Το τριήμερο της 25ης Μαρτίου (τετραήμερο για την ακρίβεια) το περάσαμε οικογενειακώς στο εξοχικό μας στην Αιδηψό. Και του χρόνου. Εκεί λοιπόν ζει ένα ζευγάρι φίλων μας, ο Κώστας και η Ελένη. Ο Κώστας εργάζεται στον «Δασκαλάκη», ιστορικό κατάστημα της περιοχής, που διαθέτει ό,τι μπορείς να φανταστείς, βιβλία, γραφική ύλη, παιχνίδια, ξηρούς καρπούς, καλσόν, κεριά, αποσμητικά και βεβαίως σημαιάκια, τα οποία πήγα να προμηθευτώ την παραμονή της παρέλασης. Λίγο μετά από εμένα, μπαίνει στο κατάστημα κυρία ξανθιά γύρω στα 60-65 και εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου το εξής φανταστικό σκηνικό…
Η κυρία χρειάζεται βαφή για τα μαλλιά της, της οποίας δεν θυμάται ούτε την εταιρία ούτε το νούμερο, θυμάται όμως πολύ καλά το πρόσωπο της διαφήμισης, το είδωλό της, την Ελένη Μενεγάκη. Και ο διάλογος αρχίζει ως εξής:
- Μία βαφή για τα μαλλιά θα ήθελα, ξανθιά, αυτή της Ελενίτσας.
- Ποιας Ελενίτσας;
- Της Μενεγάκη.
- … (με κοιτάει ο Κώστας με βλέμμα «κοίτα τι τραβάω»)
- Δε θυμάμαι το νούμερο, αλλά είναι σίγουρα αυτή που βάζει η Ελένη.
- Και πού θέλετε να ξέρω κυρία μου με τι νούμερο τα βάφει η Ελένη?
- Καλέ το λέει στη διαφήμιση, όλος ο κόσμος το ξέρει!
- Εγώ δεν το ξέρω, κυρία μου, περιμένετε να πάρω τηλέφωνο μήπως το βρούμε.
Σηκώνει λοιπόν το τηλέφωνο ο Κώστας και παίρνει τη γυναίκα του, επίσης Ελένη, μήπως θυμάται εκείνη τη διαφήμιση. Μόνο που η κυρία από κάποια λάθος εγκεφαλική σύνδεση θεωρεί ότι ο Κώστας έχει καλέσει για βοήθεια… την Ελένη Μενεγάκη.
- Έλα Ελένη μου, μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις, ποια είναι αυτή η ξανθιά η βαφή της διαφήμισης; Το νούμερο θέλω.
- (Ποια λες; Αυτή με τη Μενεγάκη;)
- Ναι, αυτή.
- (10.21)
- Τη 10.21 λέτε κυρία μου;
- Ναι! Μάλιστα! (Η πελάτισσα αποσβολωμένη με ματάκια ολοστρόγγυλα σαν πιατάκια του καφέ)
- Ευχαριστώ βρε Ελένη, είναι μια κυρία εδώ που δε θυμόταν το νούμερο. Θα σε πάρω να τα πούμε λίγο αργότερα.
Στο σημείο αυτό, η κυρία συγκλονισμένη που σχεδόν έχει συστηθεί τηλεφωνικά με το ίνδαλμά της, απελευθερώνεται και παραλληρεί φωνάζοντας προς το ακουστικό:
- Να της πεις χαιρετίσματα! Την αγαπάμε! Καμία δεν είναι σαν την Ελένη! Ελενάρα είσαι Θεά! Να φάνε όλες τη σκόνη σου! Φιλιά στον Ματέο, να του πεις να σε προσέχει!
Ο δε Κώστας που πλέον έχει πάρει γραμμή την παρεξήγηση αλλά είναι παίχτης, δεν της χαλάει τη μαγική στιγμή, κατεβάζει ακουστικό, της δίνει τη βαφή με ύφος κολλητού Ελένης Μενεγάκη και την αποχαιρετά σβέλτα χωρίς περιθώρια για άλλες ερωτήσεις, διότι «πρέπει να εξυπηρετήσει και την κοπελιά που περιμένει τόση ώρα», δηλαδή εμένα, που δε με νοιάζει καθόλου πλέον να εξυπηρετηθώ, καθώς είμαι βαθιά προβληματισμένη για το τι τίτλο θα βάλω στο σχετικό post…
