο άνθρωπος.

Και κάπως έτσι βρίσκομαι μία ώρα μετά στο γραφείο του κ. Μούντριχα, ενός εκ των Διευθυντών του Παθολογικού σε γνωστό νοσοκομείο, που εννοείται δεν ήταν το Υγεία. Τον βρήκα να βασανίζει 3-4 παρατρεχάμενους γιατρούς, τους οποίους έδιωξε κακήν κακώς για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την αφεντιά μου, καθότι μιλημένος.

-Συγγνώμη για την αναστάτωση, του λέω.

-Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα, απλώς έχουμε μπλέξει με διάφορα εξιτήρια, μου λέει.

-Άντε με το καλό να πάνε οι άνθρωποι σπίτι τους να κάνουν γιορτές, λέω.

-Και καλώς να μας έρθουν οι καινούργιοι, μου λέει.

Ντάξει, σκέφτομαι, μπορεί να μην είναι τελείως σκατόψυχος, ή θα τα’χει παίξει απ’την πολλή δουλειά ή δεν πιάνω το ιατρικό χιούμορ.

Θρονιάζομαι στην καρέκλα και μετά από μία σύντομη ιστορική αναδρομή, καταλήγω στα δύο βασικά ζητούμενα της επίσκεψης, πρώτον τί πρέπει να κάνω για να διερευνήσω τον πονόλαιμο (ελπίζοντας ότι αυτός θα με παραπέμψει επιτέλους σε έναν καλό ωρυλά) και δεύτερον πόσα Maxalt (φάρμακο για ημικρανίες) μπορώ να πάρω την ημέρα και πώς αλληλεπιδρούν με τα παυσίπονα. Αφού με άκουσε προσεκτικά, με οδηγεί στο ειδικό κρεβάτι για να με εξετάσει αλλά αντί για ξυλάκι για το λαιμό βγάζει πιεσόμετρο. Άντε λέω, πρώτη φορά με βλέπει, μάλλον είναι όπως στις πισίνες που πρέπει να κάνεις πρώτα ντους, ας κάτσω. Μου παίρνει την πίεση και μου ανακοινώνει θριαμβευτικά ότι η πίεσή μου είναι εξαιρετική.

-Το ξέρω γιατρέ, ο λαιμός μου πονάει.

-Για γυρίστε να σας ακούσω, λέει, και βγάζει στηθοσκόπιο.

Μπα, σκέφτομαι, να δεις πήρε καινούργια εργαλεία και μου κάνει φιγούρα, θα μου τα δείξει όλα. Βαθιές ανάσες από δω, ρηχές από κει, στο τέλος με διαβεβαιώνει έκπληκτος ότι και από ακροαστικά είμαι πεντακάθαρη.

-Μα, γιατρέ μου, του λέω, δεν βήχω πια, ο λαιμός μου πονάει όπως σας είπα.

Επιτέλους, πιάνει ένα ξυλάκι για να δει τον λαιμό αλλά, όσο κι αν ψάχτηκε, το φωτάκι του δεν το βρήκε, βγάζει από την τσέπη το κινητό, ενεργοποιεί τον φακό, και βρίσκομαι ξαφνικά με ένα i-phone 7 σαν υπέρλαμπρη παντόφλα μπροστά στο ορθάνοιχτο στόμα μου.

-Δεν βλέπω τίποτα, μου λέει.

-Ούτε εγώ, του λέω, έχει και το δικό μου κινητό φακό, με εξέτασα προχθές. Πιο χαμηλά πονάω, δε φαίνεται από εκεί, να εδώ (του δείχνω με το χέρι μου).

-Α μα εκεί που μου δείχνετε είναι μάλλον ο οισοφάγος. Κι αφού λέτε ότι πονάτε στην κατάποση της τροφής…

-Δεν είπα γιατρέ μου της τροφής, είπα στην κατάποση γενικώς. Τι σχέση έχει ο οισοφάγος? Σας λέω πονάει και που καταπίνω το σαλάκι μου.

Με παίρνει από το χεράκι συγκαταβατικά σαν τρίχρονο, με ξανακαθίζει στο γραφείο και βγάζει ένα χαρτάκι στο οποίο ζωγραφίζει ένα στόμα προφίλ και από κάτω μια γραμμή, υποθέτω για να δικαιολογήσει τα €50 της επίσκεψης.

-Αυτός εδώ είναι ο οισοφάγος και δίπλα ακριβώς είναι ο… πώς τον λένε…

-[σοκ] Ο φάρυγγας…?

-Όχι, όχι, σταθείτε… είναι ο…

-Ο Θυρεοειδής?

-Όχι καλέ, ποιος θυρεοειδής; Ο…. ο λάρυγγας!

-Πολύ ωραία, του λέω, τον βρήκαμε. Και πώς θα δούμε γιατρέ τι γίνεται εκεί μέσα;

-Τι να σας πω τώρα… Τι μπορεί να γίνει… σε αυτό το σημείο…

-Εμένα ρωτάτε γιατρέ; Κι εγώ γι’ αυτό ήρθα, για να μου πείτε τι να γίνει.

-Κοιτάξτε, αρχικά θα μπορούσε ίσως να γίνει ένας υπέρηχος να δούμε αν έχει «πράγματα τριγύρω» (ορκίζομαι έτσι μου είπε). Μετά ίσως μία λαρυγγοσκόπηση ε και αν δεν δείξουν κάτι αυτά, μία γαστροσκόπηση.

-Καλά, γιατρέ μου, αφήστε θα περιμένω λίγο μπας και ξεκαθαρίσει το τοπίο, μην τρέχω στο τέλος για κωλονοσκόπηση. Για πείτε μου τώρα σε σχέση με το άλλο θέμα, πόσα Maxalt μπορώ να παίρνω maximum σε ένα 24ωρο και μπορώ να τα συνδυάζω με Ponstan ας πούμε;

-Μισό!, μου λέει, και σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου… Έχουμε εδώ την κυρία Κική, Πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Κεφαλαλγίας μπλα μπλα.

-Α, εντάξει γιατρέ μου, δεν είναι ότι παίρνουμε καμία τυχαία να ρωτήσουμε, αν είναι έτσι…

-Έλα Κική! Το ξέρεις παιδί μου ότι εγώ υπήρξα ιδρυτικό στέλεχος της Επιτροπής Κεφαλαλγίας; Δεν το ήξερες; Βεβαίως! Ι-δρυ-τι-κό! Μην κοιτάς που μεγαλώσαμε τώρα κι εσείς οι πιο νέοι τα ξέρετε καλύτερα αχαχά μπλαμπλα χμμμ… Για πες μου Κική μου πόσα maxalt μπλα μπλα; Μάλιστα. Ponstan μαζί κάνει; Μάλιστα. Ευχαριστώ Κική.

Κλείνει ακουστικό, με κοιτάζει με σιγουριά και μου λέει:

-Ένα maxalt την ημέρα.

-Τι λέτε γιατρέ μου; 2 λέει στις οδηγίες χρήσης! Εγώ σας ρώτησα για παραπάνω σε έκτακτη ανάγκη! Τι ένα μου λέτε; Αφού 12 ώρες κρατάει η δράση! Τις υπόλοιπες 12 τί θα κάνω;;;

Και η απάντηση:

-Ε, καλά τώρα… Μην είμαστε και τόσο σχολαστικοί… Αν πάρετε κι ένα παραπάνω, δε χάλασε κι ο κόσμος!