2 Ιανουαρίου. Μιλάω με την αδερφή μου που δεν έχει τι να κάνει το 3χρονό της και αποφασίζουμε να ενώσουμε τις μοναξιές μας με προορισμό κάποια θεατρική παιδική παράσταση. Κάνω ένα γρήγορο google search και βρίσκω παράσταση στο Γκάζι με ένδειξη από 3 έως 93 χρονών, θέμα Χριστουγεννιάτικο και ώρα βολική. Τέλεια σκέφτομαι, θα πάρω και τα δικά μου παιδιά μαζί! Ευτυχώς ο μεγάλος μου είχε πελαγώσει με τα καινούργια Lego του και μας έφτυσε, πήρα την ενθουσιασμένη μικρή μου (ετών 6) που τρελαίνεται για θέατρο, φορτώσαμε και τον ανιψιό με την αδερφή μου, τοστάκια για το δρόμο και ξεκινήσαμε όλο χαρά.
Το θέατρο ήταν πολύ συμπαθητικό, κυρίως στον εξωτερικό χώρο, η κυρία στο ταμείο επίσης, και τα εισιτήρια σε λογική τιμή. Εκεί όμως άρχισε να στραβώνει το κλίμα.
Η ταμίας, αφού πλήρωσα, μου ανακοινώνει ότι στο τέλος της παράστασης θα γίνει κλήρωση ανάμεσα στα παιδάκια και κάποιο κάτι θα κερδίσει και σπρώχνει προς το μέρος μου 2 φόρμες επικοινωνίας που ζητούσαν τηλέφωνο, mail, όνομα, από πού μάθαμε για την παράσταση, αν έχουμε άλλα παιδιά κλπ. Την κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι θέλοντας να της πω «συγγνώμη, για ηλίθια με περνάτε?» αλλά έχει και κόσμο στο ταμείο λέω ας δώσω τόπο στην οργή. Συμπληρώνω μόνο το mail μου και μου εύχεται καλή επιτυχία, πράγμα που δε βοήθησε καθόλου το φρύδι μου να γυρίσει στη θέση του. Εν συνεχεία μας λέει να περιμένουμε έξω από μία μαύρη πόρτα απέναντι, παρότι υποτίθεται ότι άρχιζε η παράσταση, για να μαζευτούν τα (καθυστερημένα) παιδάκια.
10 λεπτά μετά και ενώ περιμένουμε ήδη καμιά 20αριά γονείς και 15 παιδάκια, που δικαίως έχουν αρχίσει να γκρινιάζουν ανυπόμονα, στέλνουμε μία μαμά εκπρόσωπο στο ταμείο να διαμαρτυρηθεί που δεν μας ανοίγουν την πόρτα, έστω για να καθίσουν τα παιδιά. Οι υπόλοιποι τη σιγοντάρουμε συζητώντας μεγαλοφώνως για το δράμα της ελληνικής ασυνέπειας, ενώ 2-3 συνεπέστατες ελληνίδες μάνες έχουν ήδη ανοίξει μπισκότα και μπουκώνουν τα παιδάκια τους για να μη γκρινιάζουν, με αποτέλεσμα να γκρινιάζουν περισσότερο τα υπόλοιπα που τώρα θέλουν και μπισκότα, αναγκάζοντας τον προφανώς άτεκνο ακόμα υπεύθυνο να τα στραβοκοιτάζει λέγοντάς τους «σιγά, θα μπείτε, πώς κάνετε έτσι». Σημειωτέον τα παιδάκια είναι σχεδόν όλα από 5 και κάτω, εξ ού και γκρινιάζουν δίχως αύριο, με αποτέλεσμα η δική μου να έχει στραβώσει εντελώς καθώς άρχισε να παίρνει γραμμή ότι το θέαμα δεν ήταν για την ηλικία της.
Τελικά, 25 λεπτά μετά την κανονική ώρα έναρξης, και ενώ έχω μόλις πληροφορηθεί από άλλες αγανακτισμένες ότι η παράσταση διαρκεί 75’, χρόνος ρεκόρ για παράσταση που απευθύνεται σε 3χρονα, τα οποία θα πρέπει κατά συνέπεια υπολογίζοντας και την καθυστέρηση να φάνε μεσημεριανό μετά τις 3 (τιμή και δόξα στην αδερφή που έφερε τα τοστάκια), ανοίγει την πόρτα η πρωταγωνίστρια Λίνα Μαγισσουλίνα και ζητάει να μπουν μέσα μόνο τα παιδάκια «να τα τακτοποιήσουν» και μετά οι γονείς, εκτός βέβαια από τους γονείς 3-4 τρίχρονων που μόλις έκανε να τα ακουμπήσει η Μαγισσουλίνα τα έμπηξαν φωνάζοντας «μαμάααα» και μπήκε φυσικά και η μαμά μαζί. Οι υπόλοιποι, και πάλι στην αναμονή.
Λίγο μετά, άνοιξε επιτέλους η πόρτα και για μας και μπήκαμε (φυσικά σπρώχνοντας, διότι από ποια ουρά αναμονής πίσω από κλειστή πόρτα έχεις μπει εσύ χαλαρά?) σε μία ιδιαιτέρως μικρή και αρκετά κρύα αίθουσα με πάγκους αμφιθεατρικούς για τους γονείς και μία σειρά μακρόστενα μαξιλάρια στο πάτωμα, στα οποία οι συντελεστές είχαν στριμώξει καθιστά σε δύο σειρές τα παιδάκια.
Η πίσω σειρά καθόταν στα γόνατα για να χωρέσει και η μπροστινή οκλαδόν, ενώ στο πρώτο σκαλί κάτω κάτω, εκεί που κανονικά έπρεπε να πατάει η πρώτη σειρά γονιών τα πόδια της, κάθονταν οι μαμάδες των τρίχρονων που ένιωθαν ανασφάλεια, με αποτέλεσμα η κόρη μου να κάθεται γονατιστή και δικαίως στραβωμένη ανάμεσα στα μπούτια μιας άγνωστης κυρίας, με ένα 3χρονο μπροστά της και ένα δίπλα της και η κυρία ανάμεσα στα δικά μου μπούτια. Εξίσου στραβωμένη βέβαια ήταν και η αδερφή μου, έγκυος 8 μηνών, η οποία κατάλαβε ότι έπρεπε να καθίσει σε έναν άβολο πάγκο φορώντας το παλτό της για 75’, αγκαλιά με όλα τα υπόλοιπα υπάρχοντά της, μεταξύ των οποίων το μπουφάν και τα μποτάκια του γιου της που ξυπολήθηκε γιατί δε χώραγαν τα πόδια του μαζί με τα παπούτσια.
Η παράσταση ήταν αρκετά χαρούμενη, με ενδιαφέρον story, χιούμορ, ωραίες μουσικές και τρεις συμπαθητικούς ηθοποιούς που πράγματι ίδρωσαν προσπαθώντας να εμπλέξουν στη δράση τα παιδάκια, τα οποία όμως δεν ανταποκρίνονταν, όχι όσο θα έπρεπε τουλάχιστον, διότι η παράσταση ήταν θεματικά για παιδιά 2-5 ετών το πολύ, ενώ αντίθετα η δομή και η διάρκειά της ήταν για παιδιά από 6 και πάνω.
Το αποτέλεσμα?
2 μικρά δεν σταμάτησαν ποτέ να κλαίνε και οι γονείς τους αντί να τα βγάλουν έξω σκέφτηκαν μάλλον ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να σκληραγωγηθούν και να «μάθουν» το θέατρο, τα έκαναν ιπτάμενα και τα πέταγαν από το πάτωμα στον πάγκο της μαμάς, στον πάγκο του μπαμπά, στο πάτωμα και πίσω πάλι.
Η κόρη μου τράβαγε τα μαλλιά της, αρνήθηκε να συμμετάσχει σε οτιδήποτε αφού βεβαιώθηκε πια ότι έπεσε θύμα συνομωσίας και τη φέραμε σε παράσταση για μωρά για χάρη του ξάδερφού της, οπότε και για να την κρατήσω εκεί αναγκάστηκα να της τάξω Αηδονάκια αμέσως μετά, παρότι έκανε ψόφο.
Ο ξάδερφος μετά το πρώτο 40λεπτο τα είδε όλα (κόντευε και 2 η ώρα μην ξεχνιόμαστε), νύσταζε και πεινούσε και έπαιζε σε επανάληψη το σουξέ «θέλω να πάω σπίτι μου», ενώ η Λίνα Μαγισσουλίνα σε μία ύστατη προσπάθεια να κρατήσει το κοινό, με σήκωσε με το ζόρι να χορέψω ως τσιπούρα επί σκηνής, μαζί με άλλον ένα αμήχανο μπαμπά, σίγουρη ότι θα με δουν τα παιδιά μας και θα με ακολουθήσουν. Με ακολούθησαν με οίκτο κάποιοι γονείς και μερικά τρίχρονα και κάπου εκεί ο κύβος ερρίφθη, τα μαζέψαμε όπως όπως ψάχνοντας τα παπούτσια των παιδιών με το φακό του κινητού που στο μεταξύ είχαν πέσει κάτω από τους πάγκους μαζί με δεκάδες άλλα και φύγαμε στα μισά, πράγμα που γενικότερα σιχαίνομαι και με φορτώνει με πολιτιστικές ενοχές.
Γυρίσαμε πίσω έχοντας πάθει ακριβώς αυτό που υποσχόταν το flyer της παράστασης, ταρατατζούμ «μαγικό»… Με δύο πεινασμένα και τσαλαπατημένα παιδάκια δεύτερη μέρα του χρόνου, να πρέπει να πάω στο καπάκι την κόρη μου και λούνα παρκ, αφού «το υποσχέθηκα», προς μεγάλη απογοήτευση του γιου μου που μου την έπεσε κανονικά όταν γυρίσαμε διότι «αν ήξερε ότι θα πηγαίναμε λούνα παρκ θα είχε έρθει κι αυτός και αδικία, αδικία», ενώ ο μικρός ξάδερφος πιστεύω για αρκετό καιρό θα ακούει «θέατρο» και θα τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Και φυσικά, ακριβώς 4 μέρες μετά άρχισαν να καταφθάνουν στο mail μου «παιχνιδομαγευτικές ευχές» και ενημερώσεις από τη Λίνα Μαγισσουλίνα, κι ούτε λόγος για την υποτιθέμενη κλήρωση, αλλά μη σας νοιάζει, για σας επινοήθηκε το «block» παιδιά.
