Ο άνθρωπος μπορεί μεν να είναι ένα πνευματικά ανώτερο και εξελιγμένο ον, διαθέτει όμως και κάποια κατώτατα, καθόλου εξελιγμένα ένστικτα, τα οποία, αν θέλει να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του και ένα στοιχειώδες cool στη ζωή αυτή, οφείλει να τα καταπνίγει. Με πρώτο και χειρότερο, αυτό της ερωτικής ζήλειας.
Δεν θα ρωτήσω αν έχετε ενίοτε ζηλέψει τους εκάστοτε συντρόφους σας γιατί προσωπικά αποδέχομαι ως ειλικρινή μόνο την θετική απάντηση. Ο έρωτας είναι συναίσθημα κατεξοχήν κτητικό και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν έχει ζηλέψει ποτέ το ταίρι του, ίσως πρέπει να σκεφτεί σοβαρά να αλλάξει ταίρι. Ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά, ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα μούδιασμα στα χείλια, αν δεν είναι έμφραγμα, είναι πολύ φυσιολογικά συμπτώματα για έναν ερωτευμένο άνθρωπο. 
Από αυτά όμως μέχρι την απόλυτη παράνοια, είναι μακρύς και απαγορευμένος ο δρόμος, άλλο που αρκετοί κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι, τον έχουμε ενίοτε διανύσει σε χρόνο dt με κολλημένα γκάζια. Και τα παθήματα που γίνονται μαθήματα καλό είναι να τα μοιραζόμαστε προς γνώση και συμμόρφωση, εξ’ ού και η σημερινή εξομολόγηση μίας από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου.
Ζηλιάρα ήμουν ανέκαθεν με τα αγοράκια της ζωής μου. Ίσως να φταίει που ερωτευόμουν με πάθος ήδη από το προνήπιο, όταν κυνηγούσα τον Λεωνίδα για να τον φιλήσω στο νηπιαγωγείο «Μαργαρίτα» κι αυτός έτρεχε γύρω γύρω τα τραπεζάκια να σωθεί με τη βοήθεια της Σούλας Πομμερέτ, που είχε αναλάβει η σιχαμένη τη σωτηρία του και που μου πέταξε και την κασετίνα μου απ’ το παράθυρο απ’το κακό της όταν τον κατάφερα, τόσο βλαμμένη.
Παρόλα αυτά, για αρκετά χρόνια κατάφερνα κουτσά στραβά να το εξημερώνω το τέρας της ζήλειας μου, μέχρι που κάπου κοντά στα 20, γνώρισα ένα αγοράκι που ζήλευε παθολογικά και τη σκιά του, οπότε ένα τέρας το δικό μου ένα το δικό του, την κάτσαμε τη βάρκα της αξιοπρέπειας. Για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, θεωρήσαμε φανταστική ιδέα να εξαφανίσουμε αμφότεροι κάθε απόδειξη της ύπαρξης πρώην σχέσεων στη ζωή μας, τρέποντας φωτογραφίες, κάρτες και λοιπά τρυφερά αναμνηστικά σε παρανάλωμα του πυρός, ενώ η βλακεία επεκτάθηκε και στη διαγραφή κάθε μιαρής καταχώρησης από τηλέφωνα, ατζέντες, υπολογιστές κλπ, αν γινόταν να εξαφανιστούν οι πρώην αγαπητικοί κι απ’ τον κατάλογο του ΟΤΕ, πολύ ευχαριστημένοι θα ήμασταν.
Εννοείται, επίσης, ότι κάθε τόσο έκανα και τον σχετικό «έλεγχο» για να βεβαιωθώ ότι τηρούνταν ευλαβικά από την άλλη πλευρά οι κανόνες, διότι αν υπήρχε η σχετική εμπιστοσύνη, θα υπήρχαν και τα αναμνηστικά μου τώρα, που δεν. Έλεγχο στα ντουλάπια, τα συρτάρια, κάτω απ’ τα στρώματα, πίσω απ’τις βιβλιοθήκες και φυσικά στα κινητά, τα filofax και όπου αλλού έβρισκα πρόσβαση, μέχρι που μια μέρα ανακάλυψα σε κάποιο συρτάρι μία ατζέντα. 
Κι όχι ατζέντα ό,τι να’ναι αλλά ατζέντα ηλεκτρονική, δηλαδή πράμα του διαβόλου, που δεν μπορείς απλώς να το ανοίξεις και να το ξεφυλλίσεις, έχει δυσκολία, έχει κωδικούς, μέχρι ότι έχει συναγερμό φαντασιώθηκα, εξ ου και για αρκετό καιρό δεν την άνοιγα αλλά παρακολουθούσα σαν τον Ουζούνη αν άλλαξε θέση, για να διαλευκάνω αν ήταν ξεχασμένη ή σκόπιμα κρυμμένη. Μέχρι που μάζεψα τα κουράγια μου, φίμωσα τον αξιοπρεπή μου εαυτό, την άνοιξα και ήρθα αντιμέτωπη με την πικρή αλήθεια. Ήταν όλες εκεί, όλες εκτός από μένα, αλφαβητικά, με τα πεζοκεφαλαία greeklish γραμματάκια τους να με χλευάζουν με ειρωνεία που πίστεψα ότι τα είχα εξαφανίσει για πάντα.
Από την ημέρα εκείνη, ζούσα μια κόλαση. Η ατζέντα είχε γίνει το ναρκωτικό μου, την άνοιγα και την ξανάνοιγα με κάθε ευκαιρία, για να επιβεβαιώνω μαζοχιστικά το δράμα που ζούσα, χωρίς βέβαια να μπορώ να ζητήσω εξηγήσεις, αφού έπρεπε να προηγηθεί η ομολογία μου για την παραβίασή της, που κάλλιο να κατάπινα ένα μαγκάλι κάρβουνα. Ένα βράδυ όμως από τα πολλά που δήθεν με είχε πάει για ποτό, ενώ στην πραγματικότητα με πέρναγε γενεές δεκατέσσερις για ένα CD με ύποπτη αφιέρωση στα άδυτα της δισκοθήκης μου, δεν άντεξα την αδικία και εκστόμισα με θράσος ότι είναι ένας ελεεινός που ψάχνει τα πράγματά μου, κι ότι εγώ που έχω μήνες τώρα εντοπίσει την ηλεκτρονική του ατζέντα δεν την άνοιξα γιατί είμαι μια Κυρία! Κι εκείνος, αφού μάταια ορκιζόταν για κάνα μισάωρο ότι αγνοούσε την ύπαρξή της κι ότι είχε να την ανοίξει 2 χρόνια, σηκώνεται όρθιος αποφασιστικά και μου λέει: «Πολύ καλά, πάμε αυτή τη στιγμή στο σπίτι να την ανοίξουμε μαζί. Η ατζέντα έχει μνήμη για την τελευταία φορά που ανοίχτηκε, θα δεις ότι σου λέω την αλήθεια.»
Ντουβρουτζάς.
Ένιωσα να καίγεται το κρανίο μου, να βουλώνουν τα’αυτιά μου, να μουδιάζει το δεξί, ευτυχώς, μπράτσο μου και ξέσπασα σε κλάματα, μία για να κερδίσω χρόνο να σκεφτώ, μία συνειδητοποιώντας το ρεζιλίκι που με περίμενε. Αυτός φυσικά δεν έκρινε σκόπιμο να συνδιαλλαγεί άλλο με μια δαιμονισμένη με μύξες, ανέβηκε στη μηχανή του και ξεκίνησε για το σπίτι του, κι έμεινα εγώ να τρέχω τσαλαφιασμένη προς το γκολφάκι μου, αλλού να πατάω κι αλλού να βρίσκομαι, παρακαλώντας την Παναγιά να με συμπονέσει, σαν γυναίκα που ήταν κι αυτή, και να κάνει το θαύμα της για να γλιτώσω τον υπέρτατο εξευτελισμό. Τη διαδρομή Ψυχικό-Πεντέλη την έκανα με 5 βαθμούς μυωπία από τα δάκρυα, με κόρνες και ανοιχτά αλάρμ σαν να κουβαλούσα πολυτραυματία, πέρασα 2 φανάρια με κόκκινο, έταξα 3 πίτες στον Άγιο Φανούριο και σε 10 λεπτά τον πρόλαβα στο γκαράζ του.
Είχαμε σχεδόν φτάσει στο επίμαχο συρτάρι, μπροστά εγώ τρέχοντας, τάχα να σιγουρευτώ ότι δεν θα προλάβει να σβήσει τα τεκμήρια και πίσω αγανακτισμένος εκείνος, όταν με βρήκε το επόμενο εγκεφαλικό… Τι σημαίνει «κρατάει στη μνήμη πότε ανοίχτηκε»; Πόσες φορές δηλαδή κρατάει; Την τελευταία; Τις 3 τελευταίες; Τις 5; Τις 10;!;! Σκατάαααααα!!!!
Όρμηξα στο συρτάρι, άρπαξα την ατζέντα, αποφάσισα ότι καλύτερα τρελή, που στην τελική θεραπεύεται, παρά Κατίνα φορέβερ, και ακολούθησε η σκηνή του νευρικού κλονισμού. «Αν είναι δυνατόν (άνοιξε ατζέντα) να προσπαθείς να με πείσεις (κλείσε ατζέντα) ότι δυο χρόνια τώρα (άνοιξε ατζέντα) δεν χρειάστηκε ποτέ (κλείσε ατζέντα) να κοιτάξεις την ατζέντα σου! Έχεις κρατήσει μέσα ένα στόλο πρώην (άνοιξε ατζέντα) κι εμένα μ’ έχεις βάλει να κάνω delete (κλείσε ατζέντα) μέχρι και τα φλερτ μου απ’ το δημοτικό (άνοιξε ατζέντα) κι έχω μείνει με άδειο το καρνέ (κλείσε ατζέντα) σαν να ‘μαι έμβρυο!!! Αλλά δε φταις εσύ (άνοιξε-κλείσε-άνοιξε-κλείσε-άνοιξε-κλείσε ατζέντα), εγώ φταίω που ανέχτηκα τις βλακείες σου (άνοιξε-κλείσε-άνοιξε-κλείσε-άνοιξε-κλείσε-άνοιξε-κλείσε ατζέντα)! Να κάτσεις να την απολαύσεις μόνος σου τη σατανική σου ατζέντα και σβήσε και κάνα όνομα απ’ τις πρώην να κάνεις χώρο για τις επόμενες, μιας που εμένα δεν πρόκειται να με ξαναδείς! (ατζέντα στο πάτωμα και αποχώρηση φρενοβλαβούς)…»
Και ναι, τη γλίτωσα μεν την ξεφτίλα (μέχρι σήμερα δηλαδή που τα ομολόγησα όλα μπας και σωθείς κι εσύ και αμαρτία ουκ έχω λόγω αυτοθυσίας) αλλά μου κόστισε ένα μίνι εγκεφαλικό, 3 φανουρόπιτες και κάμποσους εφιάλτες και κατάλαβα, έστω αργά, τα εξής:
- Τα προσωπικά αντικείμενα του καθενός, χωρίς τη ρητή του άδεια, δεν διατίθενται προς εξερεύνηση.
- Τυχόν παράνομη εξερεύνηση μόνο πίκρες θα σου φέρει, βρεις, δε βρεις κάτι ύποπτο.
- Όποιος ψάχνει, βρίσκει.
- Αν υπάρχει κάτι που όντως πρέπει να βρεθεί, μη φοβάσαι, θα σε βρει αυτό, δεν γλιτώνεις.
- Όσο περισσότερο ασχολείσαι με πρώην, αποδεδειγμένα αποτυχημένες σχέσεις του, τόσο πιο γρήγορα θα τους κάνεις παρέα στη λησμονιά.
- Τις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους μπορείς να τις αποφύγεις ή να τις τερματίσεις. Η σχέση σου, όμως, με τον εαυτό σου είναι μόνιμη, καθημερινή και αναπόφευκτη, άρα πρέπει να φροντίσεις να είσαι τέτοια που να μπορείς να σε αντέξεις. Την αντέχεις την κατινιά; Ιδού η ορθή απορία.
