Η σημερινή ιστορία θα μπορούσε να είναι και από cartoon. Δεν είναι. Είναι και αυτή ένα ντιπ για ντιπ #truestory, βουτηγμένο σε γράσα, βροχή και πολύ ιδρώτα.
Αποφάσισα το απόγευμα να ξεκουνήσω το ανέκαθεν – και παραλίγο ες αεί – παρκαρισμένο μου ποδήλατο, ακολουθώντας τις τάσεις της εποχής. Ξαφνική απόφαση, χωρίς καμία αφορμή (άρα και προετοιμασία) όπως οι περισσότερές μου. Είπα να πάω μέχρι το Jumbo για να μη γυρνάω άσκοπα τη γειτονιά, να’χω κι ένα στόχο. Μετά από 15 λεπτά υπολογισμού του τι χρειάζομαι είχα εξοπλιστεί με:
Σχολική τσάντα πλάτης superman με ανάγλυφο μυώδες στέρνο, αλυσίδα-περιλαίμιο του σκύλου & λουκέτο locker με το λογότυπο του γυμναστηρίου, φωτάκι κόκκινο ζωάκι απ’το ποδήλατο του Κωστάκη, κράνος γιοκ (προσπάθησα να στριμωχτώ στου Κωστάκη αλλά μάταια).
Ξεκίνησα για την Κύμης με google maps, πράγμα που παραλίγο να αποβεί μοιραίο, καθότι αναγκαστικά κράταγα το κινητό στο χέρι, το οποίο ως γνωστόν είναι απαραίτητο αξεσουάρ όταν οδηγείς ποδήλατο, και με το που βγήκα στη λεωφόρο, μου βγαίνει και η αλυσίδα.
Σοκ. Απ’το να το πάρω στην πλάτη, αποφασίζω να επιχειρήσω να ξαναβάλω την αλυσίδα, φυσικά με ύφος “το’χω κάνει χιλιάδες φορές και απλώς βαριέμαι” ενώ στ’ αλήθεια, δεν είχα ιδέα τι έπιανα και που το έβαζα. Απίστευτο. Μπήκε.
Κάθιδρη πλέον, οι φύτρες έχουν κατσαρώσει, το γράσο έχει φτάσει μέχρι το σβέρκο μου, χαρτί δεν έχω να σκουπιστώ αλλά τα έχω καταφέρει και νιώθω υπερήφανη. Εγκαταλείπω αναγκαστικά το ρόλο “γκομενίτσα που κάνει shopping γυμνάζοντας γλουτούς” και μπαίνω στο πετσί της “hard-core ποδηλάτισας που κάποτε τραυματίστηκε κι έγινε μπουχλάδω, σε δυναμικό come-back”.
Αισίως φτάνω. Βγάζω με ύφος “κοιτάξτε, έχω iPhone 6” το κολάρο του σκύλου και δένω ποδήλατο. Μπαίνω θριαμβευτικά στο Jumbo και αρπάζω το πρώτο πακέτο baby-wipes, το ανοίγω επιτόπου και κάνω ολόσωμο καθάρισμα στο διάδρομο με τις μπάλες του μπάσκετ. Πιο χαλαρή τώρα, κατεβαίνω υπόγειο και ψωνίζω ό,τι βρω. Μαρκαδόρους, κάλτσες, χαρτομάντηλα, the works.
Ξαφνικά ακούγεται από τα μεγάφωνα ανακοίνωση “το κατάστημα κλείνει σε 10 λεπτά” και χαμηλώνουν τα φώτα. Σε μια ενστικτώδη αντίδραση, γεμίζω το καλάθι μέχρι πάνω σε χρόνο dt και τρέχω για το ταμείο. Εκεί συνειδητοποιώ ότι είμαι με το ρημαδοποδήλατο και που θα τα βάλω όλα αυτά??? Αρχίζω να αφήνω πίσω διάφορα, η ουρά με κοιτάει με οίκτο υποθέτοντας ότι δεν είχα να τα πληρώσω, φτάνω στα γρασωμένα baby-wipes που δεν είχα βρει σκουπίδια να πετάξω. “Έχετε σκουπίδια?” ρωτάω την ξανθιά ταμία, η οποία κοιτάει τα μαύρα wipes και φωνάζει δυνατά “ναι, αλλά εγώ δεν πρέπει να τα πιάσω αυτά!”, οπότε η ουρά με κοιτάει πλέον με αηδία.
Αφού πληρώνω τη στραβωμένη ταμία, πρέπει να κάτσω καταής και να τακτοποιήσω όλα τα πράγματα που πήρα μέσα στο παιδικό σακίδιο superman υπό το επίμονο βλέμμα του security και να τσακιστώ να βγω από εκεί μέσα. Καθώς πάω να στριμώξω μέσα και το αυτοσχέδιο λουκέτο μου, κλατάρει το φερμουάρ της μπροστινής θήκης του superman. Ανεβαίνω στο ποδήλατο με τη θήκη να χάσκει και για το θεαματικό φινάλε αρχίζει να ψιχαλίζει και κάνω διαδρομή Mall-Υγεία σε 10’…
Παρόλα αυτά, τα λίγα πολύτιμα λεπτά που κατόρθωσα να είμαι ΠΑΝΩ στο ποδήλατο, ήταν εξαιρετικά και σκέφτομαι σοβαρά να το επαναλάβω. Κάθε συμβουλή λοιπόν από έμπειρους του είδους, πολύτιμη!
