Κάθε πρωί στο σπίτι μας φτιάχνουμε φρέσκο καφέ φίλτρου. Μόλις τελειώσει η διαδικασία παραγωγής του τον μεταφέρουμε από την καφετιέρα σε ένα ωραιότατο θερμός με καπάκι που βιδώνει και ξεβιδώνει, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των ομοειδών του. Το θερμός αυτό χρησιμοποιούμε εγώ, ο άντρας μου, η κοπέλα που βοηθάει με τις δουλειές του σπιτιού, καθώς και όποιοι φίλοι μάς επισκέπτονται κάποια κυριακάτικα απογεύματα. Όλος αυτός ο λαός καταφέρνει με άνεση να σερβίρει τον καφέ από το θερμός στο φλιτζάνι του χωρίς να πέσει στο τραπέζι ούτε μία σταγόνα. Ξεβιδώνουν καπάκι, γέρνουν θερμός, πέφτει ο καφές, ισιώνουν θερμός, βιδώνουν καπάκι, τέλος. Όλοι, εκτός από εμένα. Εγώ ξεβιδώνω καπάκι, γέρνω θερμός, πέφτει ο καφές, στάζει και στην εξωτερική πλευρά του θερμός, βάζω το άλλο χέρι από κάτω να μη στάξει στο τραπέζι, ισιώνω θερμός, γλείφω το λερωμένο χέρι, το απλώνω να πιάσω χαρτοπετσέτα συγκρατώντας νέα σταγόνα στο θερμός με τη γλώσσα ελλείψει τρίτου χεριού, ακουμπάω κάτω το θερμός και λερώνω την όποια επιφάνεια με τον καφέ που είχε προλάβει να πασαλείψει τον πάτο του.

Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα και κάθε φορά που γεμίζω το φλιτζάνι μου με καφέ. Δοκίμασα όλες τις πιθανές τεχνικές. Αργή ροή, γρήγορη ροή, με μεγαλύτερη ή με μικρότερη κλίση, από πιο ψηλά, από πιο χαμηλά. Είμαι η μόνη μέσα σε αυτό το σπίτι, που δεν έχει καταφέρει ποτέ να σερβιριστεί σωστά τον καφέ της από το συγκεκριμένο θερμός. Και ομολογώ ότι η αποτυχία μου αυτή με έχει στοιχειώσει. Είναι υπεράνω της προσωπικής μου λογικής και αβάσταχτο πλήγμα για τον εγωισμό μου το ότι ένα παλιοθερμός μπορεί να με φέρνει κάθε πρωί αντιμέτωπη με την ανικανότητά μου. Αλλά είναι και υπεράνω της κοινής λογικής το ότι μία τέτοια ασήμαντη ανικανότητα μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να ξεκινάει συστηματικά την ημέρα του χοροπηδώντας από τα νεύρα του μπροστά στον νεροχύτη.

Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να βρω πού γίνεται η λάθος σύνδεση στον εγκέφαλό μου και δεν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση. Και συνειδητοποίησα ότι για οτιδήποτε δεν καταφέρνουμε στη ζωή μας υπάρχει μία σειρά από πραγματικές αιτίες ή δικαιολογίες-hansaplast για τον πληγωμένο μας εγωισμό. Δεν προσπάθησα αρκετά. Δεν με ενδιαφέρει αρκετά για να προσπαθήσω. Κάποιος με σαμποτάρει. Δεν είναι του γούστου μου. Δεν είναι της αρμοδιότητάς μου. Δεν είναι για την ηλικία μου. Δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις. Δεν έχω τα απαραίτητα εργαλεία. Δεν έχω αρκετό χρόνο. Δεν είμαι στη σωστή διάθεση. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν ισχύει εδώ. Όσο και να στύψω το κεφάλι μου, καμία δικαιολογία δεν κολλάει, έστω και τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά, στη φάση με το θερμός μου. Έρχομαι, λοιπόν, για πρώτη φορά αντιμέτωπη με μία πραγματικότητα που ως τώρα αγνοούσα ή αρνιόμουν συστηματικά. Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που απλώς δεν τα μπορείς. Γιατί; Γιατί έτσι!

Δεν υπάρχει εξήγηση για τα πάντα, δεν υπάρχει δικαιολογία για όλες τις αποτυχίες μας. Είναι φορές που  πρέπει απλώς να αποδεχθείς την χλαπάτσα και να πας παρακάτω. Πράγμα που μπορεί να αποδειχθεί και ιδιαίτερα απελευθερωτικό. Εν προκειμένω ή πρέπει να μάθω να διασκεδάζω κάθε φορά που χύνω τον καφέ ή να πάρω καινούργιο θερμός. Και θα επιλέξω να πάω για ψώνια, γιατί από ψυχανάλυση έγκωσα. Και θα μπω στην Kosta Boda με το κεφάλι ψηλά, διότι όπως πολύ εύστοχα τουίταρε λες και ήταν στο μυαλό μου τις προάλλες η φίλη Αναστασία:

Βρούβες, θερμός, ό,τι δουλεύει για τον καθένα.