Μας την πέφτει και σήμερα στο φανάρι κοντά στη σχολή Μωραΐτη ο γνωστός τζαμοκαθαριστής με τον οποίο σκοτωνόμαστε συστηματικά γιατί εγώ χτυπιέμαι να μη μου ακουμπήσει το παρμπρίζ κι αυτός χαμογελαστός το πασαλείβει ακάθεκτος με το σαπουνοσκατόνερο. Με βλέπει, με θυμάται και για αλλαγή απλώνει (πάντα χαμογελαστός) το πασαλειβατέρ στο παράθυρο της πόρτας μου, ενώ εγώ του εξηγώ στη νοηματική και με σατανικό ύφος ότι δεν πρόκειται να πάρει μία. Προχωράει γρήγορα γρήγορα και στο πίσω παράθυρο, του Κώστα, ο οποίος θίγεται πλέον προσωπικά, είναι έξαλλος με τον τύπο, διαμαρτύρεται πίσω από τις σαπουνάδες και καταλήγει στο “Και αυτός μαμά δεν είναι καν φτωχός!!!”…

Κάπου εκεί θυμάμαι τον παιδαγωγικό μου ρόλο και αρχίζω το λογύδριο:

– Μην το λες αυτό Κώστα μου, φυσικά είναι φτωχός ο άνθρωπος και τί νομίζεις, επειδή χαμογελάει και δε φοράει κουρέλια δεν έχει ανάγκη; Έχεις σκεφτεί τι περνάει αυτός ο άνθρωπος μες στο κρύο, το χιόνι, τον ήλιο, τον καύσωνα;!;!;!; Θα στεκόταν όλη μέρα στο δρόμο να ζητιανεύει αν δεν ήταν φτωχός;; Μην κρίνεις τόσο επιπόλαια, μπλα, μπλα.

– Μαμά… Έχει iPhone 6.

-…

– Και σου’κανε και το τζάμι σκατά.