Αν έχεις παιδιά, ξέρεις σίγουρα αυτά τα καταπληκτικά μαγικά που κάνουν κάθε φορά που θα αποφασίσεις να πας ένα ταξίδι. Αυτό που, αν είναι να τα αφήσεις πίσω, αρρωσταίνουν την προηγούμενη μέρα ακριβώς, οπότε βάζεις τα εισιτήρια στον πωπό σου, κι αυτό που, αν είναι να τα πάρεις μαζί, ανεβάζουν πυρετό αμέσως μόλις απογειωθεί το αεροπλάνο και ακολουθεί ένας μίνι εφιάλτης με φόντο τα αξιοθέατα του τόπου προορισμού σας, τα οποία φυσικά εσύ δεν θα δεις. Ένα άλλο εξίσου πετυχημένο σενάριο είναι αυτό που έχεις τη φαεινή ιδέα να πάτε χειμερινές διακοπές σε ένα από τα Kinderhotels, αυτά τα ξενοδοχεία στην Ευρώπη που είναι ειδικά μελετημένα για τα παιδιά. Κι όταν λέμε παιδιά εννοούμε τα 2 δικά σου, άλλα 14 των φίλων που κανονίσατε να πάτε παρέα και καμιά 50αριά ακόμα αλλοδαπά που οι γονείς τους είχαν την ίδια ιδέα μ’ εσάς.

Όταν πρωτοφτάσεις, θέλεις να κλάψεις από χαρά. Εκτός από το μαγικό τοπίο γύρω σου γεμάτο λαχταριστές φρεσκοχιονισμένες και ηλιόλουστες πίστες, το ξενοδοχείο είναι πραγματικά ο παράδεισος του παιδιού. Διαθέτει τεράστια playrooms με προσωπικό ετοιμοπόλεμο για κάθε ηλικία, playstations, μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια, σινεμά, θερμαινόμενες πισίνες με εσωτερική νεροτσουλήθρα, πλήρη παιδική χαρά πάνω στο χιόνι, φάρμα με κουνελάκια, κατσικάκια και τα μικρά μου πόνι ολοζώντανα, καθώς και παιδικό spa treatment όπου τα πασαλείβουν ολόκληρα με σοκολάτα, μπαίνουν χιονούλες, βγαίνουν νεγράκια. Επίσης, τα πάντα εκεί μέσα από το buffet μέχρι τις τουαλέτες είναι σχεδιασμένα για να μπορεί ακόμα και ένα 3χρονο να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες χωρίς τη βοήθειά σου, οπότε μπορείς κι εσύ να ικανοποιήσεις τις δικές σου βασικές ανάγκες, όπως ας πούμε το να πιεις απερίσπαστη έναν καφέ ολόκληρο και μάλιστα ζεστό.

Και ο χρόνος κυλά υπέροχα στις Άλπεις, μέχρι τη στιγμή που κάποιο παιδάκι αρρωσταίνει. Και ξαφνικά το όλο concept του Kinderhotel μοιάζει η χειρότερη ιδέα που είχε ποτέ άνθρωπος κι επειδή την είχε Γερμανός, πάνω στον πανικό κάνεις και μερικούς παρανοϊκούς συνειρμούς με φούρνους και σαπούνια. Γιατί τα παιδάκια εκεί μέσα είναι πλέον καταδικασμένα να ψηθούν στον πυρετό σαν ντόμινο το ένα μετά το άλλο. Το κάθε άρρωστο εξαφανίζεται από τα δρώμενα για λίγες ώρες αλλά μετά του χώνουν το αντιπυρετικό και ξανασκάει μύτη γιατί ξέροντας τι γίνεται εκεί έξω δεν κρατιέται στο δωμάτιο ούτε δεμένο. Κάθε μέρα στο πρωινό μετράς κεφάλια και πάντα λείπουν κανά δυο και αν ρωτήσεις πού είναι ο Δημητράκης σου απαντούν «ήταν λίγο κουρασμένος» και καταλαβαίνεις ότι ο Δημητράκης κάπου ψήνεται μονάχος του αλλά το απόγευμα εμφανίζεται με κόκκινα μαγουλάκια και γυαλιστερά ματάκια, και παίζει χαρούμενος με τα άλλα παιδάκια σε ένα playroom που σου φαίνεται πια εξωφρενικά μικρό. Ακολούθως αρχίζεις να κοιτάς με μισό μάτι κάθε παιδάκι με κόκκινα μάγουλα, δηλαδή όλα, αφού από το 5ωρο που περνάνε καθημερινά στα χιόνια, έχουν πάρει χρώμα και τους τρέχει και λίγη μύξα από το κρύο. Κι όσο κι αν κρατάς τα παιδιά σου στο ασανσέρ καλύπτοντάς τους με την παλάμη σου μύτη και στόμα σαν κοινός απαγωγέας, ξέρεις ότι δεν θα τη γλιτώσεις. Η πισίνα και η νεροτσουλήθρα και μόνο που είναι σαν παιδικά χαμάμ φτάνουν για να μεταδοθούν από παιδί σε παιδί ακόμα και οι τσίμπλες. Άσε που τα άρρωστα της παρέας σου έχουν γίνει ήδη 5-6 και οι γονείς τους προσπαθούν πλέον να σε πείσουν ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα, όπως ας πούμε το να είχαν κολλήσει όλα ψείρες.

Και αργά ή γρήγορα έρχεται η σειρά σου και μάλιστα με cherry on top, γιατί σαν να μην έφτανε το να σου αρρωστήσουν και τα δύο παιδιά μαζί, πέφτεις του θανατά κι εσύ με πυρετό, βήχα και ανελέητο συνάχι, όλη νύχτα αγκαλιά με τα Ponstan και το κωλόχαρτο, να τρέμεις από τα ρίγη, να σέρνεσαι και να σε φωνάζουν από δίπλα εναλλάξ τα σπλάχνα σου, που εκτός που ψήνονται και έχουν ακατάσχετη λογοδιάρροια, βήχουν και τόσο άθλια που μέσα στην παραζάλη σου νομίζεις ότι είσαι διακοπές στη Σπιναλόγκα. Κι απ’την άλλη εσύ με μπουκωμένο όλο το αναπνευστικό σου σύστημα, κάθε που πας να τους φωνάξεις «Σταματήστε, έρχομαι» να ακούγεσαι σαν να έχει κάνει κατάληψη στο σώμα σου η χήρα Μήτση και να προσπαθείς να την ξορκίσεις με αντιβιοτικά που ευτυχώς κουβάλησες από την πατρίδα, αφού στο εξωτερικό πιο εύκολα θα βρεις μπάφους παρά αντιβίωση (παρότι στην κατάστασή σου κι ο μπάφος θα αποτελούσε ίσως μία κάποια προσωρινή λύση).

Εννοείται βέβαια ότι τώρα που το μισό ξενοδοχείο είναι άρρωστο σιγά μη βάλεις στην καραντίνα μόνο τα δικά σου τα παιδάκια. Αδικία. Κάνεις ακριβώς αυτά που κορόιδευες και κυκλοφορείς καμαρωτή με δυο παιδιά-πυγολαμπίδες. Κι όχι μόνο αυτό αλλά οργανώνεις και παρτάκι για την κόρη σου που έχει την τελευταία μέρα τα γενέθλιά της, το μοναδικό ίσως πάρτι που δεν έχει καμία απώλεια σε καλεσμένους διότι είναι όλοι άρρωστοι anyway, κάτι σαν πάρτι σε νοσοκομείο ας πούμε, ντοπάρονται με αντιπυρετικά 1 ώρα πριν όλα τα παιδάκια και σκάνε μύτη καταχαρούμενα με τα καλά τους, διότι και να ήθελαν δεν έχουν κάπου καλύτερα να πάνε.

Τέλος, έρχεται η ώρα γυρίσεις σπίτι σου, δηλαδή να μαζέψεις τα μπογαλάκια, τα κομμάτια σου και 2 άρρωστα παιδιά και να ταξιδέψεις ένα 10ωρο με πούλμαν και 2 αεροπλάνα, ενώ ψήνεστε όλοι εκ περιτροπής. Για να καταλάβεις το βαθμό της κατάντιας, στο αεροδρόμιο μού σταμάτησαν την τσάντα γιατί είδαν λέει μέσα κάτι μπουκαλάκια, βγάζω κι εγώ έξω με φόρα αντιπυρετικά, αντιβιώσεις, αποχρεμπτικά και σύριγγες ανακατεμένα με μυξομάντηλα, τα βλέπει ο Χανς Κακομοίρογλου στον έλεγχο και ούτε το ειδικό σακουλάκι δε μου’ δωσε, έκανε 1 βήμα πίσω και μου έκανε νόημα να φύγω. Και ίσως κάπου εκεί έξω σε μια άλλη – ελπίζω μακρινή – χώρα, κάποιος να ανεβάζει τώρα φωτογραφία μου με λεζάντα «Ελληνίδα μετανάστρια σε αγωνιώδη προσπάθεια να πάει να πεθάνει στον τόπο της» ή ακόμα χειρότερα «Ελληνίδα μετανάστρια θα μας πεθάνει όλους μέχρι να φτάσει στον τόπο της». Και θα έχει δίκιο και στις δύο περιπτώσεις.

Προτείνω λοιπόν στο εξής όλα αυτά τα χειμερινά ξενοδοχεία-παιδότοποι να μετονομαστούν σε “Kinderhotels-έκπληξη”, αφού νομίζεις ότι θα πας και θα γυρίσεις ξεκούραστος και ανανεωμένος αλλά… Έκπληξηηη!

Υ.Γ. Και επειδή σε όλα τα δράματα υπάρχει και η θετική πλευρά, να πω ότι το προτελευταίο βράδυ που ξημέρωναν τα γενέθλια της κορούλας μου, μπορεί μεν να μην έκλεισα μάτι λόγω των ανωτέρω αλλά είχα την ευκαιρία να μετράω στο what’s app συσπάσεις παρέα με την αδερφή μου που λίγες ώρες μετά έφερε στον κόσμο τη λαχταριστή Nike μας, στο μαιευτήριο, όπως όλες οι σύγχρονες γυναίκες, χάρις στην αδιάκοπη online ψυχολογική μου υποστήριξη και όχι στον καναπέ της, όπως ετοιμαζόταν, για να μην ξυπνήσει το γιατρό. Έχω και ντοκουμέντα.