Πάσχα, η θρησκευτική γιορτή της μαζικής απόδρασης. Κάτι η άνοιξη που σε καλεί στις ευωδιαστές εξοχές, κάτι τα σουβλιστά αρνιά που όπως και να το κάνουμε, στην ύπαιθρο τα φαντασιώνεσαι να στριφογυρίζουν με τη γλώσσα έξω, όχι στο μπαλκόνι σου, το Πάσχα είναι ο λόγος που έχεις μεταλάβει μέχρι στιγμής στα μισά νησιά της Ελλάδας και σε άλλα τόσα ορεινά χωριά, χώρια κάτι μουσαντέ πάσχατα που έκαμες στην Αγία Σοφία την προστάτιδα του Harrods, μας κάνεις και τον θρήσκο ουναμουχαθείς.

Πέρα από τους προφανείς, ένας επιπλέον λόγος για να φύγεις το Πάσχα είναι ότι αν μείνεις στην πόλη το πιθανότερο είναι να σκατοφάς. Και ο βασικός λόγος που θα σκατοφάς, για να μην κατηγορούμε συνέχεια τους άλλους, είναι ότι στην παρέα είστε ομαδικώς άχρηστοι και ούτε γυναίκα έχετε να φτιάχνει μαγειρίτσα της προκοπής ούτε άντρα ικανό να σουβλίσει αρνί.

Αυτά, μέχρι σήμερα. Γιατί χάρις στη νεοαποκτηθείσα εμπειρία μου στην παρασκευή της θρυλικής μαγειρίτσας, αυτού του πεντανόστιμου παραδοσιακού φαγητού που κανείς δεν θέλει να ξέρει τι έχει μέσα, σήμερα θα σε πάρω από το χεράκι και θα σε οδηγήσω βήμα-βήμα στην επιτυχία. Δες το σαν τη μαγειρική σου ενηλικίωση ή σαν μια εξαιρετική ευκαιρία να το γυρίσεις στην χορτοφαγία. Διότι αν δεν συμβεί ούτε τώρα το θαύμα, μάλλον θα πεθάνεις κρεατοφάγος.

Ιδού λοιπόν τα υλικά για τη μαγειρίτσα της μάνας μου, που δεν θα ξεφύγω από το κλισέ και θα σε διαβεβαιώσω ότι είναι η ωραιότερη του κόσμου:

• 1 ματσάκι φρέσκα κρεμμυδάκια, κρατάμε μόνο το άσπρο κομμάτι τους και λίγο από την πρασινάδα (ας πούμε 4 δάχτυλα οριζόντια), ψιλοκομμένα
• 1 μάτσο άνηθο, καθαρισμένο και ψιλοκομμένο
• 1 ποτήρι του κρασιού λάδι
• 4-5 μαρούλια καλά πλυμένα και κομμένα σε μεγάλα κομμάτια (μόνο τα φύλλα, όχι τα κοτσάνια)
• Χυμός από 1,5-2 λεμόνια
• 1 κ.σ. κορν φλάουρ
• 1 φλιτζανάκι του (ελληνικού) καφέ ρύζι Καρολίνα
• 1 αυγό
• Συκωταριά/ες (αναλόγως το μέγεθος, εγώ δεν βάζω το συκώτι και είναι και αρκετά μικρές, οπότε βάζω 3)

Και πάμε στην εκτέλεση. (ΠΡΟΣΟΧΗ, ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ)

Αν έχεις διαβάσει την προηγούμενη – και μοναδική – συνταγή που έχω αναρτήσει εδώ μέσα, αντιλαμβάνεσαι ίσως ότι το να μαγειρεύω εντόσθια είναι για μένα που αηδιάζω και με τα κοκκινάκια στο ωμό κοτόπουλο ό,τι ήταν για τον Τζακ Νίκολσον τα πεζοδρόμια στο «As Good As It Gets». Μοναδικός μου σύμμαχος σε αυτή την πρώτη μου επαφή με τα εσωτερικά όργανα του αρνιού ήταν ο καταπληκτικός μου κρεοπώλης, που τις συκωταριές σού τις στέλνει delivery σε τόσο κυριλέ και πεντακάθαρη κατάσταση που αν είχαν και λίγο πάγο γύρω γύρω θα ορκιζόμουν ότι πάνε για μεταμόσχευση.

Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, η μαγειρίτσα είναι και μία εξαιρετική ευκαιρία να τσεκάρεις αν η φύση σε προόριζε εξαρχής για χειρουργό, ασχέτως πού κατέληξες. Την ανηψιά μου τη Βίβιαν ας πούμε που αποφάσισε μια μέρα να γίνει γιατρός και η ξαδέρφη μου την έστειλε σούμπιτη σε ειδικό camp στην Αμερική να πετσοκόβει ποντίκια και πτώματα με την ελπίδα να το μετανιώσει αλλά η άλλη γύρισε έτοιμη να διαμελίσει κι εμάς απ’ τη χαρά της, αν αντ’ αυτού την είχε βάλει να κάνει μια μαγειρίτσα, και τα λεφτά θα είχαμε γλιτώσει και τις ενθουσιώδεις περιγραφές για το πώς ξεκόλλαγε το wrinkly skin του πεθαμένου γέρου.

Ελπίζοντας, λοιπόν, ότι και ο δικός σου κρεοπώλης είναι εξίσου νοικοκύρης, σε συμβουλεύω στο σημείο αυτό να φορέσεις τα χειρουργικά σου γάντια (έχει και στο super market, άσε τη γκρίνια) και να αφήσεις να μπει μέσα σου το πνεύμα της Μέρεντιθ Γκρέι, διότι μόνο έτσι θα επιβιώσεις. Άλλωστε, ανοίγοντας τα πακετάκια της φρίκης, θα δεις κι εσύ ότι σου προκύπτει χωρίς να το θες ένα ανατομικό ενδιαφέρον διότι σιγά μην έχεις ξαναπιάσει με τα χεράκια σου ολόκληρη καρδιά, πνεύμονες, σπλήνα, κλπ. Τί σου είναι ο άνθρωπος… ή το αρνί εν προκειμένω…

Όλο αυτό το splatter τώρα, αφού κάνεις τον σταυρό σου, μέρες που είναι, όπως άλλωστε όλοι οι συνάδελφοι πριν το χειρουργείο, τo ρίχνεις στην κατσαρόλα με μπόλικο νερό να βράσει για 10 λεπτά περίπου, μην ξεχάσεις τον απορροφητήρα και σκάσε και παράθυρο γιατί μιλάμε για ανείπωτη βρώμα. Στο σημείο αυτό πετάγεται για τσιγάρα η Μέρεντιθ και μένεις ένας απλός κανίβαλος μιας που οι γιατροί τα όργανα δεν είθισται να τα μαγειρεύουν αλλά μετά το ξεπερνάς, γιατί συμβαίνουν πράγματα μαγικά. Ανακαλύπτεις ας πούμε ότι οι πνεύμονες έχουν μέσα σωληνάκια, από όπου προφανώς περνούσε κάποτε ο αέρας και από τα οποία τώρα βγαίνουν μπουρμπουλήθρες! Ή ότι οι καρδιές είναι σαν κρεατοφραουλίτσες που από πάνω τους περισσεύουν κανονικά αρτηρίες μικρές και μεγάλες, όπως ακριβώς στις ταινίες! Και ανυπομονείς να τελειώσει το βράσιμο και να τα σουρώσεις για να πιάσεις το νυστέρι, εχμ, το μαχαίρι εννοώ, και να τα τεμαχίσεις αργά και προσεκτικά για να δεις τι άλλο κρύβεται εκεί μέσα.

Όταν έχει πια ικανοποιηθεί η περιέργειά σου, βάζεις το λάδι σε μία μεγάλη κατσαρόλα μαζί με τα κρεμμύδια και τα τσιγαρίζεις σε μέτρια προς δυνατή φωτιά (αν πάει μέχρι το 9 το μάτι σου, ας πούμε στο 6), μέχρι να μαλακώσουν. Στο σημείο αυτό αρχίζει να φεύγει και η μπόχα του σφαγείου και να μυρίζει σπιτικό φαγάκι. Τα δύσκολα είναι πλέον πίσω σου.

Προσθέτεις και την ψιλοκομμένη συκωταριά και συνεχίζεις το τσιγάρισμα για 1-2 λεπτά.

Μετά ρίχνεις περίπου 2 ποτήρια νερό στην κατσαρόλα, αλάτι και πιπέρι και αφήνεις να βράσει η συκωταριά για άλλα 10 λεπτά.

Στη συνέχεια προσθέτεις τον άνηθο και τα μαρούλια. Θα σου φανεί ότι δεν χωράνε αλλά με το που τα βάζεις στο καυτό νερό, τα από κάτω μαλακώνουν και τα πατικώνεις σιγά σιγά με την κουτάλα και ως εκ θαύματος χωράνε όλα.

Μαρούλια πριν το πατίκωμα

Μαρούλια μετά το πατίκωμα

Αφήνεις να βράσει το φαγητό για μία ώρα περίπου με κλειστό το καπάκι. Ο σκοπός σου είναι να μαλακώσουν οι «ράχες» (τα κοτσάνια σαν να λέμε) από τα μαρουλόφυλλα. Τα δοκιμάζεις με το χέρι σου να δεις αν λιώνουν όταν τα ζουλάς, και αν στο μεταξύ εξατμιστούν πολύ τα υγρά, προσθέτεις ζεστό νερό.

Αυτή είναι μία καλή στιγμή να καθαρίσεις την κουζίνα και την αφεντιά σου από το μακελειό που προηγήθηκε. Περνάς πάγκους και ό,τι άλλο έχεις χρησιμοποιήσει με σαπουνόνερο και λίγη χλωρίνη, κάνεις ένα ντους και προσπαθείς να ξεχάσεις.

Μόλις η αλάνθαστη μέθοδος του ζουλήγματος επιβεβαιώσει ότι τα μαρούλια είναι έτοιμα, ρίχνεις το ρύζι. Το οποίο θα βράσει επίσης με κλειστό καπάκι σε περίπου 10 λεπτά. Θέλουμε να υπάρχει αρκετό νεράκι όταν θα έχει βράσει το ρύζι, αν δεν έχει, προσθέτεις. Σημειωτέον, το ρύζι το δοκιμάζουμε για να δούμε ότι έβρασε, δεν το αποφασίζουμε με το μάτι, αυτό το έμαθα όταν κάποτε τάισα κατά λάθος τη φαμίλια μου σπανακόπετρες.

Η μαγειρίτσα σου είναι τώρα σχεδόν έτοιμη. Μένει να την «αυγοκόψεις», δηλαδή να προσθέσεις το αυγολέμονο αλλά αυτό θα το κάνεις τελευταία στιγμή, όταν θα είναι η ώρα να τη φάτε. Κανονικά δηλαδή εσύ την Ανάσταση πρέπει να τη δεις από την τηλεόραση, ώστε όταν επιστρέψει η παρέα από την εκκλησία να είσαι έτοιμη να σερβίρεις, αλλά σιγά μη χάσεις το φιλί της Αγάπης για να αυγοκόβεις τις συκωταριές. Έχε εκεί ένα ξηροκάρπι και κανά τυρί να μπουκώσουν στην επιστροφή μέχρι να ετοιμαστείς και όλα καλά.

Πάμε λοιπόν στο τελικό στάδιο. Βάζεις την σχεδόν έτοιμη μαγειρίτσα σου στο μάτι να ξαναπάρει βράση. Σε ένα μπωλ, ανακατεύεις τον χυμό του λεμονιού με το κορν φλάουρ, μέχρι να λιώσει. Προσθέτεις το αυγό και χτυπάς με πιρούνι ή με το χτυπητήρι χειρός. Όπως ελπίζω ότι αντιλαμβάνεσαι, αυτό είναι το λεγόμενο αυγολέμονο. Αν τυχόν σου πήξει πολύ, προσθέτεις λίγο χλιαρό νερό. Στη συνέχεια, τραβάς μία μεγάλη κουτάλα ζεστό ζουμί από την κατσαρόλα και το προσθέτεις στο μπωλ με το αυγολέμονο. Ανακατεύεις λίγο και αμέσως, ρίχνεις όλο το περιεχόμενο του μπωλ στην κατσαρόλα που βράζει. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν ρίχνεις το αυγολέμονο κατευθείαν στην κατσαρόλα χωρίς να προσθέσεις στο μπωλ ζουμί, δεν έχω καταλάβει. Υποθέτω για να έρθει και το αυγολέμονο στην ίδια θερμοκρασία; Θα σε γελάσω. Την κουνάς λίγο να ανακατευτεί και είναι έτοιμη. Αν βγει πολύ πηχτή, προσθέτεις ζεστό νερό. Αν βγει πολύ νερουλή, ανακατεύεις μια κουταλιά κρύο νερό με λίγο κορν φλάουρ και το ρίχνεις μέσα. Γενικώς, ό,τι και να θες να πήξεις, το κορν φλάουρ είναι φίλος σου.

Και για το τέλος, μια ειδική μνεία στο θέμα «κομμένο αυγολέμονο». Κομμένο λέμε το αυγολέμονο όταν τύχει να ψηθεί κατά λάθος το ασπράδι του αυγού με αποτέλεσμα να επιπλέει σαν κομματάκια ομελέτας στην επιφάνεια του πιάτου. Όχι να το παινευτώ αλλά δεν το έχω πάθει ποτέ και όσο και να ντρέπομαι, νομίζω ότι οφείλεται στο μαγικό κόλπο της μαμάς μου, η οποία την ώρα που τουμπάρει το αυγολέμονο μέσα στην κατσαρόλα, του στέλνει και ένα ηχηρό φιλί από πάνω για να μην κόψει. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το φινάλε έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλη την προηγηθείσα επιστημονική προσέγγιση στο θέμα αλλά μην ξεχνάς ποιά μέρα του χρόνου τρως αυτό το φαγητό και τον θρησκευτικό συμβολισμό της. Πίστευε και μη ερεύνα, και καλή Ανάσταση Μέρεντιθ…