Την περασμένη εβδομάδα έγινε το καθιερωμένο bazaar του Free Shop στο Ψυχικό, στο οποίο η ιδιοκτήτρια και φίλη μου Μελίσσα, επιδεικνύει κάθε χρόνο την (ευφυέστατη) γενναιοδωρία να διαθέτει σχεδόν όλα τα ρούχα της καλοκαιρινής και όχι μόνο σαιζόν σε τιμές έως και -80%. Πέρσι βαρέθηκα να πάω, πράγμα που πλήρωσα ακριβά βλέποντας μετά την αδερφή μου να μου επιδεικνύει την πολύτιμη πραμάτεια της από designer items σε τιμές σκάνδαλο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην κάνω το ίδιο λάθος φέτος.
To bazaar ξεκινούσε Κυριακή πρωί στις 11 και είπα να πάω νωρίς για να βρω περισσότερα πράγματα με την ησυχία μου και, επειδή η κόρη της Μελίσσας και η δική μου είναι συμμαθήτριες, λέω ας πάρω και το κορίτσι μου να το μυήσω στο shopping, να παίξει με τη φίλη της και να τις πάω μετά απέναντι για καφέ. Ενθουσιασμένη η Αλιάνα μου, έβαλε τα καλά της, πήρε και το τσαντάκι με τα απαραίτητα (7 κραγιόν Frozen, μία χτένα της Barbie, μπλοκάκι για σημειώσεις, glitter στυλό και ένα dummy κινητό Motorola) και φύγαμε. Φτάσαμε κατά τις 11.10 και ανοίγοντας την πόρτα διαπιστώσαμε ότι ήταν ήδη μέσα στο μαγαζί γύρω στις 50 γυναίκες! Ενστικτωδώς έπιασα το παιδί από το χέρι και το τραβολογούσα μέσα από τον κόσμο, τους πάγκους με τα βουνά ρούχων και τις κρεμάστρες, ώστε να μην το πατήσουν, προσπαθώντας παράλληλα να βλέπω τα ρούχα και να μαζεύω διάφορα για να τα δοκιμάσω όλα μαζί.
ΜΑΘΗΜΑ 1ο: Το bazaar είναι αυστηρώς ακατάλληλο για ανηλίκους.
Μέσα στα επόμενα 20 λεπτά και ενώ είχα ήδη στην αγκαλιά 2 σορτς, 3 μπλούζες, 1 φόρεμα, 1 πουλόβερ και την Αλιάνα, στο μαγαζί γινόταν το έλα να δεις πατέρα. Γυναίκες αφηνιασμένες, φίλες και γνωστές να αναγνωριζόμαστε από μακριά και με το ζόρι να χαιρετιόμαστε γιατί αρχίζει πια να λειτουργεί ο νόμος της ζούγκλας, ο θάνατός σου η ζωή μου, και δεν υπάρχει χρόνος για χαιρετούρες και ευγένειες. Επίσης είναι όλες «αγανακτισμένες» με την κατάσταση και τύπου «δεν αξίζει τέτοια ταλαιπωρία» αλλά τελικά μάλλον αξίζει, γιατί δεν κουνιέται καμιά. Διάδρομο να διαβείς δεν έχει, προχωράμε σπρώχνοντας, ενώ σε 4-5 σημεία του μαγαζιού, καθώς και στο μικρό κηπάκι στο πίσω μέρος, έχουν στηθεί αυτοσχέδια δοκιμαστήρια όπου άλλες γδύνονται αδιαφορώντας για τους 2 άντρες πωλητές και την κυτταρίτιδα, κι άλλες (όπως η γράφουσα) σπρώχνουν πεισματικά το φόρεμα σωλήνα πάνω από τα ρούχα τους για να εξασφαλίσουν βασικά ότι τους μπαίνει. Το αν τους «πηγαίνει» είναι αδιάφορο, διότι όταν το υπέροχο ρούχο έχει φτάσει από τα €1000 στα €130, πάει δεν πάει, η φασιονίστα το φοράει. Προκειμένου, δε, να μπορέσω να κάνω τις απαιτούμενες κινήσεις βάλε-βγάλε χωρίς να πολτοποιηθεί το παιδί, έχω σπρώξει την Αλιάνα κάτω από έναν καλόγερο, η οποία με ένα εντυπωσιακό μπλονζόν έχει ξαπλωθεί μπρούμυτα και κρατάει ατάραχη «σημειώσεις» στο μπλοκάκι της ρίχνοντας πού και πού μια ματιά για να σιγουρευτεί ότι τα πόδια μου είναι ακόμα κάπου εκεί.
ΜΑΘΗΜΑ 2ο: Στο bazaar δεν θα κάνεις καινούριες φίλες. Ενδέχεται να χάσεις και κάποιες λίγες που έχεις.
Κατά τις 12 έχει αναλάβει χρέη μπράβου στην πόρτα ένας Φιλιππινέζος, έχει στηθεί σε στάση Χ σαν τον εσταυρωμένο για να μην απλώνονται προς την πόρτα οι μέσα με τα ρούχα αγκαλιά, διότι βαράνε ανελέητα οι συναγερμοί, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να εξηγήσει δια της νοηματικής στην ατελείωτη ουρά γυναικόπαιδων έξω από το μαγαζί (διότι είχαν κι άλλες τη φαεινή ιδέα να έρθουν με τα νήπιά τους) ότι ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ άλλοι μέσα αν δεν βγουν πρώτα κάποιοι έξω.
ΜΑΘΗΜΑ 3ο: Το bazaar είναι σαν ροκ συναυλία. Πάρε νερό, καφέ και snack γιατί θα περιμένεις στην ουρά.
Όπου μέσα, έχει αρχίσει πια να μειώνεται αισθητά το οξυγόνο και να αυξάνεται κατακόρυφα αφενός η αρωματική εφίδρωσις και αφετέρου η ορμόνη της κατινιάς.
– Πού το βρήκατε κυρία μου αυτό που κρατάτε?
– Στην κρεμάστρα.
– Εγώ το είχα κρεμάσει εκεί για να το δοκιμάσω!
– Να το κράταγες πάνω σου (πάει ο πληθυντικός).
– Τι λες καλέ που θα κουβαλάω όλο το μαγαζί!
– Γιατί μαρή είσαι κυριλέ εσύ και δεν κουβαλάς? (αποκάλυψη αληθινής προσωπικότητας ομιλούσης)
– Δώστε μου κυρία μου το ρούχο μου σας παρακαλώ (επιστροφή πληθυντικού ασφαλείας)
– Δεν είναι δικό σου το ρούχο, εδώ είναι όποιος το πρόλαβε. Τ’ άφησες, το’ χασες.
ΜΑΘΗΜΑ 4ο: Στο bazaar ο έχων πολλούς χιτώνας θα δώσει κάποιον θέλει δε θέλει…
Συνειδητοποιώντας ξαφνικά ότι το παιδί μου όπου να’ ναι θα σκάσει κάτω από τον καλόγερο αλλά έχοντας παράλληλα στο χέρι μία (μόνο) συγκλονιστική πλατφόρμα Pierre Hardy που ζαχάρωνα στη Μύκονο και θα γινόταν επιτέλους δική μου σε τιμή -70% αν κατάφερνα απλώς να βρω το ζευγάρι της, αποφασίζω ως υπεύθυνη μάνα ότι το παιδί αντέχει λίγο ακόμα, το αρπάζω και το πετάω στην άδεια βιτρίνα του καταστήματος, στην οποία εντός 10λέπτου δημιουργείται μία πρωτότυπη παιδική χαρά, καθώς δοκιμάζοντας στη γωνία τις πλατφόρμες χώνω εκεί όποιο παιδάκι κινδυνεύει, κι αυτά με τη σειρά τους βρίσκουν ιδιαίτερα διασκεδαστικό να ποζάρουν σαν φιγουρίνια στη βιτρίνα, κάνουν αστείες φάτσες στον κόσμο που περιμένει εκτός του μαγαζιού, κολλάνε τις μουρίτσες τους στο τζάμι, χοροπηδάνε και γενικώς πανηγυρίζουν, υποθέτω κυρίως που είναι ακόμα ζωντανά.
ΜΑΘΗΜΑ 5ο: Για να επιβιώσεις στο bazaar πρέπει να αυτοσχεδιάσεις. Γενικώς.
Και κάπου εκεί γυρίζω το κεφάλι μου και συνειδητοποιώ ότι μου έχουν πάρει το σανδάλι! Το δικό μου το ancient greek σανδάλι, που φόρεσα για να τιμήσω τη Μελίσσα που τα έχει στο μαγαζί! Κάνω σήμα στον Φιλιππινέζο ότι μου πήραν το παπούτσι και να μη φύγει κανείς, πέφτω στα τέσσερα και μπουσουλάω φωνάζοντας και παραμερίζοντας γάμπες, μέχρι που το βρίσκω παραδίπλα στο πόδι μίας που το κοιτάζει ξινισμένη, προφανώς γιατί της φάνηκε κάπως ταλαιπωρημένο…
ΜΑΘΗΜΑ 6ο: Στο Bazaar φύλαγε τα παπούτσια σου γιατί θα σου μείνουν τα μισά!
Φοράω απηυδισμένη η Σταχτοπούτα το μαγαρισμένο σάνδαλο, αφού είχα σκουπίσει και το μισό πάτωμα, και αποφασίζω ότι ως εδώ ήταν, πρέπει με κάθε τρόπο να βγω έξω. Βλέποντας όμως την ουρά για το ταμείο που έχει γίνει σαν ανακόντα στριφογυριστό, κάνω ματάκια Mort από το Madagascar και ικετεύω τη Μελίσσα να λυπηθεί το παιδάκι μου και να φυλάξει σε μια σακούλα τα ρούχα μου για να τα πληρώσω την επόμενη μέρα (σιγά μην τα άφηνα). Όπερ και εγένετο!
ΜΑΘΗΜΑ 7ο: Οι πραγματικές φίλες, στο bazaar φαίνονται.
Τη Δευτέρα πρωί πρωί επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος, διαπιστώνοντας με έκπληξη ότι προφανώς είχαν μείνει τα μισά ρούχα αλλά ήταν σε πλήρη τάξη, σαν να μην είχε ανοίξει ρουθούνι την προηγουμένη. Ρωτάω με απεριόριστο θαυμασμό την πωλήτρια (που προφανώς είχε κάνει ολονυχτία) αν ξέρει πού είναι η σακούλα μου και με την ευκαιρία διαλέγω και 2-3 κομμάτια ακόμα για να τα δοκιμάσω σαν άνθρωπος όσο επικρατούσε ακόμα ησυχία. Του κάκου. Μέχρι να φτάσω στο δοκιμαστήριο έχει ήδη 10 γυναίκες ουρά, που καθεμία κρατάει μια αγκαλιά ρούχα και άρα θέλει μέσο όρο 20’ για να τα δοκιμάσει.
ΜΑΘΗΜΑ 8ο: Αν θες καλή θέση στην αρένα του bazaar, πας προτού ανοίξουν οι πόρτες.
Κι εκεί, τη βλέπω. Είναι μετρίου αναστήματος, τσουπωτή, με κίτρινα μαλλιά και κούρεμα «βγήκα από αναμορφωτήριο», φοράει ένα σκουλαρίκι μόνο κρεμαστό με φτερό και τζιν ξεπλυμένο φόρεμα μέχρι το γόνατο που στην πλάτη έχει ένα άνοιγμα σε σχήμα ρόμβου, από το οποίο φαίνεται το δαντελωτό μαύρο σουτιέν και ολίγο από το εμπριμέ βρακάκι. Το δε ταλαιπωρημένο ροζ περλέ πεντικιούρ το έχει στριμώξει σε ροζ σάνδαλο με φιόγκους, χάντρες, νταντέλες, the works…
Έχει μαζί της ένα καρότσι με ένα κοριτσάκι 7-8 μηνών που έχει παρκάρει όσο πιο μακριά της γίνεται (άργησα να καταλάβω ότι ήταν δικό της το παιδί), πάνω στο οποίο (στο μωρό, όχι στο καρότσι) έχει πετάξει μια δερμάτινη τσάντα τύπου μπαούλο που το έχει καλύψει και ακινητοποιήσει εξ ολοκλήρου από το κεφάλι μέχρι τα γόνατα, κι αυτό προφανώς συνηθισμένο έχει ανοίξει απλώς το στόμα και μασουλάει τα χερούλια της τσάντας. Το κοιτάμε με οίκτο και του μιλάμε εγώ και μια καλή κυρία μπροστά μου, όσο η μάνα του δοκιμάζει αδιάφορη μπλούζες πίσω από ένα rail λέγοντας δυνατά «Χάλια! Χάλια! Τίποτα ωραίο δεν έχει αυτό το μαγαζί? Κοροϊδεύουν τον κόσμο! Τίποτα δε θα πάρω, τίποτα!» Tης συστήνουμε να μην εξάπτεται, ότι εμείς έχουμε βρει πολύ ωραία πράγματα και ίσως δεν της αρέσει το συγκεκριμένο στυλ, ενώ παράλληλα τραβάμε προς τα κάτω το πεδιλάκι του μωρού, για να ελευθερώσουμε το μεσαίο δαχτυλάκι του ποδιού του που έχει πεταχτεί όρθιο πάνω από το παπούτσι και παρότι της αξίζει της μάνας του το ξεκάθαρο ποδο-κωλοδάχτυλο που της δείχνει, φοβόμαστε μην πάθει το φτωχό εξάρθρωση. Αυτή συνεχίζει να βρίζει τα ρούχα και το μαγαζί, επιμένοντας όμως να δοκιμάζει της παναγιάς τα μάτια και να τα πετάει τσαλακωμένα πάνω στο rail, οι πωλήτριες ευγενέστατα τη βοηθάνε σαν να είναι παντελώς λοβοτομημένες, χαμογελώντας προς την πλευρά μας για να μας δείξουν ότι δεν έχουν πρόβλημα και να μην ανησυχούμε. Καταλήγω ότι μάλλον πρόκειται για συγγνωστή τρελή του Ν. Ψυχικού που μόνο εγώ δε γνωρίζω.
ΜΑΘΗΜΑ 9ο: Στο bazaar θα δεις από γυναίκες τα πάντα όλα. Για κουτσές, στραβές, τρελές και γνωστικές, το μαγαζί αυτό είναι για 2 μέρες ο Άγιος Παντελεήμονας.
Κάπου εκεί αποφασίζω ότι αρκετά ψώνισα και αν δεν κατευθυνθώ προς το ταμείο άμεσα θα καταλήξω στην ουρά νέου ανακόντα, οπότε παραδίδω ό,τι κρατάω, ζητάω και τη χθεσινή σακουλίτσα μου, πληρώνω και κατευθύνομαι ευτυχισμένη, ενδυματολογικά πολύ πλουσιότερη και οικονομικά ελάχιστα πτωχότερη, προς τον καφέ με αγαπημένη φίλη που δεν είχε ιδέα για το bazaar, συνειδητοποιώντας ότι είμαι ηλίθια γιατί θα μπορούσα κάλλιστα να της το έχω σφυρίξει, να είχε πάει και να είχε ανακαλύψει κι εκείνη μικρούς θησαυρούς που θα της έφτιαχναν λίγο το κέφι μέσα στην κατά τα άλλα καταθλιπτική ενδυματολογικά εποχή του φθινοπώρου.
ΜΑΘΗΜΑ 10ο: Τις φίλες που αγαπάμε τις ενημερώνουμε για το bazaar.
Του χρόνου λοιπόν, αφενός θα σας ενημερώσω όλες εγκαίρως και αφετέρου θα ξέρετε τι να κάνετε.
