Εν όψει του χιλιοτραγουδισμένου Αγίου Βαλεντίνου, ιδού το περίφημο L-O-V-E, σε μία κατά τη γνώμη μου αποτυχημένη διασκευή με την κατά τα άλλα υπέροχη Joss Stone. Διότι δεν είναι παντού το έδαφος πρόσφορο για μαύρικους αυτοσχεδιασμούς και ελλοχεύει ο κίνδυνος αντί για soulful το άσμα να βγει απλά φάλτσο. Ειδικά εκεί από το 0:45 και μετά, άλλα παίζουν τα βιολιά άλλα τα τρομπόνια, μάταια ο κρουστός ιδρώνει να κρατήσει ένα σταθερό tempo να μην τους πάρει όλους μαζί ο διάολος, με αποκορύφωμα τις λύκαινες στα φωνητικά που αλυχτούν με πάθος αλλά οι μισές τουλάχιστον είναι ή κουφές ή μουγγές. Η δε Stone έχει ρίξει όλο της το σεξουαλικό και παθιασμένο “είναι” μαζί με άφθονη μπούκλα στο τραπέζι αλλά το τραγούδι διψάει για μία πιο ανάλαφρη προσέγγιση και σου μένει μια αίσθηση “τί έχει μάνα μου αυτή και βογγάει”. Προφανώς είμαι λίγο κακιά πεθερά αλλά μου μαγάρισε η άτιμη ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια και δεν τη χωνεύω.

Χάπι Βάλενταϊνς Ντέι Πίπολ!