Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, αναλαμβάνω αυτοβούλως την εμψύχωση των φίλων μου για την ομαλή τους επανένταξη στην καθημερινότητα του φθινοπώρου και την επιτυχή διαχείριση του πένθους της ξαπλώστρας. Ομολογουμένως το’χω ευκολάκι διότι ο Σεπτέμβριος ήταν πάντα η δική μου “Πρωτοχρονιά”. Όλα τα νέα σχέδια τα καταστρώνω στις ακρογιαλιές και το τέλος του Αυγούστου με βρίσκει να ανυπομονώ να επιστρέψω για να τα βάλω μπροστά, χορτάτη από ήλιο και θάλασσα.

Το φετινό καλοκαίρι μου, όμως, δεν ήταν σαν τα άλλα. Ήταν κάπως περίεργο. Περίεργο με την έννοια που κάποιο βράδυ γυρνώντας σπίτι σου βλέπεις να βγαίνουν από ένα μπαρ μπροστά ο Γκοτζίλα και πίσω ο Μπαμπα-Στρουμφ, συμπεραίνεις ότι τα έπιναν παρέα αλλά έχοντας πιει κι εσύ τα ποτάκια σου, σχολιάζεις ατάραχος ένα σκέτο “χμμμ… πολύ περίεργο” και συνεχίζεις το δρόμο σου.

“Καλό καλοκαίρι”, συγκριτικά με άλλα, δεν το λες. Η ευχή δεν έπιασε εντελώς. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, ούτε και “χάλιο” (που θα’λεγε η κόρη μου) ήταν μέχρι τώρα. Είχε μια ύποπτη μυρωδιά αλλά δεν ήταν εκείνη η μπόχα της μαύρης απογοήτευσης, ήταν αυτή η ξινίλα της διαρκούς αγωνίας. Γκραν γκινιόλ. Αυτό ήταν. Και δεν μιλάω μόνο για το έπος του Σύριζα και των capital controls. Ήταν κι άλλα, πιο προσωπικά, πιο σημαντικά.

Όμως εγώ, όλο αυτό νιώθω να το έζησα “μεθυσμένη”. Τα βίωσα όλα υπό την επήρεια του λαμπερού ήλιου, της λαχταριστής θάλασσας, της μυρωδάτης τομάτας του κήπου μου, των κελαρυστών γέλιων των παιδιών μου, της αγάπης και της έμπρακτης συμπαράστασης των φίλων και των δικών μου ανθρώπων, της (υπερβολικά συχνής ή μου φάνηκε;) πανσελήνου και αυτού του επαναλαμβανόμενου μαγικού ηλιοβασιλέματος που τόσο με άγγιξε φέτος που πήρα τα πινέλα της κόρης μου και προσπαθούσα να το ζωγραφίσω σε πέτρες για να το πάρω μαζί, σαν άλλη παραφρονημένη Αστέρω.

Λίγο όλα αυτά, λίγο η πράγματι αυξημένη κατανάλωση αλκοόλ, λόγω των συνθηκών, επιστρέφω σε λίγες μέρες στην πόλη κι ανάθεμά με αν κατάλαβα τί μου συνέβη τους δύο περασμένους μήνες. Είναι όλα συγκεχυμένα στο κεφάλι και στην καρδιά μου. Κυρίως γιατί έγιναν όλα ταυτόχρονα. Δεν ήταν αυτό που λέμε “μία μέλι, μία ξύδι”. Ήταν ένα διαρκές μελόξυδο. Και καρφί και πέταλο την ίδια ώρα. Απ’το ένα μάγουλο χαστούκι κι απ’το άλλο χάδι.

Επιστρέφω λοιπόν σε λίγες μέρες με πολύ λιγότερη δύναμη και αποφασιστικότητα από άλλες χρονιές. Οι μπαταρίες μου δεν γέμισαν λόγω συνεχών διαρροών και τα new schoolyear’s resolutions μου, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, το βλέπω ότι θα τα φάει η μαρμάγκα. Ταυτόχρονα όμως έχω μια ανεξήγητη ψυχραιμία και αισιοδοξία ότι κάπως θα προσγειωθώ όρθια κι ας μετρήσω απώλειες. Σαν να με έχει κυριεύσει το πνεύμα της Scarlett O’Hara και το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι το αύριο. Σ’αυτό ποντάρω τη χρονιά μου φέτος. Σε όλα τα μικρά θαύματα που μπορεί να κρύβει μία καινούρια μέρα, στην ομορφιά που συνεχίζει απτόητη γύρω μου και στους ανθρώπους που περπατάνε μαζί μου. Η ζωή είναι μεγαλύτερη από τα γεγονότα και το τέλος ενός μέτριου καλοκαιριού είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να ξεκινήσει ένα επόμενο καλύτερο.

Κι αν αυτή η επίμονη αισιοδοξία μου σας φαίνεται υπερβολική για την εποχή, σκεφτείτε και το εξής απλό:
Αν ήταν πραγματικά σατανικός ο Γκοτζίλα, θα έκανε παρέα με τον Μπαμπα-Στρουμφ;
Ακριβώς.