Την περασμένη εβδομάδα έβαλα λυτούς και δεμένους να μου βρουν 2 εισιτήρια για τη Madama Butterfly στο Μέγαρο, για να καμαρώσω την παιδική μου φίλη και καταξιωμένη mezzo soprano Ινές Ζήκου, στο ρόλο της Suzuki.

Να σημειώσω εδώ ότι δεν υπάρχει πιο ζόρικο project εξόδου από το να ψήσεις άνθρωπο να έρθει μαζί σου σε 3ωρη όπερα, στις 8 η ώρα, βράδυ Παρασκευής. Το πόσους χτύπησε αιφνίδια γαστρεντερίτιδα, πόσα παιδιά αρρώστησαν, πόσοι έσβησαν τούρτες πριν την ώρα τους και πόσοι πάντρεψαν ξαφνικά φίλους και γνωστούς, άλλο να στο λέω κι άλλο να το ζήσεις. Αν όμως έχεις υπάρξει πραγματικά καλή φίλη ή σύζυγος, σε μια τέτοια περίπτωση έχεις την ευκαιρία να το εξαργυρώσεις. Κι εγώ έχω μάλλον υπάρξει εξαιρετική σύζυγος… #more

Κάθε Σεπτέμβριο τα τελευταία χρόνια, παρά την εκκωφαντική φασαρία που δημιουργεί στο κεφάλι μου η έναρξη της σχολικής χρονιάς και η προσαρμογή στα νέα προγράμματα των παιδιών, κι ενώ το μυαλό μου υπολειτουργεί λόγω της απότομης μείωσης ύπνου από τα επίπεδα του Αυγούστου, στο background καταφέρνουν και φτάνουν πληροφορίες για τις Νύχτες Πρεμιέρας. Τόσες, που φέτος μου δημιουργήθηκε ένα FOMO (fear of missing out), παρότι σινεφίλ του τύπου «τα βλέπω όλα κι όσο πιο κουλά τόσο πιο καλά», δεν με λες. #more

2 Ιανουαρίου. Μιλάω με την αδερφή μου που δεν έχει τι να κάνει το 3χρονό της και αποφασίζουμε να ενώσουμε τις μοναξιές μας με προορισμό κάποια θεατρική παιδική παράσταση. Κάνω ένα γρήγορο google search και βρίσκω παράσταση στο Γκάζι με ένδειξη από 3 έως 93 χρονών, θέμα Χριστουγεννιάτικο και ώρα βολική. Τέλεια σκέφτομαι, θα πάρω και τα δικά μου παιδιά μαζί! Ευτυχώς ο μεγάλος μου είχε πελαγώσει με τα καινούργια Lego του και μας έφτυσε, πήρα την ενθουσιασμένη μικρή μου (ετών 6) που τρελαίνεται για θέατρο, φορτώσαμε και τον ανιψιό με την αδερφή μου, τοστάκια για το δρόμο και ξεκινήσαμε όλο χαρά. #more