Είμαι σίγουρη ότι περίμενες να ανεβάσω και εγώ, όπως όλοι οι δημοσίως γράφοντες που σέβονται τον εαυτό τους, ένα post σχετικά με τον κορονοϊό, την καραντίνα κλπ. Και η αλήθεια είναι ότι το σκέφτομαι και δεν αποκλείεται μια μέρα να διαβάσεις αναλυτικά όλα τα τραγελαφικά που ζούμε κι εμείς το τελευταίο τρίμηνο. Στο μεταξύ, όμως, συνέβη το εξής…

Χθες το βράδυ, όλα τα insta live των ημερών, τα τραγούδια στα μπαλκόνια, οι φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες στα social media, οι ουρές για την είσοδο στα σούπερ μάρκετ και ποιος ξέρει τί άλλα απωθημένα, συνοψίστηκαν σε ΕΝΑ όνειρο υπερπαραγωγή, με τη συμμετοχή πλήθους εγχώριων celebrities, που δεν μπορώ να το κρατήσω για τον εαυτό μου… άλλωστε, μπορεί να αποτελέσει και έμπνευση για την πραγματικότητα του μέλλοντος!

#more

«Θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε». Μία από τις πιο αγαπημένες μου φράσεις, που με παρηγορεί και μου δίνει κουράγιο κάθε φορά που χρειάζεται να αναμετρηθώ με δύσκολες καταστάσεις. Και πιστεύω πραγματικά ότι δεν πρόκειται για μία κούφια παρηγοριά στον πικραμένο αλλά για μια μεγάλη αλήθεια, ασχέτως που για ευνόητους λόγους είθισται να αποκρύπτουμε στον πικραμένο ότι βασική προϋπόθεση για να τα θυμάται είναι να επιβιώσει της πίκρας του. Διότι αν το καλοσκεφτείς, σχεδόν όλες οι τραγωδίες που μας συμβαίνουν καταγράφονται στη μνήμη μας παρέα με μπόλικα ευτράπελα, ίσως επειδή για λόγους αυτοσυντήρησης, ενστικτωδώς εστιάζουμε σε οτιδήποτε μπορεί να διασκεδάσει την αγωνία και τον πόνο μας μέχρι να βγούμε από τα ζόρια και να συνεχίσουμε τη ζωή μας, λίγο πιο ταλαιπωρημένοι αλλά και λίγο πιο σοφοί. Γιατί ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Το είπε κι ο Πορτοκάλογλου και ό,τι λέει ο Πορτοκάλογλου είναι νόμος.

Μια τέτοια απολύτως τραγελαφική ιστορία ζήσαμε οικογενειακώς το περασμένο καλοκαίρι και μάλιστα με εσάνς ευρωπαϊκό! #more

Λίγους μήνες αφότου έσουρα σε τούτο εδώ το blog τα εξ αμάξης στον μακαρίτη τον πατέρα μου που μας τραβολογούσε κάποτε σε ό,τι μουσείο βρήκε στις υποσημειώσεις των ταξιδιωτικών οδηγών του Λονδίνου αλλά και στη μάνα μου που έβαλε στη βαλίτσα ό, τι ρούχα να’ ναι και κυκλοφορούσαμε σαν κινούμενο αξιοθέατο για τους υπόλοιπους τουρίστες, ήρθε φέτος η ώρα να κάνω το ίδιο ταξίδι με τα δικά μου παιδιά και να τα κάνω τα εξ αμάξης γαργάρα, κυρίως γιατί, όπως αποδεικνύεται, έχω γίνει φτυστή ο πατέρας μου. 15 μέρες και νύχτες μου πήρε για να καταφέρω να χωρέσω μέσα σε μία σκάρτη εβδομάδα όλα τα αξιοθέατα του Λονδίνου, άσε που μου ’μεινε στο χέρι ο Άγιος Παύλος και ακόμα τον βλέπω στον ύπνο μου μαζί με τον Πάπα για κάποιο λόγο. Για να συμβεί το θαύμα, περισσότεροι χάρτες ήταν απλωμένοι στην τραπεζαρία μου αυτές τις 2 εβδομάδες παρά στην αίθουσα συσκέψεων του Τσώρτσιλ μεσοπόλεμα, είμαι δε σίγουρη ότι αυτός κοιμόταν και λίγο περισσότερο από μένα.

Όσο καλομελετημένο κι αν είναι όμως το πλάνο, είναι γνωστό τοις πάσι ότι την ώρα που το καταστρώνεις ο Μεγαλοδύναμος από πάνω ξεκαρδίζεται και ποτέ μα ποτέ δεν έχει κάνει κανείς ταξίδι με παιδιά ατσαλάκωτος και αταλαιπώρητος ούτε μέχρι την Καλαμπάκα. Έλα όμως που πλέον ζούμε στην εποχή των social media, δημοσιοποιούμε μόνο τα highlights κι αυτά με φίλτρα και αναρωτιέται ο κάθε πικραμένος τι κάνει λάθος και δεν τσουλάει και η δική του η ζωή σαν το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Αφού, λοιπόν, ανέβασα κι εγώ τα ατμοσφαιρικά μου stories στο instagram και χόρτασα καρδούλες, ιδού και το behind the scenes του ταξιδιού μας, άφιλτρο και αμακιγιάριστο και με τα σχετικά του διδάγματα προς παρηγοριά αλλά και συμμόρφωση του μελλοντικού ταξιδιώτη. Στην τελική ας υπάρχει και μια ποικιλία στην ηλιθιότητα, μην κάνουμε όλοι τα ίδια. #more

Όταν ήμουν περίπου 13 ετών, ο μπαμπάς μου μετά από 2 βαρβάτα εμφράγματα που οδήγησαν σε 4πλό bypass στο Λονδίνο αποφάσισε ότι η ζωή είναι μάλλον μικρότερη απ’ ό,τι νόμιζε και ένα χρόνο μετά μάς πήρε όλους μαζί του στη Βρετανική πρωτεύουσα, Ιούνιος του ’90 θα ‘τανε θαρρώ, όπου επί 2 εβδομάδες έπρεπε να υποβληθεί σε διάφορα τσεκ-απ για να σιγουρευτεί ότι δεν θα τρίτωνε άμεσα το κακό.

Όλους όταν λέω εννοώ τη μαμά μου, εμένα και τις δύο μικρότερες αδερφές μου, 10 και 8 ετών τότε. Όπως αντιλαμβάνεσαι, 15ήμερο ταξιδάκι για 5μελή οικογένεια στο Λονδίνο δεν βγαίνει και τζάμπα πράμα, οπότε το πλάνο του πατέρα μου για να δικαιολογήσει το έξοδο στο οικογενειακό μας budget ήταν να του προσδώσει έντονο εκπαιδευτικό χαρακτήρα και να γνωρίσουμε τόσο καλά το Λονδίνο, που να μη χρειαστεί να το δούμε ποτέ ξανά. Και τα κατάφερε. Για αρκετά χρόνια μετά, ακούγαμε Λονδίνο και τρεπόμασταν σε άτακτη φυγή. #more

Σύμφωνα με το Βικιλεξικό, ως μάστιγα ορίζεται η «μεγάλη συμφορά, κοινωνική πληγή». Δεν ξέρω αν ένα διαζύγιο αποτελεί μεγάλη συμφορά, υποθέτω ότι αυτό κρίνεται κατά περίπτωση, παρότι γνωρίζω αρκετούς χωρισμένους που ο ένας λέει ότι σώθηκε κι ο άλλος ακόμα κλαίει. Σίγουρα όμως τα διαζύγια της τελευταίας δεκαετίας τα κατατάσσω στην κατηγορία κοινωνική πληγή, τόσο λόγω ποσότητας όσο και λόγω ποιότητας.

Για να είμαι ξεκάθαρη από την αρχή, αυτό το post δεν έχει καθόλου να κάνει με το γιατί χωρίζει όλος ο κόσμος σαν να προκηρύχτηκε διαγωνισμός «οι τελευταίοι παντρεμένοι καίγονται», αν πρέπει να χωρίζει, ποιο είναι το νέο μοντέλο οικογένειας, αν είναι πιο σωστό να μένουν μαζί δύο δυστυχισμένοι άνθρωποι, ποια παιδιά είναι πιο ευτυχισμένα κλπ. Γενικότερα, δεν είναι η πρόθεσή μου να μπω στα ενδοοικογενειακά κανενός. Όχι επειδή δεν έχω άποψη – σιγά μη δεν είχα – αλλά επειδή κρίνω σκοπιμότερο να προσπαθήσω εδώ να αναδείξω ένα παράπλευρο ζήτημα που κατά τη γνώμη μου δεν συζητείται όσο θα έπρεπε, και δεν είναι άλλο από το δράμα που συχνά αντιμετωπίζουμε εμείς οι υπόλοιποι, ο στενός περίγυρος των ζευγαριών που αποφασίζουν να χωρίσουν ατσούμπαλα τα τσανάκια τους κι όποιον πάρει ο χάρος. Κι αυτό, προς γνώση και συμμόρφωση όχι μόνο των χωρισμένων αλλά και των προς το παρόν ακόμα παντρεμένων, καθότι ρόδα είναι και γυρίζει αν με εννοείς. Ιδού λοιπόν τέσσερα βασικά προβλήματα που καλά θα ήταν να μην δημιουργούνται στην περιφέρεια, μιας που η ζωή συνεχίζεται και καλά είναι όταν συνέρχονται οι διαζευγμένοι να τους έχει μείνει κανένας φίλος για να γιορτάσουν την ελευθερία τους αλλιώς αναγκαστικά δικαιώνεται η Λαίδη και οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ. Μουσικό διάλειμμα.

#more

Υπάρχουν μέρη που πας και δροσίζεσαι, υπάρχουν κι εκείνα που πας και ζορίζεσαι. Ο παιδίατρος είναι ένα μέρος στο οποίο κατά κανόνα ζορίζεσαι, εκτός αν πηγαίνεις χωρίς παιδί, ας πούμε για να πάρεις μια αθλητική βεβαίωση, που και πάλι δηλαδή ζορίζεσαι γιατί καμία όρεξη δεν έχεις να τρέχεις κάθε χρόνο για τις βρωμοβεβαιώσεις, λες και είναι πολύ πιθανό από πέρσι μέχρι φέτος να απέκτησε το 8χρονο στεφανιαία νόσο ή λες και του κάνει ο παιδίατρος τεστ κοπώσεως προτού υπογράψει.

Τα συνήθη σενάρια της εν λόγω επίσκεψης, πάντως, είναι δύο. Ή σέρνεις πίσω σου ένα παιδί υγιέστατο που καθόλου δεν θέλει αλλά πρέπει να εμβολιαστεί ή σέρνεις πίσω σου ένα παιδί που ψήνεται, βήχει, ξερνάει, χέζεται κλπ σε τέτοιο βαθμό που κρίνεις απαραίτητο να το δει ο γιατρός, αν όχι για το ίδιο, τουλάχιστον για τη δική σου ψυχική ηρεμία.

Κι ενώ κάποιος που δεν έχει παιδιά μπορεί να φαντάζεται ότι το χειρότερο από τα δύο σενάρια είναι αυτό με το άρρωστο παιδί, αποφάσισα πρόσφατα ότι ισχύει το αντίθετο. #more

Πριν λίγες μέρες, έκλεισα αισίως τα 40. Το βροντοφωνάζω, ναι, γιατί αυτό που μου λέτε να τα κρύβω, ποτέ δεν το κατάλαβα. Γιατί να τα κρύψω; Μη χρειαστεί να ξαναβγώ στην αγορά για άντρα; Κι αν όντως βγω και πέσει στο δρόμο μου τεκνό, ότι τί; Θα κρύβω και το διαβατήριο για πάντα; Ε, όχι! (Ιδού μια λέξη που ταιριάζει γάντι στο 40…)

Έπος τα 40. Διαφορετικά από τα 39 προηγούμενα. Μπήκα μέχρι και σε αντίστροφη μέτρηση με το που έφτασε ο μήνας των γενεθλίων μου. Ποια; Εγώ, που κι αν έχω χλευάσει τεθλιμμένες εορτάζουσες που έσβηναν τα κεριά της τούρτας τους με τα πικρά τους δάκρυα για τη χαμένη νιότη. Εγώ που ξυπνούσα κάθε 26 του Γενάρη με ψυχολογία ολοκαίνουργιου Πάπα, έτοιμη να βγω στο μπαλκόνι να χαιρετίσω τον λαό που ζητωκραύγαζε από τα μεσάνυχτα της προηγουμένης σε τηλέφωνα και μηνύματα (για να μην πιάσω την χρυσή εποχή του facebook που με θυμάται μέχρι κι η αγαπημένη μου ψαροταβέρνα στην Αιδηψό). Κι όμως, ακόμα κι εμένα, φέτος κάτι με κόμπλαρε. Κι αυτό το μικρό κοκομπλόκο, ήταν τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα. Σαν να μου επιβεβαίωνα άθελά μου ότι κάτι δυσοίωνο σημαίνουν τα 40, αλλά… τι; #more

Διακόπτω τη ροή του Χριστουγεννιάτικου προγράμματος για να σας διηγηθώ μία φρεσκότατη ιστορία, όσο ακόμα μπορώ. Διότι μπορεί να έζησα να τη διηγηθώ αλλά μ’ αυτά και μ’ αυτά, ποιός ξέρει για πόσο ακόμα.

Για να τα πάρω από την αρχή, ο Δεκέμβριος ξεκίνησε με μία βαρβάτη ίωση, με πονόλαιμο, πυρετό, ζαλάδες, βήχα κλπ και συνεχίστηκε με ένα Σαββατοκύριακο ημικρανίας, κατά τη διάρκεια του οποίου κατέβαζα τα χάπια της ημικρανίας μαζί με ό,τι παυσίπονο είχα σε αυτοσχέδιους συνδυασμούς και δoσολογίες. Τη Δευτέρα λοιπόν, ξύπνησα μαστουρωμένη από τα φάρμακα και με σοβαρές υποψίες ότι το συκώτι μου δεν περνούσε καλά, ενώ εξακολουθούσε να με βασανίζει μία εβδομάδα μετά, ο ίδιος περίεργος πονόλαιμος σαν να είχα καταπιεί ένα μπαλάκι του γκολφ που φράκαρε στη βάση του λαιμού μου. Μέσα στην παραζάλη και την αυτολύπησή μου, αποφάσισα αφενός ότι πρέπει να με δει ένας ωρυλά (είχα αρχίσει να υποψιάζομαι από κακοήθεια στον θυρεοειδή μέχρι ότι είχα όντως καταπιεί κάποιο μπαλάκι των παιδιών στον ύπνο μου) και αφετέρου ότι πρέπει να σταματήσω να φαρμακώνομαι κατά βούληση και να μάθω τη σωστή δοσολογία για ό,τι καταπίνω. Τηλεφώνησα λοιπόν στη μαμά μου, που όπως όλες οι μαμάδες έχει μία φίλη, που έχει μία φίλη, που έχει τα καλά τα κονέ στους γιατρούς και την παρακάλεσα να μου βρουν έναν καλό ωρυλά στο Υγεία, διότι μένω δίπλα ακριβώς και δεν ήμουν για βόλτες στο Φάληρο που εξετάζει ο δικός μου.

Δύο ώρες μετά, με παίρνει η μάνα μου περιχαρής και μου δίνει το προσωπικό κινητό του περιζήτητου δόκτορος -ας τον πούμε- Μούντριχα, τον οποίο είχε ήδη ενημερώσει η φίλη της για την περίπτωσή μου και περίμενε λέει τηλέφωνό μου άμεσα. Τι είναι μάνα ο κύριος Μούντριχας; Παθολόγος, μου λέει. Μάνα ωρυλά δεν σου ζήτησα? Ε τι να κάνουμε τώρα παιδί μου, αυτόν μου έδωσε η γυναίκα, ντροπή να μην πας, περιμένει ο άνθρωπος. #more