Όπως εξομολογήθηκα την περασμένη εβδομάδα, κυρίως για να μη λες ότι είμαι εντελώς ζαβή και δεν καταλαβαίνω τι περνάει ο υπόλοιπος κόσμος ο κανονικός, το φετινό φθινόπωρο με βρήκε ψυχολογικά απροετοίμαστη για τις χλαπάτσες που φαίνεται ότι μου αναλογούσαν. Την είπα την απελπισία μου και ομολογώ ότι λιγάκι ξαλάφρωσα. Για να μην σε αφήσω όμως έτσι στα μαύρα του ωκεανού, ιδού το sequel του post, στο οποίο ευθύς αμέσως θα σου αποκαλύψω μερικά από τα μυστικά μου όπλα για την αντιμετώπιση κάθε ταλαιπώριας, στιγμιαίας ή διαρκείας. Για να πετύχουν και για σένα, πρέπει καταρχήν να αποδεχθείς ότι το μεγαλύτερο οπλοστάσιο για την καταπολέμηση της μαυρίλας σου είναι μέσα στο κεφάλι σου. Ναι, στο ίδιο μέρος που είναι και οι «νάρκες» που ενίοτε πατάς και διαλύεσαι. Αλλά παραδίπλα. Να καταλάβεις ότι το μυαλό σου είναι δικό σου, your bitch που λένε, και εντολές δίνεις εσύ σε αυτό και όχι ανάποδα. Βρίσκεις το οπλοστάσιό σου, μαθαίνεις να το χρησιμοποιείς στα δύσκολα και μένεις μακριά από το ναρκοπέδιο. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι υπάρχουν δυσάρεστα γεγονότα και καταστάσεις που δεν μπορείς να αποφύγεις αλλά στο πώς εσύ τα αντιλαμβάνεσαι, στην οπτική σου γωνία δηλαδή, μπορείς να επέμβεις δραστικά.

Όσα ακολουθούν είναι τα όπλα που βρήκα στο δικό μου κεφάλι και, σημειωτέον, τα παραδείγματα είναι όλα #truestories. Είναι δοκιμασμένα με επιτυχία στο πετσί μου αλλά όπως όλα τα γιατρικά, του σώματος ή της ψυχής, για να δουλέψουν πρέπει να αποφασίσεις και να θελήσεις να τα πάρεις. Όσο γελοία, λοιπόν, κι αν σου φαίνονται, δώσε τους μια ευκαιρία γιατί μπορεί να εκπλαγείς. Ή και όχι βέβαια και να με γλεντάς μέχρι του χρόνου αλλά δες το κι έτσι: Τί έχεις να χάσεις;

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ «MIND GAMES»

1. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου

Ας πούμε ότι ξεκινάς να πας σε interview για δουλειά σε μεγάλη εταιρία. Έχεις ντυθεί στην τρίχα και περπατάς αγέρωχη παρά το καρδιοχτύπι, όταν πατάς κατά λάθος σε λακούβα με λασπόνερα, τα πατουσάκια γίνονται παπάρα και σπάει στα δύο το τακούνι της 10ποντης γόβας σου (αν είναι παραπάνω μάλλον πας σε μεγάλη εταιρία παραγωγής αισθησιακών ταινιών, όχι ότι σε κρίνουμε αλλά τέλος πάντων, το κάνεις και ξυπόλυτη το interview, δεν θα κλάψεις για τη γόβα). Μόλις αρχίσεις να νιώθεις το γνωστό κοκτέιλ πανικού, αυτολύπησης και τσαντίλας, κάνε ένα βήμα πίσω (κατά προτίμηση με το καλό τακούνι) και προσπάθησε να φανταστείς τι θα σου έλεγε ο καθρέφτης σου, που, αν δεν το έπιασες ήδη, συμβολίζει το τρίτο μάτι, δηλαδή την αντικειμενική θεώρηση των γεγονότων. Πιθανότατα θα σου έλεγε ότι εξακολουθείς να είσαι μία κούκλα αλλά αυτή η έκφραση απόγνωσης δεν σου πάει καθόλου. Επίσης ότι πας σε interview κουτσή με λασπωμένες γόβες που κάνουν πλιουτς πλιουτς, και πραγματικά απορεί πού πήγε το χιούμορ σου και δεν γελάς με τα χάλια σου. Τέλος, θα σου έλεγε ότι το ατύχημά σου είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να σπάσεις τον πάγο στη συνέντευξη, δίνοντάς σου ένα μοναδικό αβαντάζ. Και στην τελική, γιατί η ευχή για καλή τύχη να είναι «break a leg» κι όχι «break a heel»; Επειδή δηλαδή οι αγγλίδες φοράνε σάνδαλα χειμώνα-καλοκαίρι; Ε, όχι.

2. Eίμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς.

Εδώ θα υποθέσουμε ότι κάνεις διάλειμμα από τη λαμπρή καριέρα που σου εξασφάλισε το interview με το σπασμένο τακούνι, διότι μόλις έγινες μαμά. Το μωρό είναι λίγων μηνών. Το μωρό δεν κοιμάται. Σχεδόν ποτέ. Το μωρό κλαίει. Είσαι 5 μερόνυχτα εντελώς άυπνη, η ώρα είναι 4 το πρωί, βλέπεις όνειρα με τα μάτια ορθάνοιχτα και το μωρό ακόμα κλαίει. Το τάισες, το άλλαξες, το κούνησες, κι αυτό κλαίει. Και κλαις κι εσύ μαζί. Κλαις για σένα, που έχεις γίνει σαν αρκούδα panda και σύντομα θα πεθάνεις από την αϋπνία. Κλαις και για το μωρό σου που θα μείνει ορφανό. Που όταν μεγαλώσει θα μάθει ότι η μαμά του πέθανε εξαιτίας του, θα το φάνε οι τύψεις και θα πέσει στα ναρκωτικά. Και άρα τι νόημα έχει όλο αυτό με τις πάνες και τα γάλατα αφού αργά ή γρήγορα θα ψοφήσετε κι οι δυο. Γιατί, Θεέ μου, μέσα σε τόσες γυναίκες να συμβεί σ’ εσένα αυτό το δράμα;

Στο σημείο αυτό, πρέπει να συνέλθεις και να θυμηθείς ότι δεν είσαι μόνη. Ούτε στην αϋπνία, ούτε στην ανεργία, ούτε στην αρρώστια, ούτε στη βλακεία. Εν προκειμένω, αν μπορούσες να δεις μέσα στα μισοφωτισμένα παράθυρα της πόλης θα έβλεπες εκατοντάδες ακόμα άυπνες μανάδες να πηγαινοφέρνουν απελπισμένες αυτά τα μικρά πλασματάκια μέσα σε αγκαλιές, μάρσιπους, καρότσια και λίκνα. Δεν είσαι μόνο εσύ η εκλεκτή του σατανά. Είστε πολλές. Κι αφού μπορούν εκείνες, μπορείς κι εσύ. Μάζεψε τις παραισθήσεις σου λοιπόν, μπες στο facebook να βρεις κι άλλους ξύπνιους να κάνετε παρέα και βάλε και λίγο Ρέμο να σου θυμίσει τις ένδοξες εποχές που το ξενύχτι ήταν το φόρτε σου. Γιατί ο μόνος πραγματικός λόγος να τα τινάξεις τα πέταλα στη φάση που είσαι είναι από το «Νάνι-Νάνι» overdose.

3. Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά.

Ή με κουτσουλιά, εξαρτάται από πόσο ψηλά κοιτάς. Εδώ δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις, διότι τα είπε καταπληκτικά ο Κωστάκης ο Χατζής και δεν θέλω να του τα χαλάσω. Είναι όμως μία φράση συγκεκριμένη από την οποία έχω χτίσει μία μικρή θεωρία που με βοηθάει πολύ στο να μην βαράω κόσμο. «Μοιάζουν κουκίδες οι ανθρώποι» λέει ο ποιητής, κι εγώ παρηγοριέμαι ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αυτά που ζούμε έχουν μέγεθος αστείο μέσα στον χρόνο και τον χώρο και οι άνθρωποι που με ταλαιπωρούν είναι και αυτοί, όπως όλοι μας, μικρά ανθρωπάκια μέσα στο σύμπαν. Όσο δυνατοί, όσο τρομακτικοί κι αν στιγμιαία μου φαίνονται, είναι ανθρωπάκια φτιαγμένα από το ίδιο υλικό μ’ εμένα και κάνουν κι αυτά ό,τι μπορούν, έχοντας τους δικούς τους δαίμονες να αντιμετωπίσουν. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ είμαι χαριτωμένο ανθρωπάκι κι αυτοί λυπηρά, αντιπαθητικά ανθρωπάκια κι αν υπάρχει όντως κάρμα και μετεμψύχωση, εγώ θα ξαναγεννηθώ ας πούμε βουκαμβίλια κι αυτοί κάκτοι. Διότι μπορεί εγώ στο μεταξύ να έχω εξελιχθεί σε ανώτερο ον και να μην επιθυμώ πια να τους σκάψω το λάκκο αλλά unfortunately, karma is a bitch.

4. Επιστροφή στο μέλλον

Μία εξαιρετική μέθοδος αυτοπαρηγοριάς, γνωστή και ως «Θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε». Πάρε οποιαδήποτε από τις ιστορίες ταλαιπώριας ή προσωπικού εξευτελισμού σου έχω διηγηθεί εδώ μέσα. Πιστεύεις ότι όταν μου συνέβαιναν όλα αυτά τα έβρισκα διασκεδαστικά; Προφανώς όχι. Προφανώς τότε νόμιζα ότι ερχόταν το τέλος του κόσμου ή έστω το δικό μου. Όταν όμως περάσει ο καιρός και κοιτάς προς τα πίσω, τα περισσότερα αλλοτινά σου δράματα είναι μικρές διασκεδαστικές ιστορίες για να γελάει η παρέα. Ναι, ΟΚ, στα πολύ σοβαρά το μυαλό δεν δουλεύει έτσι εκτός αν είσαι τελείως απροσάρμοστος. Πόσα όμως από αυτά που σε ρίχνουν καθημερινά είναι πραγματικά σοβαρά; Ένας τρόπος να το διαπιστώνεις είναι να προσπαθείς να παίρνεις νοητά μία καλή χρονική απόσταση από τα γεγονότα και να τα παρατηρείς σαν άλλος Michael Fox από το μέλλον σου. Έτσι ίσως μπορέσεις να δεις την πραγματική τους διάσταση στη ζωή σου ήδη από τη στιγμή που σου συμβαίνουν και να τα διαχειριστείς αναλόγως. Αλλά κι αν δεν τα καταφέρεις, μη σκας, και αυτό, όπως όλα, θα περάσει.

5. Everything happens for a reason

Ας υποθέσουμε ότι το μωρό του Τσάκι στο ν.2 το έκανες με το τωρινό, ιδανικό σου ταίρι. Κι ότι στο παρελθόν είχες κάποιο άλλο ταίρι, που τότε νόμιζες επίσης ότι ήταν το ιδανικό αλλά, ω! τι έκπληξη, δεν ήταν. Το διαπίστωσες όταν ανακάλυψες ότι αποκαλώντας σε ελαφίνα του δεν εννοούσε τα αμυγδαλωτά σου μάτια αλλά τα κέρατα με τα οποία σε είχε διακοσμήσει. Εννοείται ότι χωρίσατε και πέρασες μέρες ίσως και μήνες βουτηγμένη στην απογοήτευση και στα μισόκιλα βανίλιας με μυρτίλες του Baskin Robins, κάνοντας παράλληλα εντατική ταβανοθεραπεία με την ελπίδα ότι αν το κοιτάζεις για αρκετή ώρα, θα σου δώσει εκείνο, το ταβάνι, την απάντηση στο «γιατί» που σε βασανίζει. Μήπως όμως η απάντηση σε αυτό το γιατί είναι ότι το ιδανικό σου ταίρι ήταν άλλο και περίμενε να το βρεις; Ότι αν είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα και ο πρώην είχε κρατήσει μαζεμένο για λίγο ακόμα το τσουτσούνι του θα είχες καταδικαστεί σε μία ζωή δίπλα στον λάθος άνθρωπο και δεν θα είχες ζήσει ποτέ την ευτυχία που ζεις τώρα; Εννοείται ότι όλα αυτά δεν θα μπορούσες να τα γνωρίζεις τότε, το πιθανότερο είναι ότι σκεφτόσουν σοβαρά να μονάσεις ή να γίνεις λεσβία αλλά τώρα που ξέρεις τη συνέχεια, καλό θα ήταν σε κάθε επόμενη χλαπάτσα της ζωής να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και τη σκέψη ότι ίσως, μερικά πράγματα, να συμβαίνουν για κάποιο μη προφανή προς το παρόν λόγο κι ότι αξίζει να πας παρακάτω για να τον ανακαλύψεις. Ότι το καλό πάει χέρι-χέρι με το κακό κι ότι χωρίς το ένα, δεν μπορείς να έχεις ή να εκτιμήσεις έστω το άλλο. Ή μπορεί να μην ισχύει τίποτα από αυτά και ο τύπος να ήταν απλά ένας τριμάλακας που δεν άξιζε τα χρόνια που χαράμισες για πάρτη του αλλά, τί, σε βοηθάει τώρα εσένα αυτή η σκέψη; Και τέλος πάντων, ψυχολογικά κολπάκια είπα ότι θα σου αποκαλύψω, όχι το αληθινό νόημα της ζωής, σιγά μην το ξέρω.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ»

Στην κατηγορία αυτή έχουμε δύο πρακτικά, καθημερινά τρικ που χρησιμοποιώ για την περίπτωση που έχω καεί εντελώς και δεν είμαι για φιλοσοφικές αναζητήσεις. Και τα δύο αποσκοπούν αφενός στο να διασκεδάζουν τον πόνο μου και αφετέρου στο να εξουδετερώσουν τον μεγαλύτερο ίσως δυνάστη της ζωής μου, το κινητό μου τηλέφωνο.

1. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

…αλλά πώς να φανεί όταν αρχίζει με το ξυπνητήρι, μία από τις χειρότερες εφευρέσεις του ανθρώπου; Δύο λύσεις υπάρχουν στο πρόβλημα. Ή μένεις για πάντα με τη μάνα σου που σε ξυπνάει με χάδια, φιλιά, καφέ και πορτοκαλάδα στο κρεβάτι ή, αν προτιμάς να έχεις ζωή, βάζεις για ήχο στο ξυπνητήρι κάτι τελείως γελοίο που δεν γίνεται να μη γελάσεις όταν το ακούς ή κάτι γλυκό και αγαπημένο που πραγματικά σε ευχαριστεί ακόμα και στις 6 το πρωί. Αυτό είναι το φετινό μου ξυπνητήρι, γιατί εκεί αισθάνομαι ότι ξυπνάω τελευταία. Στη ζούγκλα.

2. Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει…

Για το τέλος, σου φύλαξα έναν από τους λόγους που παντρεύτηκα, που δεν είναι άλλος από το χιούμορ του καλού μου. Την εποχή που πρωτοβγαίναμε, εργαζόμουν σε γνωστή εταιρία PR, στο τηλεφωνικό κέντρο της οποίας σήκωνε τις γραμμές η φανταστική γραμματέας-πολυεργαλείο ονόματι Μίτση και μας τις προωθούσε, αφού πρώτα ρωτούσε ποιος μας ζητά, για να αποφεύγονται οι εκπλήξεις. Λόγω του ότι σαν εταιρία διαχειριζόμασταν πολύ μεγάλους πελάτες και στα events που διοργανώναμε προσκεκλημένοι ή συνεργάτες ήταν μερικά πολύ γνωστά ονόματα, δεν ήταν ασυνήθιστο να μας τηλεφωνούν γνωστοί επιχειρηματίες, τραγουδιστές, ηθοποιοί κλπ. Ο καλός μου λοιπόν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός αυτό για την καθημερινή του διασκέδαση. Όποτε ήθελε να γελάσει, μας έπαιρνε τηλέφωνο και στην ερώτηση «ποιος τη ζητά» απαντούσε σοβαρότατος ό,τι πιο κουλό, όπως Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Γιάννης Πάριος, Στέφανος Πηδούκλας, Γιάννης Μαλαπέρδας κλπ. Μου χτύπαγε κι η δόλια η Μίτση στο εσωτερικό και με ενημέρωνε προβληματισμένη ότι με ζητάει ο κύριος Μαλαπέρδας, διότι ναι μεν υποψιαζόταν ότι ήταν φάρσα αλλά απ’την άλλη είχαμε ακούσει κατά καιρούς και χειρότερα.

Από τότε, κάτι που με διασκεδάζει αφάνταστα όσο πεσμένη και να είμαι, είναι να αλλάζω τα ονόματα όσων με καλούν συχνά στα contacts του κινητού μου. Έχω χρησιμοποιήσει από πολιτικούς και stars του Χόλυγουντ μέχρι καρτούν και ονόματα φαγητών αλλά τελευταία ανακάλυψα ότι δεν υπάρχουν καλύτερα από κάποια αληθινά, υπαρκτά ονόματα που έχουν βρεθεί στους εγχώριους τηλεφωνικούς καταλόγους, όπως Μυροφόρα Κλαπανάρη, Μαρία Χατζηρούφα, Ευλογέτα Τσουτσούνη, Ακριβή Γουρούνα, Διαλεχτή Κατσίκα, Φρίξος Σπάτουλας, Πέτσας Καλοψημένος κλπ. Δοκίμασέ το, δουλεύει και μάλιστα εκεί που δεν το περιμένεις.